@ ถึงหมางงายกายร่างร้ายกว่าคิด	วิปริตเวียนหัวราวผีสิง
อาศัยยาพาราพอประวิง	นั่งนิ่งนิ่งนมนานรำคาญเคือง
สภาพเมืองเรื่องตึกไม่คึกคึก	เห็นตึกหลักไปรษณีย์ทาสีเหลือง
อยู่ติดกับโรงแรมคู่บ้านเมือง	ฟ่องฟูเฟื่องเรื่องเงินเกินหน้าใคร
ดูบ้านเมืองเรื่องคนไม่ล้นหลาม	ร้านค้าตามหนทางห่างไฉน
ร้านอาหารผ่านเห็นไม่เท่าไร	นึกนึกไปหมางงายเรียบง่ายดี
พอมืดค่ำทำนองร้องเพลงเปิด	กะพริบเชิดเปิดไฟไล่แสงสี
ใช้สาวน้อยคอยเรียกเพรียกวจี	ดูเข้าทีผ่อนคลายหายเหนื่อยไป
อากาศเย็นเย็นกว่าตุ้นหวงผ่าน	ดึกสะท้านคว้าผ้าเสื้อหนาใส่
ก้าวช้าช้าขาเดินขึ้นบันได	พักหายใจโรยรา ชราเรา
นามหมางงายหมางว่าไกลงายว่าสูง	ตั้งอยู่ทุ่งทะเลทรายไกลขุนเขา
ทะเลสาบมาบชลยลไม่เบา	ชื่อพริ้งเพรายูชาชลาลัย
ว่าเมืองนี้ที่คนเดินพักผ่าน	เกิดมานานโบราณกาลสมัย
คาราวานผ่านพักสำราญใจ	อบอุ่นในโรงชาพาจุนเจือ
@ อรุณรุ่งพุ่งแสงแรงเหมือนเที่ยง	ขบวนเรียงเบี่ยงยกตกเฉียงเหนือ
คุนลุนแยกแตกสันอัลตุนเครือ	ล้วนงามเหลือเมื่อพิศใช่จิตลวง
แล่นตามทางสายไหมปรับปรุงใหม่	ยอมให้ไต่เส้นทางบางช่วงหวง
จึ่งต้องเลาะเจาะทางเหมือนหว่างลวง	หมดทางหลวงล่วงห่างจางฝุ่นทราย
ข้ามเขตแดนแคว้นชิงไห่ไปซินเจียง	เมืองโหร่เชียงหลังเขาคือเป้าหมาย
ต่อแต่นี้มีทางอันตราย	ภูมากมายทายท้าน่าห่วงใย
@ เวลานานผ่านไปหลายชั่วโมง	พอพ้นโค้งลงเขาเข้าคุ้งใหญ่
ทะเลสาบดูหมินชาตราตรึงใจ	ซ่อนอยู่ในหุบหับลึกลับดี
ได้สัมผัสวัดรู้ดูชอบกล	นึกอีกหนยลรู้ลับลี้หนี
นทีกลชลเค็มไร้ชีวี	เค็มจนมีเกล็ดผลึกจมลึกใน
มีโขดหินหินโขดขนาดใหญ่	ทอดเงาไว้ในน้ำงามใสใส
เงาสะท้อนย้อนส่องผ่องอำไพ	ฟ้าจงใจสร้างฉากวาดงดงาม
@ พ้นจากเขาทะเลสาบราบเป็นทุ่ง	ต้นหญ้าสูงผดุงเขียวเหลียวล้นหลาม
ออกจากทุ่งมุ่งเขาแลฟ้าคราม	อีกจะข้ามหุบเขาลำเนาไกล
คนแถวนี้มิมีทางอื่นเลี่ยง	ไปซินเจียงเทียรฝ่าหุบผาใหญ่
เขาหินพับซับซ้อนยอกย้อนใน	ซอกแซกใช้ห้าชั่วโมงรถโคลงเคลง
หนทางยาวขาวโพลนวนเลี้ยววก	สูงหนักอกวกเลี้ยวเหลียวโหวงเหวง
งูขาวเกี้ยวเลี้ยวพันหวั่นหวาดเกรง	ดูวังเวงเพลงหวั่นสั่นสั่นใน
หากนับโค้งคงนับร้อยพันโค้ง	ไต่ขึ้นลงคงจับนับไม่ไหว
กระแทกนับจับเครื่องได้ดั่งใจ	หมื่นห้าไซร้กระแทกกระเด็นกระดอน
	(ยังมีต่อ >)