Twins

Chapter 4 :

ผมทอดสายตามองทุ่งกว้างอย่างเหม่อลอย ผีเสื้อและสัตว์ตัวเล็ก ๆ ต่างล้อมรอบตัวผม กระต่ายเล็มยอดหญ้า
นกกระจิบส่งเสียงร้องบรรเลง มันทำให้หัวใจผมสงบลง...

"hyde มาอยู่ที่นี่เองรึ?" tetsu โพล่มามาจากไหนไม่รู้ (สงสัยใช้วิชามารอีกแหง๋) ทำเอาผมสะดุ้งโหยง
"นายหนีมาแบบนี้ คุณท่านจะโกรธเอาได้นะ" tetsu ถอดเสื้อโค้ทของเขาคลุมไหล่ให้ผม ผมพยักหน้าให้เป็นเชิงขอบคุณ แต่ก็เขินเหมือนกันแห่ะ ที่ได้รับการดูแลอย่างดีขนาดนี้ แม้ว่าผมจะถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีเช่นกัน แต่ก็ไม่ถึงขนาดที่ tetsu ดูแลผม
ผมนะ ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณหนูคนหนึ่งเลยหล่ะ ตอนที่เป็นผมคนเดิม เพราะร่างกายอ่อนแอ คุณแม่เลยต้องดูแลผมเป็นพิเศษ ทุกคนที่โรงเรียนจึงเรียกผมว่าคุณชาย และไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้ผมสักเท่าไหร่นัก อ่า...ผมไม่น่าคิดถึงเรื่องนี้เลย มันทำให้หัวใจผมเจ็บแปล๊บที่หัวใจ
"เป็นอะไรหรือเปล่า hyde สีหน้าไม่ดีเลย" tetsu ถามผมอย่างห่วงใย ผมรู้สึกได้ว่าจริง ๆ แล้วเขาเป็นห่วงผมมากทีเดียว คงเป็นเพราะมันเป็นหน้าที่ละมั้ง แต่อย่าหวังเลยว่าผมจะญาติดีด้วย แค้นเก่ายังไม่ได้ชำระเลย ฮึ่ม!!
"ฉันว่านายน่าจะไปพักผ่อนเสียหน่อย เดี๋ยวต้องพบกับท่านลอร์ดตอนบ่ายมิใช่รึ" ใช่แล้วหล่ะ ผมรู้สึกค่อยดีขึ้นมาหน่อย จะได้พบคุณ sakura ด้วย อิอิ ช่วงนี้ผมได้พบกับเขาบ่อยมาก (ดีใจจัง) ตั้งแต่เรื่องทับทิมนั่น...

"น่าเสียดายจริง ๆ เลยนะท่าน ที่จับไม่ได้" ชายร่างท้วมพ่อของผมพูดน้ำลายแตกฟอง
"ผมก็คิดเช่นนั้น แต่ได้ของคืนมาก็เยี่ยมยอดแล้วล่ะ ต้องขอบใจ hyde จริง ๆ" sakura หันมายิ้มกับผม อ๊า!!!! อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ มันจะทำให้ผมละลายเสียให้ได้
"จริงหรือท่านที่ว่า มีคนยัดเยียดข้อหาให้เสนาบดี karn" หัวข้อการสนทนาของทั้งคู่ คือเรื่องทับทิมที่ผมหามันเจอ เมื่อสามวันก่อน
"ผมไม่อาจบอกได้ แต่อย่างไร karn ก็หลุดพ้นจากข้อหานั่น เพราะมีหลักฐานและพยาน" ใช่แล้วหล่ะ นาย ken วิปริตนั่น โดนตั้งสภาสอบสวน แต่ก็หลุดพ้นมาได้อย่างหวุดหวิด เพราะอ้างว่ามีผู้บุกรุกเข้ามาในคฤหาสถ์ของเขา ก่อนหน้าวันงานเลี้ยง โดยจับเจ้าโจรนั่นได้ เป็นพยานและหลักฐานชิ้นดีเชียวแหล่ะ แต่ให้ตายเหอะ ยังไง ๆ ผมก็ว่าจับแพะเห็น ๆ น่าสงสารเจ้าโจรนั่นต้องมารับกรรมแทน ป่านนี้ยังคงโดนสอบสวนอยู่ในคุกละมั้ง ผมละขัดใจจริง ๆ อยากให้จับเจ้า ken นั่นขังคุกมากกว่า ถ้าขังลืมได้ยิ่งดี
"สภาสูงก็ลงมติแล้ว ผมคงทำอะไรไม่ได้ นอกจากเห็นด้วยเท่านั้น" sakura ทำหน้าเศร้า แต่ผมรู้สึกเหมือนกับเห็นรอยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้าเขาแวบหนึ่ง เอ๋... สงสัยตาฝาดละมั้ง
"เรื่องที่เหลือ ก็ต้องฝากด้วยนะ" sakura พูดกับผม เขาคงหมายถึงของอีก 2 ชิ้น ที่ผมยังไม่ได้ทำนายหาให้ ผมพยักหน้าให้เขา เขายิ้มตอบ

