Winkelen in de Weilandwinkel, Deel 3
Terug naar deel 1
Terug naar deel 2
Het was al behoorlijk donker toen we ten tweeden male de lange rij bij de kassa hadden doorstaan en eindelijk naar huis mochten. Het aansluiten van onze gloednieuwe cd-speler op de overige elementen van onze stereotoren leverde geen bijzondere problemen op. Na het insteken van de stekker op het lichtnet gingen zelfs, zonder dat we eerst een knop hoefden in te drukken, vanzelf alle lichtjes op onze nieuwe aanwinst branden. Veel moeilijker bleek echter het uit het doosje halen van de cd die we als eerste wilden afspelen. Pas na lang vergeefs wrikken en trekken aan het schijfje ontdekten we dat men met de duim op een soort klemmetje middenin moet duwen, terwijl men tegelijkertijd de cd tussen duim en middelvinger beetpakt en optilt.
De kwaliteit van het geluid leidde, zoals men ons al had voorspeld, inderdaad tot een oraal orgasme. (Noot: het is gier - giraal, spier - spiraal, koor - koraal, dus is het ook: oor - oraal). Nadat wij aldus akoestische bevrediging hadden ondervonden, werd het tijd om de aardappelen te gaan schillen. We borgen het laatst gedraaide cd'tje zorgvuldig terug in zijn doosje en wilden, om de geavanceerde electronica te sparen, onze kostbare nieuwe cd-speler uitschakelen. Maar hoe we ook zochten, een normale aan/uit knop konden we niet ontdekken. We bestudeerden de illustraties in de handleiding, waar tientallen van cijfers voorziene pijltjes naar evenzovele toetsen en knopjes wezen. In de verklarende tekst bleken ze allemaal interessante dingen te doen maar aan- en uitzetten was er niet bij. Ten einde raad trokken we de stekker maar uit het stopcontact, maakten de verbindende snoeren los en haalden de cd-speler uit onze stereotoren om achterop te kunnen kijken of de Philips-ontwerpers de verlossende aan/uitschakelaar wellicht op die onhandige plek hadden weggemoffeld. Maar aan de achterkant zaten helemaal geen knoppen. Dagenlang trokken we daarom, na elk ondergaan muziekgenot, in arren moede de stekker maar uit de wandcontactdoos. Dat duurde voort tot we, toch nog geheel onverwachts, op bladzijde 19 van de gebruiksaanwijzing de volgende verlossende woorden lazen: "Wordt gedurende twee minuten geen enkele functie van de speler gebruikt, dan schakelt deze zichzelf uit."
We waren aanvankelijk danig in onze nopjes met onze nieuwe cd-speler. Hadden wij al verteld dat we bijna alles wat we in huis hebben, in de loop der jaren bij Maxis hebben gekocht?. Zodra we onze Maxis-aardappelen, Maxis-vlees en Maxis-groente hadden verorberd, maakten we de riem van onze Maxis-pantalon wat losser, verwisselden we onze Maxis-schoenen voor een paar gemakkelijke Maxis-sloffen, deden onze Maxis-bordjes, Maxis-vorken, Maxis-messen en Maxis-pannen in onze Maxis-vaatwasmachine, maakten in ons Maxis-koffiezetapparaat een geurig kopje Maxis-koffie en draaiden de ene Maxis-cd na de andere. Ook de kinderen hadden er veel lol van: dagelijks kwamen ze op hun Maxis-fietsjes uit school, nuttigden vlug een Maxis-boterham met Maxis-boter en Maxis-ham en installeerden zich vervolgens op hun Maxis-stoeltjes voor de Maxis-luidsprekers. Een uur lang mochten ze dan luisteren naar hun bij Maxis gekochte Kinderen Voor Kinderen-cd. En daarna, na een blik op ons Maxis-horloge, werd het tijd voor hun dagelijke douche waarbij ze zich, staande onder de Maxis-douchekop lekker inzeepten met Maxis-zeep. Daarna tandjes poetsen met de Maxis-borstels en Maxis-tandpasta, de Maxis-pyamaatjes aan en dan mochten ze op de Maxis-tv nog een uurtje naar de Sound Max Show van Hennie Maxmans kijken. En dan lekker onder de wol in de Maxis-ledikantjes met de Maxis-kussens, Maxis-hoeslaken en het Maxis-dek. De Maxis-lampjes mochten nog even aanblijven en spelen met de Maxis-barbies en Maxis-lego was toegestaan. Jaja, we zijn een goeie klant van de weilandwinkel in Muiden, die als motto heeft: Reuzegoed en goedkoop.
We waren dan ook onaangenaam verrast toen we op de achtste dag na aanschaf van onze nieuwe cd-speler in een der wekelijks in de bus vallende kattebakbladen lazen dat exact hetzelfde apparaat door electronica-keten BCC voor vijftig gulden minder te koop werd aangeboden. Vijftig gulden teveel betaald! Was dat de dank van Maxis voor het jarenlang trouw boodschappen doen bij deze weilandwinkel? Hadden we daarvoor iedere week vele kilometers omgereden en extra benzine verstookt? Hadden we daarvoor met ons leven gespeeld, door jarenlang vier keer per maand vlak langs de kruitfabriek Muiden te rijden die elk moment in de lucht kon vliegen? Hadden we ons daarvoor iedere keer weer lijdzaam aangesloten achter de lange rij bij Klantenservice, als we na het afrekenen weer eens hadden ontdekt dat er honderdvijfentwintig gulden was aangeslagen voor een pak melk van ƒ1,25? We krabden ons eens op onze met Maxis-gel verzorgde kruin, zetten ons aan de Maxis-schrijftafel, deden onz Maxis-bureaulamp aan en schreven de Klantenservice van Maxis deze uit drie delen bestaande klaagbrief. U hoort nog van ons hoe dat gaat aflopen.