ครั้นล่วงเข้าเดือนยี่ทวีหนาว

นางสาวสาวอาบน้ำทำหน้าเฉย

อุตส่าห์แต่งบำรุงกายให้ชายเชย

ไม่ขาดเลยแป้งขมิ้นดินสอพอง

ไม่ใคร่ผิงอัคคีกลัวศรีเสีย

อะลิ้มอะเหลี่ยเหลือดีไม่มีหมอง

ดัดปีกเปิดเลิศล้วนนวลละออง

อนงค์น้องน่ารักลักขณา

บ้างก็กางคันฉ่องส่องกระจก

เห็นผมดกคิ้วดำขำหนักหนา

อุตส่าห์ถอนอุตส่าห์ตัดหัดเล่นตา

เป็นวิชาชวนชายให้ตายใจ

บ้างหัดยิ้มพริ้มพรายขยายแก้ม

เอาหมึกแต้มให้ดำทำเป็นไฝ

ล้วนแต่งตัวทั่วกันทุกวันไป

นี่หรือใครจะไม่รักภัคินี

ทั้งขาวขำสำอางเหมือนอย่างปั้น

ย่อมหวานมันเหมือนกันหมดรสอิตถี

ผูกสายสร้อยข้อมือลือว่ามี

ทุกวันนี้นับถือข้อมือทอง

บ้างก็ไปวัดวาหาหลวงพี่

ขึ้นกุฎีน้อมกายถวายของ

ใครไม่รู้ดูทีเหมือนพี่น้อง

เขาแอบมองลอบดูรู้อุบาย

ธรรมดาว่ารักเขามักรู้

เพราะตาหูบอกเหตุสังเกตง่าย

จะเจรจาพาทีมีแยบคาย

ใครอย่าหมายว่าจะปิดไม่มิดเลย

เช่นทำนองของฉันทุกวันเล่า

เขารู้เท่าทั้งนั้นฉันก็เฉย

โอ้โอ๋อกของชายที่หมายเชย

ยังไม่เคยแล้วยิ่งคิดจิตระบม

สิบเดือนถ้วนครวญหามารศรี

มิได้มีความสบายเท่าปลายผม

เฝ้าคิดถึงสาลิกาป่าชะอม

น้ำค้างพรมพรั่งพราวหนาวหัวใจ

ไม่เห็นมาเยี่ยมเยือนจนเดือนยี่

เจ้าปักษีโบยบินไปถิ่นไหน

สุริยาอัสดงคต์ลงไรไร

โอ้อาลัยสาลิกาน้ำตานอง

โฉมยุพินกินรีเจ้าพี่เอ๋ย

เมื่อไรเลยจะได้ชมประสมสอง

ดูผิวเหลืองเรือดีเป็นสีทอง

ได้ประคองแล้วจะชื่นทุกคืนวัน

ดอกโกมุทบุษบามณฑาทิพย์

วิไลลิบลอยล่องของสวรรค์

ถ้าหล่นลงตรงพี่จะดีครัน

คงลือลั่นโลกาสุธาสะเทือน

แม่ดวงแก้วนพเก้าเสาวภาคย์

พี่ฝังฝากรักใคร่ใครจะเหมือน