Winkelen in de
Weilandwinkel, Deel 2
Klik
hier voor Deel 1
Op het moment dat we ons hoog opgetaste winkelwagentje al richting de kassa's wilden duwen, bedachten we opeens dat we bij Maxis eigenlijk best ook ons allereerste cd-plaatje konden kopen. In zo'n groot warenhuis wordt men namelijk niet lastig gevallen door verkopend personeel met "een adviserende taak". Wij herinneren ons in dit verband hoe we, alweer vele jaren geleden, in het bezit kwamen van onze allereerste stereogrammofoon, met daarop aangesloten twee geluidsboxjes waarmee je zou kunnen horen hoe bijvoorbeeld een stoomtrein van de linkerkant van de kamer naar de rechterkant rijdt. Om dat te kunnen controleren, stapten we bij de Amsterdamse in klassieke muziek gespecialiseerde platenwinkel Charles binnen, om daar voor onze allereerste stereo-installatie een mooie 33-toeren plaat te kopen. Toen de verkoper met adviserende taak ons vroeg wat onze wensen waren, vertelden wij hem dat ons dat egaal bleef, zolang het maar een plaat was waarop men het stereo-effect goed kon horen. De klassiek gevormde heer antwoordde met de neus in de lucht: "Op die basis verkopen wij geen platen, meneer" en wij konden gaan. Op de plek waar vroeger de heer Charles zijn klanten wegjoeg, is nu een goed lopend Surinaams restaurant gevestigd.
Op de cd-afdeling van Maxis was het een drukte van belang Tientallen klanten die kennelijk al veel langer dan wij in het bezit waren van een cd-speler, verdrongen zich om een bak waar kennelijk koopjes vielen te behalen. En inderdaad, toen we eindelijk zover waren opgedrongen dat ook wij in die bak konden graaien, troffen we er een rijk assortiment sterk afgeprijsde cd's aan, waarvan sommige met muziek die ook ons kon bekoren. Zelfs Tattoo You van de Stones was voor weinig geld aanwezig en van dat cd'tje maakten we ons onmiddellijk meester, want onze lp-versie van dit album is al jaren beschadigd en niet meer om aan te horen. De ontstaansgeschiedenis van het album Tattoo You wordt overigens uitgebreid beschreven in Romancing The Stone. een autobiografisch verslag van een Tsjechisch journaliste die een kortstondige verhouding heeft gehad met de bejaarde bassist van de groep, de heer William Wyman.
Wyman (door intimi Bill genoemd) is, zoals Stones-kenners ongetwijfeld weten, de componist van het nummer Surprise, Surprise dat op het album The Rolling Stones, Now! (1964) voorkomt en enkele jaren later sterk aansloeg onder medici. Dat kwam door een publicatie (1969) van mevrouw Nellie B. uit Amsterdam. Menigeen had namelijk al die jaren gedacht dat Jagger in dit nummer roept: You used telling lies! maar mevrouw B. ontdekte dat de grootgebekte zanger in werkelijkheid zingt: Use your sterilizer! Mevrouw B. wijdde vervolgens een proefschrift aan deze ontdekking en kwam daarin tot de conclusie dat de Rolling Stones in hun compositie Surprise, Surprise! protesteren tegen het nonchalant omgaan met schadelijke micro-organismen en ziektekiemen. In genoemd proefschrift stelt ze tevens dat de enorme successen van deze popgroep voornamelijk te danken waren aan de overtuigende wijze waarop ze hun voorkeur voor en afkeer van bepaalde zaken wisten te verwoorden. Neem bijvoorbeeld Mona, een fel protest tegen het geslijm in de yoghurt- en kwarktoetjesindustrie. Of You Gotta Move, waarin kantoorklerken en andere bevolkingsgroepen die een overwegend zittend leven leiden, worden aangespoord om eens wat meer van de benenwagen gebruik te maken.. En natuurlijk niet te vergeten Under My Thumb, een aanklacht tegen het zinloos platdrukken van torretjes, mieren, lieveheersbeesten en andere onschuldige klein geschapen creatuurtjes. In een volgend nummer van De Stille Graaf zullen we wat dieper ingaan op deze betrokkenheid van de Stones (als ze dan nog leven tenminste).
De
"Deense" Stone, drummer Charlie Watts,
met de restanten van groupies die Mick Jagger
en Keith Richards na een geslaagde orgie hebben overgelaten.
Er lagen trouwens nog veel meer interessante cd-aanbiedingen daar bij Maxis in de bakken, dus namen we er meteen maar een stuk of tien, zodat we de tijdens de feestdagen niet zonder zouden zitten. We vochten ons een weg terug naar ons wachtend winkelwagentje en sloten ons aan bij een der lange rijen voor de kassa's. Om de tijd te doden, bestudeerden wij de teksten op de achterkant van de cd-doosjes. Eén schijfje bleek meer dan vijf kwartier muziek te bevatten en daar kan zelfs de langste langspeelplaat niet aan tippen. Dat deed ons eens te meer beseffen dat we met de aanschaf van onze allereerste cd-speler een goede keus hadden gedaan. Door al dat gelees schoot onze rij lekker op en er stond nog slechts één afrekenende klant voor ons toen we een cd-doosje openden om aan de binnenkant verder te kunnen lezen. Maar wat ontdekten wij op dat moment? Het cd-doosje was leeg! Kennelijk hadden we nou net een doosje getroffen waaruit een muziekliefhebber met weinig geld het zilveren schijfje had ontvreemd. Voor alle zekerheid openden wij nu ook beide andere doosjes. Maar ook daar zaten geen cd'tjes in. Op dat moment was het tijd om af te rekenen. Wij maakten de cassière atent op de geconstateerde winkeldiefstal, maar ze was allesbehalve onder de indruk. Nors legde ze ons, als nieuweling op cd-gebied, uit dat cd-doosjes in eerste instantie altijd leeg zijn, niet alleen bij Maxis maar overal waar cd's worden verkocht, Wij hadden ons bij de platenafdeling moeten vervoegen, waar men de doosjes op verzoek vult en waar de gekochte muziek ook wordt afgerekend. Ja, zei ze nog, vroeger met die ouwerwetse 33-toeren platen was dat anders. Die waren zo groot dat je daar niet ongemerkt mee de winkel kon uitlopen zonder te betalen. Nou, antwoordden wij, dat viel wel mee hoor. In de platenwinkel van Johnny Kraaykamp op de Parnassusweg in Amsterdam-Zuid namen wij vroeger altijd drie langspeelplaten mee in de luistercabine en als het personeel even niet oplette, schoven wij een complete langspeelplaat onder onze trui, soms met hoes en al.