@ ขออำลาผาหุบหฤโหด	เขตโขมดโชคช่วยฤาไฉน
ที่เดินหนพ้นรอดอย่างปลอดภัย	คณะไทยกลุ่มแรกจรลี
หากนับหญิงมิ่งหญิงคณะแรก	คิดแปลกแปลกเดินทางหว่างวิถี
คนเดินทางต่างชาติหญิงไม่เคยมี	เสี่ยงชีวีกับหุบเขามรณา
@ มองข้างหน้าแลหลังพลันงวยงง	เบื้องหน้าตรงแอ่งทาริมสุดฟ้าฝา
เหลียวมองหลังวังหุบร่วมร้อยวา	เทวดายกดินเหมือนคันคู
แผ่นดินยกหกสูงเคียงภูเขา	ไอแดดเผาผ่าวร้อนราวหันหมู
แลพื้นดินหินเกลื่อนกรวดทรายปู	จึ่งได้รู้ว่าร้อนผ่อนยากนัก
ออกเดินทางวางแผนโหร่เชียงต่อ	แต่จอดรอคันหลังเป็นพักพัก
หม้อน้ำร้อนไอร้อนยิ่งร้อนหนัก	จึงต้องหักหันหน้ารับลมแรง
รถเจ็ดคันผันยางไปสองเส้น	กระแทกเต้นหนึ่งคันกระจกแหว่ง
เปลี่ยนผ้าเบรกหนึ่งคันท่านแจกแจง	อีกน้ำแห้งแอร์เสียละเหี่ยจริง
@ โอ้โหร่เชียงเวียงเมืองเล็กสงบ	คนน่าคบสบนิสัยทั้งชายหญิง
ชาวอุยฆูร์มุสลิมน่าคบจริง	ไม่เย่อหยิ่งยิ้มรับเหมือนกับคอย
โอเอซิสคิดหนักมีปัญหา	ตั้งเวลาเปิดน้ำให้ใช้สอย
พอน้ำมาก็มากะปริดกะปรอย	ต้องรอคอยค่อยหยอดหยดหยดริน
เรื่องอาหารผ่านท้องพอรองไหว	มีมันไขไก่แกะสมถวิล
เครื่องเทศใส่ได้พริกพอคุ้นชิน	คนพื้นถิ่นชอบถั่วหยวกยองใย
@ ออกเดินลิ่วชิวมู่ตอนรุ่งเช้า	พี่ยังเฝ้าคะนึงถึงผาใหญ่
หักใจมุ่งเดินหน้าก้าวต่อไป	อีกยาวไกลกว่าจะถึงซึ่งอาทร
สองข้างทางยังเป็นทะเลทราย	ที่โหดร้ายคล้ายร้อนตอนสุมขอน
แดดระยับขับเปลวเต้นรอนรอน	เครื่องยนต์ร้อนป้อนปัญหาระอาใจ
ทะเลทรายวายเวิ้งเดินทางผ่าน	ยากประมาณเวิ้งว้างสิ้นหนไหน
เวิ้งว้างยิ่งขาดเจ้าเวิ้งว้างใด	เวิ้งวางใจให้อ้างว้างไร้งามงอน
มองออกไปไยทางตกขอบฟ้า	ดังปรัชญาธรรมชาติจงใจสอน
เห็นทุกอย่างทางสายตาพึงสังวร	อย่างนิ่งนอนหากไม่ถึงซึ่งปลายนา
	(ยังมีต่อ > )