หลังรับประทานอาหารกลางวันกันเรียบร้อยแล้ว ผมกับ sakura คุยธุระเรื่องของ 2 ชิ้นที่เหลือเล็กน้อย ก่อนที่เขาจะขอตัวไปกับ tetsu แปลกจัง ผมรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างระหว่างสองคนนี้ เฮ่ย...ไม่เกี่ยวกับเรามั้ง ไม่ต้องสนใจดีกว่า (แหง่ะ -_-" คิดอะไรง่าย ๆ อีกแล้ว : คนเขียน) โปรแกรมช่วงบ่ายวันนี้ของผมอีกอย่างหนึ่งคือ ผมต้องพบ yukky หมอประจำตัวของผม ผมชอบเขามากทีเดียว เพราะท่าทางเป็นกันเองของเขา และวิธีการรักษาของเขาก็ทำให้ผมผ่อนคลายได้เยอะ นั่นไง พูดถึงก็มาพอดี อืม...ผมว่าเขาคงจะวุ่นกับการคิดสูตรยาทุก ๆ วันแหง๋ ๆ ตัวถึงได้ผมกระร๋องขนาดนั้น วันหน้าต้องพาไปเลี้ยงอาหารกลางวันบางเสียแล้ว
"เชิญคุณหมอ yukky ค่ะ" คนใช้เชื้อเชิญเขาเข้ามาในห้องผม
"สวัสดี ท่าน hyde วันนี้อาการเป็นอย่างไรบ้าง" แหม๋ ทักเป็นหมอเชียวน้าาาา ผมขำในกิริยาของเขา ทำเอา yukky ค้อนขวับเข้าให้ พลางกระแอมในคอเป็นเชิงปรามผม พอคนใช้ออกไปจากห้องแล้ว เขาถอนหายใจเสียยาวยืดทีเดียว
"อย่าหัวเราะน่า hyde มันเป็นหน้าที่ของฉันนะ" yukky พูดพลางเตรียมอุปกรณ์เครื่องมือ ครั้งแรกที่ผมได้เจอกับ yukky เขาดูน่าเกรงขามดี แต่พอห่างสายตาคนใช้ เขาก็เป็นกันเองกับผม อ่า...คน ๆ นี้ คงรู้จักมักจี่กับ hyde อีกคนดีทีเดียว (สงสัยเจ้านี่ป่วยบ่อยจริง ๆ)
ผมเก็บข้อมูลหลาย ๆ อย่างได้จากเขา ผมไม่ได้ถามเขาโดยตรง แต่เหมือนกับว่าเขาจะรู้จากสายตาของผม จึงเล่าเรื่องบางเรื่องให้ผมฟัง 'ฉันเป็นจิตแพทย์ และฉันก็รักษานายมานานมาก นายปิดบังฉันไม่ได้หรอก' เขาเคยพูดกับผม แต่ผมก็ไม่ค่อยเข้าใจความหมายเท่าไหร่นัก
"อืม ๆๆ ชีพจรคงที่มากเลย อาการอย่างอื่นก็ไม่ปรากฎ แต่อาจจะใช้พลังในการทำนายมากไป กล้ามเนื้อจึงอ่อนล้า" yukky วินิจฉัยโรคให้ผม เขาจับนู่นจับนี่ ผลิกตัวผมไปมาบ้าง จับข้อมือผม และเปิดเปลือกตา
"เดี๋ยวฉันจะนวดให้นะ" เขาพูดพลางผสมสมุนไพรในขวดเล็ก ๆ ก่อนจะใช้มันนวดตามแข้งขาผม
"เรียบร้อย นอกนั้นก็ไม่มีอะไรมาก ให้พักผ่อนเยอะ ๆ ก็พอ อีก 3 อาทิตย์ฉันจะมาอีกละกัน นาน ๆ มาทีดีกว่า เดี๋ยวนายเบื่อหน้าฉันแย่" เขาพูดพลางหัวเราะเบา ๆ ผมพยักหน้าให้เขาเป็นเชิงขอบคุณ การนวดของเขาทำให้ร่างกายผมผ่อนคลายขึ้นจริง ๆ
"เอ่อ.. จริงสิ hyde กลางคืนให้กินยานี้เสียหน่อยก่อนนอน มันจะทำให้เธอหลับสบายขึ้น" เขายื่นขวดแก้วเล็ก ๆ ที่บรรจุยาเม็ดสีเขียวไว้ภายในให้ผม ก่อนเดินจากไป อ่า...อัจฉริยะจริง ๆ รู้ได้ไงว่าผมนอนไม่หลับเลย... ผมมักฝันเสมอ ๆ เรื่องเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ฝันว่าอยู่ท่ามกลางฝูงชนที่มีแต่สายตาเสียดสีทิ่มแทง มันกดดันและทำให้ผมระสับระส่ายจนสุดท้ายต้องตื่นขึ้นมากลางดึก และผมก็ไม่อยากฝันอย่างนั้นอีก จึงแก้ปัญหาโดยไม่นอนมันเสียดีกว่า...

