เดือนสิบเอ็ดเสร็จธุระพระพรรษา

ชาวพาราเซ็งแซ่แห่กฐิน

ลงเรือเพียบพายยกเหมือนนกบิน

กระแสสินธุ์สาดปรายกระจายฟอง

สนุกสนานขานยาวสาวสนั่น

บ้างแข่งกันต่อสู้เป็นคู่สอง

แพ้ชนะปะตาพูดจาลอง

ตามทำนองเล่นกฐินสิ้นทุกปี

ไปช่วยแห่เห็นกันกระสันสวาท

นุชนาฏพายเรือใส่เสื้อสี

จนเปียกชุ่มตุ่มตั้งอลั่งดี

เส้นเกศีโศกสร้อยก็พลอยยับ

เหมือนตกแสกแบกโศกไว้สักพ้อม

ดูมัวมอมหน้าตาเมื่อขากลับ

ถึงบ้านบอบหอบอ่อนลงนอนพับ

ตานั้นหลับใจตรึกนึกถึงพาย

บ้างว่ากันวันนี้พี่คนนั้น

ช่างดูฉันนี่กระไรน่าใจหาย

บ้างแกล้งพูดดังดังว่าชังชาย

เบื่อจะตายไปกฐินเขานินทา

ได้ยินพูดเช่นนี้ก็มีมาก

พูดแต่ปากใจรนเที่ยวซนหา

การโลกีย์มีทั่วทั้งโลกา

ใครบ่นบ้าว่าเบื่อไม่เชื่อเลย

ถึงตัวเรานี้เล่าก็เร่าร้อน

แสนอาวรณ์วิญญาณ์นิจจาเอ๋ย

ไม่ว่าเล่นเป็นบ้าหลังด้วยหวังเชย

ยิ่งเคยเคยแล้วยิ่งคิดเป็นนิจกาล

ทุกค่ำรุ่งมุ่งมาดปรารถนา

จะพรรณนาสุดคิดให้วิตถาร