บทที่๙๑-บทสุดท้าย

[ นิราศธารทองแดง บทที่๑-๓๐ ] [ บทที่๓๑-๖๐ ] [ บทที่๖๑-บทที่๙๐ ] [ บทที่๙๑-บทสุดท้าย ]

๙๑ ปลาแปบแลปลาเป้า	ปลาเข้าเม่าปลาคางเบือน
ปลาม้าหน้าคนเหมือน	ปลากดกรายสวายหางแดง ฯ
ปลาดุกปลาแปบเป้า	แลเลือน
เข้าเม่าเหล่าคางเบือน	มุ่งหม้าย
ปลาม้าหน้าคนเหมือน	คนอยู่
ปลากดกรายสวายหว้าย	โบกน้ำหางแดง

๙๒ ตะตรับคอยตรับหู	หมู่ปลาบู่ว่ายเวียนแฝง
สร้อยส้าปลาหมอแขยง	ปลาแมงภู่หมู่กะทงเหง ฯ
ปลาตะตรับคอยกะตั้ง	หูแขง
ปลาบู่ว่ายเวียนแฝง	ฝั่งน้ำ
สร้อยส้าปลาหมอแขยง	สังกวาด
แมงภู่ดูโลดล้ำ	พรั่งพร้อมกะทุงเหง ฯ

๙๓ ปลาอ้าวปลาเนื้ออ่อน	ว่ายมาก่อนปลาหนามหลัง
กระแหหางแดงหวัง	เข้าสู่ทุ่งมุ่งเลมไคล ฯ
ปลาอ้าวเนื้ออ่อนหญ้า	ตัวบัง
มาก่อนปลาหนามหลัง	อยู่หน้า
กระแหหางแดงหวัง	คลาแหล่ง
เข้าสู่ทุ่งเลมหล้า	เหยื่อย้ำกินไคล ฯ

๙๔ ปลากะโห้ชโดแฝง	ช่อนชวาดแชวงแฝงครัน
หน้าสั้นปลานวลจันทร์	ปลาอ้องแอ้งปลาเสือหมู ฯ
ปลาชโดกะโห้ใฝ่	แฝงกัน
ช่อนชวาดแชวงสูบครัน	ว่ายแว้ง
หน้าสั้นอิกนวลจันทร์	หลายเหล่า
ปลาทุกท้องอ้องแอ้ง	หมึกเหม้าเสือหมู ฯ

๙๕ กดคลังปลากสังมี	ปลากระดี่ปลาดุกอุย
พ่นน้ำกะจายกะจุย	ปลาหูช้างช้างเหยียบซิว ฯ
กดคลังปลากสังหว้าย	ชายงุย
ปลากระดี่ปลาดุกอุย	แอบข้าง
พ่นน้ำกะจายกะจุย	หลายเหล่า
ปลาชื่อหูช้างช้าง	เหยียบบี้ปลาซิว ฯ

๙๖ เทโพแลเทพา	ตะเพียนพาพาพวกจร
ไอ้บ้าปลาสลุมพอน	ผักพร้าเพรี้ยแลหนวดพราม ฯ
เทโพพาพวกพ้อง	เทพา
ปลาตะเพียนปลากาพา	คู่เคี้ย
สลุมพอนไอ้บ้าปลา	หลายหมู่
ปลาผักพร้าม้าเพรี้ย	ว่ายไหล้หนวดพราม ฯ

๙๗ ฝูงนาคมากหมู่มา	ดำน้ำท่าหาอาหาร
ฝูงปลามาพะพาน	ขบได้ถนัดกัดกินเนือง ฯ
ฝูงนาคมากหมู่หมั้ว	ดาขนาน
ดำน้ำหาอาหาร	แกล่กล้ำ
ฝูงปลามาพอพาน	พะปาก
ขนถนัดกัดใต้น้ำ	ผุดขึ้นกินเนือง ฯ

๙๘ งูเหลือมคอกระหวัดไม้	หางกระหวัดไว้ใฝ่อาหาร
วิดน้ำในห้วยธาร	โพงไปมาเอาปลากิน ฯ
งูเหลือมแบนท้องแผ่	คือกะดาน
วิดน้ำหาอาหาร	ใฝ่กล้ำ
โครมครุ่นในห้วยธาร	เสียงฉ่า
โพงสาดไปให้น้ำ	ซ่านสิ้นกินปลา ฯ

๙๙ งูเหลือมบนกิ่งไม้	ใบหนาใส่ซ่อนซอน
แกกาช้างวานร	พอมาใกล้ได้ฉวยกิน ฯ
งูเหลือมบนค่าไม้	ใบสลอน
คางซบแนบแอบนอน	ซ่อนเร้น
แกกาค่างวานร	ลืมร่าง
งูขบถนัดกัดเน้น	ค่อยกล้ำกลืนกิน ฯ

๑๐๐ จรเข้หลายว่ายเคียงคู่	เป็ดเปนหมู่ภู่เข้าไป
เป็ดบินสิ้นตกใจ	คนพิศเพ่งเลงแลดู ฯ
จรเข้ใหญ่น้อยว่าย	ชลใส
ภู่ตามเป็ดน้ำไป	เรื่อยรี้
เป็ดน้ำดำตกใจ	บินตื่น
คนคล่ำเลงแลชี้	บอกให้กันดู ฯ

