บทที่๑๓๓-๑๔๔

ร่ายนำ-โคลงบทที่ ๑๒	โคลงบทที่ ๑๓-๒๔	โคลงบทที่ ๒๕-๓๖
โคลงบทที่ ๓๗-๔๘	โคลงบทที่ ๔๙-๖๐	โคลงบทที่ ๖๑-๗๒
โคลงบทที่ ๗๓-๘๔	โคลงบทที่ ๘๕-๙๖	โคลงบทที่๙๗-๑๐๘
โคลงบทที่๑๐๙-๑๒๐	โคลงบทที่๑๒๑-๑๓๒	โคลงบทที่๑๓๓-๑๔๔

๑๓๓. ฤดูระด่าวร้อน	แดนไตร
ลามผ่าวพฤกษ์พรากใบ	หล่นแล้ง
ทรวงพี่ผ่าวเผาไฉน	นะนาฎ เรียมเอย
ยังยิ่งทินกรแจ้ง	จวบสิ้นศูนย์กัลป์

๑๓๔. นทีสี่สมุทรม้วย	หมดสาย
ติมิงคล์มังกรนาคผาย	ผาดส้อน
หยาดเหมพิรุณหาย	เหือดโลก แล้งแม่
แรมราคแสนร้อยร้อน	ฤเถ้า เรียมทน

๑๓๕. ฤดูเดือนเมฆย้อย	หยาดเผลียง
โซมสาดธรณิศเพียง	เพียบน้ำ
ชระมัวทั่วทิศเอียง	อากาศ
อกแผ่นดินฟ้าคล้ำ	คู่คลุ้มทรวงศัลย์

๑๓๖. อุทโฆษรามสูรขว้าง	ขวานฉวาง
พรายมณีเมขล์นาง	ล่อไหล้
อัมพรอุทรคราง	เรียมคร่ำ ครวญแม่
เสียงสุดเสียงฟ้าไห้	ครุ่นแค้นครางตาย

๑๓๗. ฤดูลมชระล่องเนื้อ	หนาวใด เปรียบเลย
อกพี่เยือกเย็นไกล	กอดเกี้ยว
พันผืนพัสตราไป	ปานกึ่ง กรแม่
อุ่นอัคคีเสื้อเสี้ยว	ซีกนิ้วนางผงม

๑๓๘. ลมพัดคือพิษต้อง	ตากทรวง
หนาวอกรุมในดวง	จิตช้ำ
โฉมแม่พิมลพวง	มาเลศ กูเอย
มือแม่วีเดียวล้ำ	ยิ่งล้ำลมพาน

๑๓๙. เอียงอกเทออกอ้าง	อวดองค์ อรเอย
เมรุชุบสมุทรดินลง	เลขแต้ม
อากาศจักจานผจง	จารึก พอฤา
โฉมแม่หยาดฟ้าแย้ม	อยู่ร้อนฤาเห็น

๑๔๐. ตราบขุนคิริข้น	ขาดสลาย แลแม่
รักบ่หายตราบหาย	หกฟ้า
สุริยจันทรขจาย	จากโลก ไปฤา
ไฟแล่นล้างสี่หล้า	ห่อนล้างอาลัย

๑๔๑. ร่ำรักร่ำเรื่องร้าง	แรมนวล นาฎฤา
เสนาะสนั่นดินครวญ	ครุ่นฟ้า
สารสั่งพี่กำสรวล	แสนเสน่ห์ นุชเอย
ควรแม่ไว้ต่างหน้า	พี่พู้นภายหลัง

๑๔๒. นรินทร์นเรศไท้	บริบาล
นิพนธ์พจน์พิสดารญาณ	ยศไว้
กวีวรโวหาร	นายหนุ่ม
ควรแก่ปราชญ์ใดได้	อ่านแล้วเยียรยอ

๑๔๓. ใดใดโอษฐ์โอ่อ้าง	ตนดี
เอาปากเป็นกวี	ขล่อยคล้อย
หากหาญแต่วาที	เฉลยกล่าว ไฉนนา
ดุจหนึ่งแสงหิ่งห้อย	ส่องก้นตนเอง

๑๔๔. โคลงเรื่องนิราศนี้	นรินทร์อิน
รองบาทบวรวังถวิล	ว่าไว้
บทใดปราชญ์ปวงฉิน	เชิญเปลี่ยน แปลงพ่อ
ปรุงเปรียบเสาวคนธ์ไล้	เลือกลิ้มดมดู
จบนิราศนรินทร์