@ ถึงกลางทางวางแผนอาหารเที่ยง	รถจอดเรียงเคียงแถวแนวหกเหิน
ข้าวมื้อนี้ลิ้นน้อยอร่อยเพลิน	หิวเหลือเกินเผอิญเช้ารับหน่อยเดียว
โอ้สวรรค์ดันแกล้งให้แรงหมด	จางขับรถบอกมานัยน์ตาเขียว
ร้านอาหารร้านขายย้ายไกลเชียว	ท้องร้องเกรียวห้าสิบกิโลไกล
บนเส้นทางหว่างทรายสายตาสอด	หิวเตรียมจอดตราเบนซ์เป็นเงื่อนไข
มองด้านนอกบอกบ้านผ่านทั่วไป	ต่างแต่ในโลโกกับการครัว
@ แล้วก็ถึงจึ่งจอดรอคันหลัง	เจ้าของยังถือตะไบนอตตัดหัว
พอแน่ใจได้ฟังลิ้นพันรัว	มุ่งเข้าครัวแปลงร่างเป็นคนปรุง
นึกฉงนปนแปลกใจให้ยิ่งนัก	เขาปักหลักลงขายกลางทรายสูง
อยู่โดดเดี่ยวเดียวดายวายจรุง	กี่วันปรุงอาหารขายหนึ่งครา
ภายในร้านบ้านแบ่งแต่งเป็นช่อง	มีบางห้องยองพื้นผืนพรมหนา
ทำอาหารนานพอนอนรอนา	ใต้ชายคาเย็นดีพอมีแรง
มีหนึ่งห้องจองในไว้เก็บของ	คลี่ม่านมองแปลกตาว่าแถลง
เขาขุดหลุมมุมผักเขียวเหลืองแดง	อยู่ตะแคงแอ่งหลุมตู้เย็นเอย
@ โอ้เวิ้งว้างอ้างว้างเหมือนทางผ่าน	คุนลุนชานทิวยาวเปล่าเฉลย
แดดยังเผาเร่าร้อนเราเช่นเคย	ข้ามน้ำเลยเชยชิวมู่จวนยามเย็น
	(ยังมีต่อ > )