Winkelen in de Weilandwinkel
Omdat het hoog tijd werd om ons eindelijk eens een cd-speler aan te schaffen, noteerden wij dit boodschapje op het lijstje met kruidenierswaren die wij binnenkort dringend nodig hadden. Enkele dagen voor Sinterklaas mengden we ons onder het kooplustig publiek dat, evenals wij, de moeite had genomen om helemaal naar Muiden te rijden waar zich, op een steenworp afstand van de veelomstreden en inmiddeld bijna failliete kruitfabriek, de in een groot weiland gelegen weilandwinkel Maxis bevindt. Maxis wordt niet alleen door mensen druk bezocht: het is bij ons weten de enige hypersupermarkt waar het tevens wemelt van vaak bont gekleurde vogeltjes van velerlei makelij. Deze kwetterende meute komt van heinde en ver aangevlogen om zich te goed te doen aan het vogelvoer dat op de dierenafdeling per gewicht wordt verkocht en daar dus open en bloot in bakken ligt.
In de omgeving van Maxis is ook sprake van grote vogelsterfte, want de Maxis-vestiging is omgeven door de blote, ongeïsoleerde hoogspanningskabels van de nabijgelegen elektriciteitscentrale die Amsterdam van energie voorziet en die precies op de aanvliegroute liggen. Nog maar een jaar geleden zaten er in het Maxis-dak diverse kiertjes waar mussen en dergelijke zich doorheen konden wringen. Om van al dat heen en weer gevlieg verlost te zijn, heeft de Maxis-onderhoudsdienst hun reetjes echter zorgvuldig dichtgestopt, zodat de vogeltjes een andere manier moesten bedenken op bij de gemengde zaken te geraken. En met succes, want tegenwoordig verzamelen ze zich bij de Maxis-ingang, wachten op een naderend supermarktwagentje, strijken daar op neer en liften dan gezellig mee naar binnen. En wanneer ze de barriere van zelfdenkende klapdeuren eenmaal hebben genomen, spoeden ze zich linea recta naar de dierenafdeling om daar proletarisch te gaan winkelen. Een aantal van hen heeft volstrekt geen behoefte om ooit nog de buitenwereld terug te zien en blijft bij Maxis bivakkeren tot de grote vogelgod hen tot zich roept. Vaak worden ze dan tot ontzetting van de klant teruggevonden in de mouwen of broekspijpen van de Maxis-confectiekleding waar ze in hun laatste minuten zijn ingekropen om daar hun laatste adem uit te blazen.
Hoewel
Maxis-medewerkers hun reetjes hebben dichtgestopt,
weten veel vogeltjes toch nog eitjes te produceren in deze
Muidense weilandwinkel
Wij gingen allereerst op zoek naar de compact disc spelers op de elektronica-afdeling. Maxis bezweert in zijn reclame reuzegoed en goedkoop te zijn, dus namen we eenvoudig de bovenste doos van een stapel Philips cd-spelers en werkten vervolgens de rest van ons boodschappenlijstje af. Straks, als we weer thuis waren, zouden we wel eens kijken hoe het precies zat met shuffle, repeat, viervoudige oversampling en andere geavanceerde snufjes van onze pas verworven cd-speler.
