ถึงเดือนสิบเห็นกันเมื่อวันสารท

ใส่อังคาสโภชนากระยาหาร

กระยาสารทกล้วยไข่ใส่โตกพาน

พวกชาวบ้านถ้วนหน้าสาธารณะ

เจ้างามคมห่มสีชุลีนบ

แล้วจับจบทัพพีน้อมศรีษะ

หยิบข้าวของกระยาสารทใส่บาตรพระ

ธารณะเสร็จสรรพกลับมาเรือน

พอลับเนตรเชษฐาอุราร้อน

แสนอาวรณ์โหยไห้ใครจะเหมือน

ไม่รู้ที่จะวานใครไปตักเตือน

ให้มาเยือนเยี่ยมพี่ถึงที่นอน

ถ้าเข้าชิดอิดออดจะกอดรัด

สอดสัมผัสเคล้นทรวงดวงสมร

แม้นข่วนหยิกพลิกหันจะกันกร

ทำแง่งอนพี่จะง้อให้ท้อใจ

จะเป่าด้วยคาถามหาเสน่ห์

อิทธิเจทำผงให้หลงใหล

โอ้ยามนี้โฉมตรูก็อยู่ไกล

ทำไฉนจะได้มิตรมาชิดเชย

ขอเชิญเทพทุกสถานพิมานสถิต

ช่วยเตือนมิตรให้มาเยือนอย่าเชือนเฉย

อย่าให้เรียมคอยท่าอยู่ช้าเลย

ไม่ได้เชยนุชอนงค์ฉันคงตาย

อันหญิงอื่นดื่นไปในไตรจักร

ไม่นึกรักเหมือนนุชที่สุดหมาย

ขอให้ได้แนบน้องประคองกาย

อย่าคลาดคลายตราบเท่าเข้านิพพาน

ยิ่งรำพันหวั่นไหวให้สะอื้น

ถ้างามชื่นเห็นคงจะสงสาร

แม้นแลกเปลี่ยนน้ำใจอาลัยลาญ

คงรำคาญเหมือนเรียมที่เตรียมตรอม

ถ้ายอดรักรักรวบประจวบจิต

คงได้ชิดเชยแนบแอบถนอม

จะประโลมโฉมเฉลิมเป็นเจิมจอม

ให้เพริศพร้อมพริ้งพรายสบายบาน

จะตั้งตึกปึกแผ่นให้แน่นหนา

มีเงินตรากินกลุ่มเป็นภูมิฐาน

ช่วยข้าคนบ่าวไพร่ไว้ใช้การ

ให้เยาวมาลย์ชื่นชมภิรมย์ใจ

ที่นอนตรึกนึกนิยมสมบัติบ้า

ก็เพราะว่าความรักมักหลงใหล

สิ้นเดือนสิบลิบลับนับแต่ไกล

ยังไม่ได้กัลยาน้ำตาริน ฯ