โอ้ฤดูเดือนห้าหน้าคิมหันต์

พวกมนุษย์สุดสุขสนุกครัน

ได้ดูกันพิศวงเมื่อสงกรานต์

ทั้งผู้ดีเข็ญใจใส่อังคาส

อภิวาทพุทธรูปในวิหาร

ล้วนแต่งตัวทั่วกันวันสงกรานต์

ดูสคราญเพริศพริ้งทั้งหญิงชาย

ที่เฒ่าแก่แม่หม้ายไม่ใคร่เที่ยว

สู้อดเปรี้ยวกินหวานลูกหลานหลาย

ที่กำดัดขัดสีสวยทั้งกาย

เที่ยวถวายน้ำหอมน้อมศรัทธา

บ้างก็มีที่สวาดิ์มาดพระสงฆ์

ต่างจำนงนึกกำดัดขัดสิกขา

ได้แต่เพียงพูดกันจำนรรจา

นานนานมากลับไปแล้วใจตรอม

ล้วนแต่งตัวเต็มงามทรามสวาดิ์

ใส่สีฉาดฟุ้งเฟื่องด้วยเครื่องหอม

สงกรานต์ทีตรุษทีไม่มีมอม

ประดับพร้อมแหวนเพชรเม็ดมุกดา

มีเท่าไรใส่เท่านั้นฉันผู้หญิง

ดูเพริดพริ้งเพราเอกเหมือนเมฆลา

รามสูรเดินดินสิ้นศักดา

เที่ยวไล่คว้าบางทีก็มีเชิง

บ้างเล่นเบี้ยเสียถั่วจนมัวมืด

ใครขี้ตืดถากถางวางกันเหลิง

บ้างฉุดมือยื้อผ้าด่ากันเปิง

ที่รู้เชิงทำแปดเก้าเป็นเจ้ามือ

เขาตัดไพ่ตายแพ้เหลือแต่ผ้า

สิ้นปัญญาบ่นพลางครางหือหือ

นั่งเสียใจเต็มทีต้องหนีมือ

ไม่สัตย์ซื่อทำไพ่ตายเขาเอง

ดูเขาเล่นเป็นฤดูไม่รู้ขาด

นุชนาฏพึ่งกระเตาะขึ้นเหมาะเหมง

บ้างก็หลงเลยเล่นเป็นนักเลง

ฉันนี้เกรงกลัวนักไม่รักเลย

ทั้งหนุ่มสาวฉาวฉานด้วยการเล่น

บ้างซุ่มเป็นผัวเมียกันเสียเฉย

แต่ตัวเราเปล่าไปมิได้เชย

โอ้อกเอ๋ยคิดไปแล้วใจตรอม

ให้เจ็บจุกทุกข์เท่าคีรีศรี

ด้วยไม่มีคู่ชิดสนิทสนม

ทุกวันนี้ใครมีซึ่งคู่ชม

สำราญรมย์เริงจิตเป็นนิจกาล

เมื่อไรเล่าเรานี้จะมีบ้าง

จะได้ว่างเว้นทุกข์สนุกสนาน

แต่นึกปองตรองหามาช้านาน

ทอดสะพานเข้าที่ไหนไม่ได้เลยฯ