เทคนิคงานข่าวที่จะกล่าวถึง หมายถึงสไตล์หรือแบบวิธีทำงานข่าวที่จะช่วยให้ทำข่าวได้ ง่ายขึ้น สะดวกขึ้น ความจริงเรื่อง "เทคนิค"นี้ไม่มีอะไรซับซ้อน จะว่าไปแล้วน่าจะเป็น "ลูทีน" ของ นักข่าวเสียมากกว่า ก็อย่างที่เรียนไปแล้ว การทำงานไม่ว่าจะงานอะไร ต้องมีการเตรียม ความพร้อมเอาไว้เสมอ นี่ก็เป็นเกล็ดเล็กเกล็ดน้อยที่ควรทราบ และอาจได้ใช้ประโยชน์จริง

นักข่าวควรจะขยันเก็บข้อมูล (ความจริงแล้วมักจะเป็นพฤติกรรมปกติของนักข่าว) และรวบรวม ข้อมูลข่าวสาร ในพื้นที่ข่าว(หมายถึงขอบเขตข่าวที่เราได้รับมอบหมายให้ดูแล) และ การท ี่สำนักพิมพ ์ หรือโรงพิมพ์ต่างๆเมื่อรับ "เด็กใหม่"เข้าทำงาน ก็มักจะให้ไปค้น ไปอ่านข้อมูล สิ่งที่นักข่าวควรจัดสาระบบข้อมูล เป็นของตนเองก็ คือ เก็บรูปภาพบุคคลในข่าว และข้อมูลเพื่อใช้ในการติดต่อ

เช่น ถ้ารับผิดชอบข่าวอาชญากรรม ก็ต้องมีรูปภาพของเจ้าหน้าที่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เรียงลำดับลงมา มีชื่อ และยศที่ถูกต้อง ต้องรู้ว่าใครเป็นใคร ในสำนักงานตำรวจแห่งชาติ ต้องรู้จักบุคคลอื่นๆ ที่เกี่ยวข้องกับคดีอาชญากรรม ต้องรู้จักนายแพทย์ ที่พอจะให้ความ กระจ่างได้ รู้จักแหล่งข่าวที่ อยู่ในขบวนการยุติธรรม

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็น"เครื่องมือ"พื้นฐานที่นักข่าวต้องมีทั้งสิ้น รวมไปจนถึง รู้ถึงเลขหมายติดต่อ รู้จักสถานที่ติดต่อด้วย ถ้าเตรียมการสิ่งเหล่านี้ได้เร็วเท่าไหร การทำงานก็จะสะดวก และทำข่าวได้เร็วมากขึ้นเท่านั้น ในภาคปฏิบัตินั้นเมื่อเกิดเหตการณ์ที่เป็นข่าวขึ้น เราต้องใช้เวลาที่สั้นที่สุด "เข้าถึง" แหล่งข่าวเพื่อนำข่าวมีตีพิมพ์เผยแพร่ อย่างครอบคลุมโดยเร็ว

นักข่าวสายเศรษฐกิจ และรับผิดชอบพื้นที่ข่าวใด ก็ต้องเก็บข้อมูลบุคคลในสายงานข่าว และข้อมูลเพื่อใช้ในการติดต่อเช่นกัน การจัดเก็บข้อมูลภาพบุคคล ควรทำไว้เป็นแฟ้มภาพ ส่วนชื่อ และข้อมูลใช้ในการติดต่อ ควรจดลงในสมัดบันทึกที่พกพาได้สะดวก และควร ปรับปรุงข้อมูลอยู่เสมอ

สิ่งหนึ่งที่จะช่วยให้การทำงานข่าวสะดวกขึ้น และใช้ได้ผลก็คือ ควรจัดหาสมุดบันทึก ขนาด สมุดนักเรียน เพื่อจดบันทึกความคืบหน้าของข่าวที่เรารับผิดชอบ และเราไม่ควรจดเฉพาะข่าว ที่เราทำเท่านี้น ควรจดบันทึกความคืบหน้าของข่าวล่าสุด ที่เพื่อนร่วมอาชีพทำเอาไว้ด้วย เพราะบางที แม้เราจะเป็นคน "จุดพลุ"(รายงานข่าวนั้นก่อนใคร) คนอื่นอาจตามข่าวได้เช่นกัน และควรจดลงปฏิทินด้วยว่า ข่าวนี้เมื่อข่าวซาลงไปแล้ว มีโอกาสจะรื้อข่าวมาทำใหม่ หรือตามข่าวต่อให้จบได้เมื่อใดด้วย

หนังสือพิมพ์รายวันนั้น เป็นที่นิยมกันทั่วไปที่จะ "เลี้ยงข่าว " คือ บ.ก.จะรู้ว่าข่าวไหนข่ายได้ ขายไม่ได้ ถ้ามั่นใจว่าข่าวขายได้แน่ ประชาชนสนใจอ่านแน่นอน ก็จะสั่งล่วงหน้าไว้เลย ให้เสนอข่าว เรื่องนี้ 3 วัน 4 วัน หรือ 5 วัน ซึ่งปกติจะไม่มองไปไกลกว่านี้ แต่ถ้าตลาดยัง "งับข่าว"(อ่านข่าว)นี้อยู่ ก็มีสิทธิ ถ่างข่าวออกไปอีก ตามสภาพความต้องการของตลาดหรือ ตามจนจบตอนของข่าว วิธีการนี้ภาษาเขาเรียกว่า "กั๊กข่าว" ไว้เล่นครับ (ส่วน"เต้า"ข่าว ก็คือ วางเป้า ไว้แล้ว ต้อนให้ข่าวเป็นไปตามที่ บ.ก.หนังสือพิมพ์กำหนด หรืออยากจะให้เป็นไป ตามนั้น )

ธรรมชาตอย่างหนึ่งของนักข่าว โดยเฉพาะนักข่าวเศรษฐกิจ จะเป็นคนประเภท "บ้าหอบฟาง" ครับ เอกสาร ข้อมูล 3 ปีใช้หน หรือ 5 ปีใช้หน ก็ไม่นิยมทิ้ง จะซุก จะหมดตามตู้ หรือ กองเป็นตั้งๆ หน้าโต๊ ใต้โต๊ะทำงาน ความจริงถ้าจะทิ้งก็ใจหายครับ เพราะบางทีจำเป็น ต้องอ้างข้อมูลเก่า ถ้าหาไม่เจอแล้วแทบจะไม่อยากเขียนหนังสือกันเสียเลย

ก็อย่างที่บอกนั่นละครับ สมัยนี้เขียนข่าวระบุชื่อบุคคล ระบุเรื่องราว ย่อมไม่เพียงพอ ต้อง "เสริมใยเหล็ก" เพื่อให้ผู้อ่านเกิดความมั่นใจด้วย ข้อมูลที่นำเสนอ ถ้าจำเป็นในประเด็น ก็ต้องหาข้อมูลเก่าและใหม่เปรียบเทียบกันด้วย ฉะนั้น ก็ไม่ควรลืมทำแฟ้ม ตาราง และข้อมูลอีกแฟ้มหนึ่งด้วยครับ

นักข่าวมักจะพกเทปเล็ก ๆ หรืออย่างน้อยๆ ก็จะมีสมุดจดข่าวติดตัวเสมอ และติดตัวเสมอจริงๆ เพราะเกิดอะไรขึ้น หรือนึกประเด็นข่าวขึ้นมาได้ จะได้จดบันทึกไว้ทำข่าวในวันหลัง ถ้าไม่มีก็เหมือนทหารไร้อาวุธนั่นละครับ