ประวัติโคลงกำสรวลฯ	ร่ายนำ-โคลงบทที่๑๒	โคลงบทที่๑๓-๒๔
โคลงบทที่๒๕-๓๖	โคลงบทที่๓๗-๔๘	โคลงบทที่๔๙-๖๐
โคลงบทที่๖๑-๗๒	โคลงบทที่๗๓-๘๔	โคลงบทที่๘๕-๙๖
โคลงบทที่๙๗-๑๐๘	โคลงบทที่๑๐๙-๑๒๙

 

๓๗ รฦกน้องน้อยแง่	ลีลา ฤาแม่
ผืนแผ่นบโยงฤา	อยู่ได้
แลที่ร่ำไพตา	เลงโลกย พูนแม่
แผ่นผูกแมกฟ้าไว้	จึ่งคง ฯ
๓๘ ศรีมาพิโยคพื้น	รัตนภูม
ถนัดดุจพระภูมผจง	แผ่นแผ้ว
เล็งแลเยียฟ้าฟูม	ชลเนตร
เพราะพี่เจ็บเจ้าแคล้ว	คลาศไกล ฯ
๓๙ ศรีมาเทวศศร้อย	สงสาร
ทุกย่านอกฟูมไฟ	น่าน้อง
ศรีมาองงคารฉมัก	ฉมวยใหญ่
แลลบับไล้ท้อง	ท่งขยว ฯ
๔๐ เนื้อเบื้อละไล่ล้ำ	สงงขยา
ควายประชลเพราะพรยว	ตื่นเต้น
กวางทราบประนงงหา	หวงเถื่อน
บางลวบบ้างเหล้นบ้าง	ง่าเงย ฯ
๔๑ รฦกชู้แก้วเกื่อน	ใจตาย แลแม่
รยมร่างเปนต้นเลอย	น่าน้อง
เลือดตายิ่งฝนราย	ราย่าน
อกพี่พ้นฟ้าร้อง	รยกศรี ฯ
๔๒ ต้งงใจรักษเจ้าอาจ	อุปรมา ถึงฤา
ชีไฝ่ยามปูปี	ไป่แล้ว
ดวงดยวแม่คงตรา	ไตรโลกย กูเอย
ดินและฟ้าได้แก้ว	ก่อโฉมเกลาโฉม ฯ
๔๓ ฝ่ายสยงสุโนกไห้	หานาง แม่ฮา
รยมทนนทึงแทงโลม	ลิ่นเล้า
มาดลบำรุะคราง	ครวญสวาสดิ
ให้บำรุะหน้าเหน้า	จอดใจ ฯ
๔๔ บำรุะบำราษแก้ว	กูมา
จักบำรุงใครใคร	ช่วยได้
บรับบเร่อมอา	บ่ร่าง ละเลอย
โอ้บเร่อมน้องให้	ไฝ่เหนสองเหน ฯ
๔๕ รยมมาบสว่างไข้	ขวนนบิน บ่าแฮ
กระอืดอกเซนเซน	ช่วยเหน้า
ลุจุงจรลึงยิน	จรหล่ำ แล้วแฮ
อ้าจรลึงรักษเจ้า	จำงาย ฯ
๔๖ จรลิวไต้ฟ้าต่ำ	เตือนยาม
โหยบเหนสายใจ	จรคล้าย
บลุแม่เมากาม	กาเมศ กูเออย
ลพี่หว้ายน้ำหน้า	มืดเมา ฯ
๔๗ มาทุ่งทุเรศพี้	บางเขน
เขนข่าวอกนํเฉลา	พี่ต้งง
ปืนกามกระเวนหวว	ใจพี่ พระเออย
ฤาบให้แก้วก้งง	พี่คงคืนคง ฯ
๔๘ กำศรดสร้อยฟ้าคลี่	ควรรักษ ฤาแม่
รอยอยู่แรมรศรงค์	พี่เต้า
ศรีมาย่อมดักดัก	ใจจอด คืนนา
คร่นนกล่าวคร่นนให้เกล้า	เกลือกเรือ ฯ