ร่ายนำ-โคลงบทที่ ๑๒	โคลงบทที่ ๑๓-๒๔	โคลงบทที่ ๒๕-๓๖
โคลงบทที่ ๓๗-๔๘	โคลงบทที่ ๔๙-๖๐	โคลงบทที่ ๖๑-๗๒
โคลงบทที่ ๗๓-๘๔	โคลงบทที่ ๘๕-๙๖	โคลงบทที่ ๙๗-๑๐๘
โคลงบทที่ ๑๐๙-๑๒๐	โคลงบทที่ ๑๒๑-๑๓๒	โคลงบทที่ ๑๓๓-๑๔๔

 

๑๐๙. เคยปรุงประทิ่นแป้ง	ปนละออง อบเอย
สรงสว่างใจสอง	ครุ่นครั้ง
จอกจันทร์จากจรุงหมอง	ราแม่
พานใส่เสาวคนธ์ตั้ง	แต่งให้ใครทา
๑๑๐. คันฉายคันฉ่องน้อย	เสนียดนาง พี่เอย
จากจะลืมเสยสาง	สระเผ้า
โศกเสียสิ่งสำอาง	อายโอ่ ฤาแม่
พักตร์จะผัดผจงเกล้า	เยี่ยมแย้มแกลคอย
๑๑๑. หลัดหลัดพลัดพรากแก้ว	กานดา พี่เอย
ลิ่วแต่ตัวเรียมมา	ตกไร้
ขวัญแขวนอยู่ขวัญตา	ทุกเมื่อ
เรียมร่ำไข้ฟ้าไข้	แผ่นพร้องรำพัน
๑๑๒. ลงลุแก่งตุ่มตั้ง	โศกา
แสนตุ่มตวงชลนา	พี่พ้น
กลืนโศกสุดอกอา	ดูรเทวษ วายเลย
ซับแต่สายเนตรล้น	ลูบร้อนฤาเย็น
๑๑๓. คุลาตีอกไห้	หาใคร
นามจึ่งปรากฏใน	แก่งนี้
เจ็บจากพี่เจ็บใจ	เจ็บยิ่ง เจ็บฤา
เจ็บบ่ปานกูลี้	ลาดข้อนทรวงครวญ
๑๑๔. สงสัยด้วยแก่งแก้ว	สงสาร
จากสิ่งใดใดราญ	ร่นร้อง
แก่งเกิดวิการดาล	ดุจอก พี่ฤา
เรียมก็โศกาก้อง	แก่งแก้วกันแสง
๑๑๕. เดินทางพลางพี่ไห้	โหยหวน
ถึงแก่งนามนางครวญ	ครุ่นนั้น
อ้าแม่จักกำสรวล	เสมอแก่ง นี้ฤา
ฤาว่าโศกสมรกลั้น	เทวษถ้าเรียมถึง
๑๑๖. ถับถึงปากร่วมน้ำ	คะนึงนาง
ถามข่าวไปปากพราง	พี่พร้อง
อรมาท่าหลงทาง	ฉงนอยู่
ปากร่วมวานปากร้อง	เรียกเจ้ามาจร
๑๑๗. เมืองเพชรเขาเพชรแพร้ว	พรายฉาย
เฉกนุชนาดกรกราย	นพเก้า
แสงเพชรพิศอับอาย	แหวนนุช พี่เอย
ยอดและยอดรุ่งเร้า	รอบก้อยกรสมร
๑๑๘. ถึงตระนาวตระหน่ำซ้ำ	สงสาร อรเอย
จรศึกโศกมานาน	เนิ่นช้า
เดินดงท่งทางละหาน	หิมเวศ
สารสั่งทุกหย่อมหญ้า	ย่านน้ำลานาง
๑๑๙. แสนศึกแสนศาสตร์ซ้อง	แสนพัน มาแม่
สุดแต่เวทยากัน	ชีพไว้
ศึกทรวงพี่สุดผจัญ	ใจซู่ โศกแม่
จักยุธยาใจได้	ชีพด้วยนางเดียว
๑๒๐. รอยโฉมนุชเปลี่ยนปั้น	เป็นทรวงพี่ฤา
ฤาแม่เป็นมณีดวง	เนตรด้วย
จับจิตพี่จึงตวง	เต็มเทวษ รักแม่
ดับชีพเกิดใหม่ม้วย	แผ่นหล้าฤาลืม