ถึงเดือนเก้าเศร้าสร้อยละห้อยหา

พระจันทราวันดับก็อับสูญ

แต่โศกเศร้าเราเสริมขึ้นเพิ่มพูน

ไม่อับสูญไปบ้างเหมือนอย่างเดือน

ไม่ได้ชมโฉมศรีไม่มีสุข

จะเปรียบทุกข์กับอะไรก็ไม่เหมือน

ถึงจะมีข้าวของสักห้องเรือน

ไม่ชื่นเหมือนมีรักสักราตรี

ถ้ามีคู่สู่สมภิรมย์รื่น

ทุกวันคืนปรีดิ์เปรมเกษมศรี

ถ้าไม่ได้เหมือนหมายตายเสียดี

ไปเกิดมีชาติหน้าคอยท่าน้อง

โอ้ว่ากรรมจำเพาะพระเคราะห์รุด

ไม่ได้นุชเดือนเก้ายิ่งเศร้าหมอง

เห็นเมฆมืดเวหาฟ้าคะนอง

พยับฟองฝนสาดอยู่ปราดปราย

พายุเยือกโยกมาฟ้าก็แลบ

ดูวาบแวบแวววับแล้วดับหาย

เหมือนเห็นขวัญเนตรขวับแล้วลับกาย

ราวกับสายฟ้าแลบแปลบโพยม

พิรุณโรยโปรยมาเวลาดึก

คะนึงนึกถึงนางสำอางโฉม

ถ้าเหาะได้จะไปพาเอามาโลม

ประคองโฉมชมเล่นไม่เว้นวาง

นี่จนจิตฤทธีหามีไม่

ยิ่งคิดไปสารพัดจะขัดขวาง

ระทวยทอดกอดหมอนลงนอนคราง

กลัวจะค้างมรสุมกลุ้มหัวใจ

ยิ่งคิดคิดจิตลอยละห้อยหา

ชลนาเอิบอาบพิลาปไหล