Met de aankoop van de overige Sinterklaasboodschappen wilde het in deze weilandwinkel echter niet zo vlotten. De gevulde speculaas bijvoorbeeld lag er hoog opgetast maar toen we de ingrediëntendeclaratie onderop de verpakking bekeken, zagen we dat men weer eens veldbonen bij de bereiding had gebruikt. Veldbonen is een eufemisme voor witte bonen, een peulvrucht waar louche banketbakkers amandelspijs mee imiteren. Daarmee vullen ze liefdeloos de banketletters die men rond de feestdagen vaak in goedkope kerstpakketten aantreft en waarmee men bij sommige benzinestations bij aankoop van een volle tank wordt opgezadeld. Deze imitatieletters zijn vaak herkenbaar aan het opschrift Met Rijke Banketspijs! op de doos. Soms staat er ook nog opgetogen bij Met 100% Roomboter! hetgeen doorgaans betekent dat het vet in het banket uit 98 procent paardenreuzel bestaat en verder uit maar liefst twee procent 100% echte boter. Ja, er wordt wat afgeknoeid in de banket- en suikerwerkfabrieken. De goedkoopste chocoladerepen die we bij Maxis zagen liggen, bleken van cacaofantasie te zijn vervaardigd. Het woord cacaofantasie klinkt betrouwbaar, ambachtelijk en zelfs muzikaal, maar het betekent gewoon surrogaat, dus die repen zijn van imitatiechocolade gemaakt. Ook met de in elk normaal huishouden dagelijks voorkomende pepernoten was bij Maxis geknoeid. Pepernoten zijn, zoals u ongetwijfeld weet, een knapperige, met speculaaskuiden bereide lekkernij die ook wel onder de naam kuidnootjes in de handel wordt gebracht. Wij troffen in de Muidense weilandwinkel wel vele zakken met het opschrift "Pepernoten" aan, maar die roken verdacht naar taai-taai. Wij vinden dit een inbreuk op een mooie traditie en bovendien staat de anijsachtige smaak van taaitaai ons niet aan. Let wel, wij hebben niets tegen een anderhalf meter hoge taaitaaipop (integendeel zelfs, soms spreken wij zelfs gekscherend onze Thaise vriendin met dit koosnaampje aan) maar men moet niet aan lange tradities gaan sleutelen.
Neem nou de firma Verkade die dit jaar notabene digitale chocoladeletters heeft geïntroduceerd. Je zal maar het hele jaar door dag in dag uit achter het beeldscherm van je pc de kost zitten te verdienen en dan op 5 december, een avond waarop alles een warme en vertrouwde sfeer behoort uit te stralen, met zo'n kille letter worden verblijd die zo uit een digitale wekkerradio lijkt te zijn gevallen. Maar bij Maxis waren gelukkig ook de meer traditionele chocoladeletters volop aanwezig en zo kwam het dat we voor het eerst van ons leven oog in oog stonden met een eetbare letter Q, en nog wel met hele hazelnoten ook. Maar de R daarentegen schitterde door afwezigheid. Geen R te zien, niet in puur, niet in melk en niet in wit. Ook bij de Hema, bij Albert Heijn en bij V&D hadden we al eerder bemerkt dat deze toch veel voorkomende letter dit jaar schaars is gezaaid. Wij vermoeden dat dit te maken heeft met de boerenslimheid en hebberigheid van de Nederlandse chocoladeletterconsument. Toevallig weten we dat alle chocladeletters van een en hetzelfde merk allemaal even zwaar zijn. Wie zit opgescheept met de naam Izaak en dus een I in zijn schoen vindt, heeft dus net zo veel te snoepen als Klaas, Martijn of Roberta. Hele volksstammen denken echter dat een R meer weegt dan een P. En vanwege dat extra pootje graaien ze onmiddelijk alle erren uit het alfabet. Thuisgekomen maken ze voorzichtig het doosje open, breken het extra pootje er af, vreten dat op, vijlen het breukvlak van de nu ontstane P weer netjes glad en doen de gemutileerde letter weer terug in het doosje. Dat lijmen ze weer dicht, ze doen er een leuk gedichtje bij en zo komt het dan tenslotte terecht bij Piet, Paul, Petra, Pepijn, Pien of Pjotr die op deze manier door de goedgevige Sint ordinair worden belazerd. En gedupeerden zoals wij, met een voornaam die echt met een R begint, hebben het nakijken.
Enfin, we werkten zo goed mogelijk ons boodschappenlijstje af en daarna werd het tijd om af te gaan rekenen.