ΚΑΙ
ΕΡΩΤΩ ΚΥΡΙΟΙ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ
Καθώς με το πέρασμα των χρόνων οι άνθρωποι έχτιζαν και έχτιζαν ούτε καν γνωρίζουμε πια πότε ο επονομαζόμενος Λόφος του Παιδιού έπαψε να είναι λόφος και έγινε σχηματικά ένα μισοφέγγαρο. Για να το καταλάβει αυτό κανείς ή πρέπει να δει τον λόφο από ψηλά ή, όπως συνέβη στη δική μας περίπτωση, καθώς άρχισαν να κινδυνεύουν να χαθούν και άλλα τμήματα συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν κι αυτά κομμάτια του ίδιου λοφίσκου, παιδιά της ίδιας μάνας θα μπορούσαμε να πούμε. Καταλάβαμε πως κι αυτά άξιζαν της προσοχής μας.
΄Οπως ανηφορίζουμε, πριν φτάσουμε στο κεντρικό τμήμα του λόφου, στα αριστερά μας μία λουρίδα γης, χαρακτηρισμένη πράσινο από το Δήμο επιπλέον φιλοξενεί την «ασβεστοκάμινο Αττική» (μνημείο βιομηχανικής κληρονομιάς χαρακτηρισμένο από το υπουργείο πολιτισμού μνημείο άξιο προσοχής), κινδυνεύει άμεσα. Ο Άγιος Λουκάς θέλει να κατασκευάσει εκεί ακριβώς ένα παρεκκλήσι (200 τ.μ. παρακαλώ, χωρίς τον περίβολο και το πάρκιγκ και πιθανό ξενώνα, άκουσα κάποιον να λέει στο διαμερισματικό συμβούλιο) για τα γερόντια της περιοχής.
Στα δεξιά μας, ένα από τα τελευταία κομμάτια
πρασίνου μαρτυρά ότι η πόλη της Αθήνας δεν
ήταν πάντα επίπεδη και μονότονη
μορφολογικά. Κι αυτή η άκρη κινδυνεύει
άμεσα. Ιδιοκτήτης οικοπέδου με πρόσοψη σε
δρόμο αρκετή ώστε να μπορεί να χτίσει
χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα τεχνολογικά
πια διαθέσιμα μηχανήματα, ζητάει επίμονα
άδεια από το Δημοτικό Συμβούλιο
για να κατασκευάσει, με προσωπικά
μάλιστα έξοδα, άσφαλτο δρόμο, μήκους 24 μ.,
δημιουργώντας αναγκαστικά έργα επίχωσης 7
μέτρων βάθους. Το αποτέλεσμα θα ήταν φυσικά
να καταστρέψει ένα μεγάλο κομμάτι του
φυσικού τοπίου και το όφελος πιθανόν να
χτίσει κάποιους ορόφους επιπλέον
χρησιμοποιώντας την υψομετρική διαφορά.
Για άλλη μία φορά το ατομικό συμφέρον
μπαίνει πάνω από το γενικότερο συμφέρον.
Και ερωτώ με όλη την αφέλεια που με
διακρίνει: τα γερόντια που θα κάνουν βόλτες,
τα παιδιά της πολυκατοικίας με τον ένα ή και
τους δύο παραπάνω ορόφους που θα παίζουν;
Ποιοί κύριοι θα συνυπογράψουν γι’ αυτό και
πως θα το δικαιολογήσουν μεθαύριο στα
παιδιά αυτά και στα δικά τους παιδιά, που
πνίγονται στη δική τους γειτονιά, επειδή κι
εκεί κάποιοι κύριοι, αντίστοιχα,
καταδίκασαν σε αφανισμό τους εκεί
ελεύθερους χώρους;