๑๐๑ เป็ดหงส์ลงธารา	คล่ำดำหาปลาตะเพียนเวียน
ไล่ลัดฉวัดเฉวียนเวียน	หาปลาแปบแทบทันกัน ฯ
เป็ดหงส์ลงท่องท้อง	ธารา
เตร็จคล่ำดำหาปลา	ก่ายหว้าย
แชวงแขยงม้ากา	กดหลด
ได้แปบแทบกายหม้าย	อ่าวค้าวตะเพียนเวียน ฯ

๑๐๒ ตะพาบน้ำคลานขึ้นไข่	ฝังไข่ไว้ในหาดทราย
ตริวตราวเต่าม่านลาย	ผุดดำคล้ายว่ายเห็นตัว ฯ
ตะพาบน้ำคลานขึ้นไข่	ตีนตะกาย
ฝังไข่ในหาดซาย	กลบเกลี้ยง
ตริวตราวขนุม่านลาย	ตระเต่า
ดำผุดคล้ายว่ายเพี้ยง	ก่ายกลุ้มหนาตัว ฯ

๑๐๓ ปูกุ้งลอยก่งก้าม	แลเหลือหลามย่ามเหยื่อหา
หอยโข่งหอยขมตา	วัวก็มีที่ท้องธาร ฯ
ปูกุ้งลอยก่งก้าม	ไคลคลา
เหลือหลามย่ามเหยื่อหา	สู่ส้อง
หอยโข่งหอยขมตา	วัวเกลื่อน
สารพัดมีที่ท้อง	ท่าน้ำธารสินธุ์

๑๐๔ เถาวัลย์พันพฤกษา	ถีบชิงช้าช้าแกว่งไกว
ทำเพลงวังเวงไพร	ส่งเสียงเรื่อยเฉื่อยละคอนเครง ฯ
เถาวัลย์พันไม้หย่อน	ลงมา
สาวนั่งถีบชิงช้า	ห่วงห้อย
ทำเพลงวังเวงอา	รมณ์ชื่น
เสียงส่งเพราะดอกสร้อย	ฉ่ำร้องละคอนเครง ฯ

๑๐๕ ลมพัดมาเรื่อยเรื่อย	เย็นชวยเฉื่อยสำราญใจ
ปูผ้านอนหลับใน	ใต้ร่มไม้ไทรสาขา ฯ
ลมพัดมาเฉื่อยชื้อ	เย็นใจ
ปูผ้านอนหลับใหล	กลาดกลุ้ม
ฟูกหมอนเรียบกันไป	หลายเหล่า
นอนอยู่ใต้ไทรผุ้ม	ร่มไม้ไพศาล ฯ

๑๐๖ ลางนางอาบน้ำท่า	ทาขมิ้นเหลืองพึงชม
ทาแป้งแกล้งหวีผม	ผัดหน้านวนยวลใจชาย ฯ
ลางนางตักน้ำท่า	อาบองค์
ขัดขมิ้นเหลือบรรจง	ลูบน้ำ
หวีเกล้าเอาเทริดทรง	ผมปีก
ผัดหน้านวนงามล้ำ	ยั่วเย้าใจชาย ฯ

๑๐๗ จบเสร็จชมนกไม้	ในแหล่งไหล้พนัศสถาน
หญิงชายฟังสำราญ	ที่ผิดผ่านวานแต้มเขียน ฯ
จบเสร็จชมนกไม้	โคลงการ
ชมแหล่งไพรพนัศสถาน	เถื่อนกว้าง
หญิงชายชื่นชมบาน	ใจโลกย์
ใครอ่านวานเติมบ้าง	ช่วยแต้มเขียนลง ฯ

๑๐๘ เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์	ไชยเชษฐสุริย์วงศ์เพียง
แต่งไว้ให้สถิตเสถียร	จำเนียรกาลนานสืบไป ฯ
เจ้าฟ้าธรรมธิเบศร์เจ้า	ทรงเขียน
ไชยเชษฐสุริย์วงศ์เสถียร	เลิศหล้า
แต่งไว้ให้สถิตเสถียร	ในโลกย์
จำเนียรกาลนานช้า	อ่านอ้างสรรเสริญ ฯ

เจ้าฟ้า หนุ่มน้อยราช	กุมาร
ธรรม์ ธำรงกลอนการ	ยั่วแย้ม
ธิเบศร์ วราสถาน	ไชยเชษฐ
สุริย์วงศ์ ทรงโคลงแต้ม	แต่งไว้วานสงวน ฯ

เจ้าฟ้า เลิศส้ำโพธิ	สมภาร
กรมขุน หลวงพญากราน	กราบเกล้า
เสนา นราบาน	ใจชื่น ชมนา
พิทักษ์ รักษาเช้า	ค่ำด้วยใจเกษม ฯ

จบ จนจอมโลกย์เจ้า	คืนวัง
บ พิตรสถิตบัลลังก์	เลิศหล้า
ริ ิิร่างกาพย์โคลงหวัง	ชนโลก อ่านนา
บูรณ์ พระโคลงเจ้าฟ้า	ธิเบศร์เจ้าจงสงวน ฯ

อักษรเรียบร้อยถ้อย	คำเพราะ
ผู้รู้อ่านสารเสนาะ	เรื่อยหรี้
บรู้อ่านไม่เหมาะ	ตรงเทิ่ง ไปนา
ทำให้โคลงทั้งนี้	ชั่วช้าเสียไป ฯ

อักษรสวรรค์สร้างช่าง	ชุบจาร
โคลงก็เพราะเสนาะสาร	แต่งไว้
ผู้รู้อานกลอนการ พาชื่น	ใจนา
ผู้บ่รู้อ่านให้	ขัดข้องเสียโคลง ฯ