ผมนั่งนิ่งจ้องมองกระดาษตรงหน้า มันมีรูปดาบที่คมกริบ ประดับด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ ที่จับดาบเป็นรูปสิงโตคำราม ทำให้ดาบดูสวยงามและน่าเกรงขามยิ่งขึ้น แม้จะเป็นรูปวาด แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงพลังที่ส่งมาจากดาบนั่น มันเป็นดาบสิงโตทองที่แคว้นทางใต้ ส่งมาเป็นเครื่องบรรณาการ
ของทุกชิ้นที่ได้รับมานั้น ล้วนเป็นของสำคัญยิ่ง เพราะเกี่ยวเนื่องถึงความสัมพันธ์ระหว่างแคว้นด้วย งานเฉลิมฉลอง king ครองราษฎ์ครบ 10 ปี จะจัดขึ้นอีก 3 เดือนข้างหน้า และผู้ส่งของบรรณาการทั้ง 3 ท่านจะมาเป็นเกียรติให้กับงานนั่น และถ้าหากชิ้นใดชิ้นหนึ่งหายไปละก็ คงได้เกิดสงครามแน่
และตอนนี้มันก็ยังขาดอีก 2 ชิ้น ให้ตายสิ ทำไมผมต้องมาแบกภาระมากขนาดนี้นะ!!
ลมเย็น ๆ ภายนอกกระทบกับใบหน้าของผม ผมมองเหม่อที่ชายผ้าม่านสีขาวที่ปลิวไสวตามแรงลม อ่า...ง่วงจังแห่ะ สงสัยเพราะไม่ค่อยได้นอน แล้วเพิ่งจะนวดไปหมาด ๆ ร่างกายเลยรู้สึกเบาสบาย ผมกระพริบตาถี่ ๆ เพื่อรับภาพท้องฟ้าภายนอกหน้าต่าง แต่ภาพนั่นก็เบลอหายไป แล้วผมก็จมอยู่ในห้วงนิทรา

'นั่นดาบสิงโตทอง' ผมกล่าวกับตัวเอง เมื่อภาพตรงหน้าคือดาบยาวสวย ส่องประกายสะท้อนกับแสงที่สาดส่องมาจากฟ้าเบื้องบน ปลายดาบที่ปักแน่นอยู่กับดิน ค่อย ๆ ถูกถอนออก ผมมองตามดาบขึ้นมายังมือยาวเรียวที่จับดาบอย่างมั่นคง เรื่อยไปตามร่างของชายหนุ่มตรงหน้า ผมสะดุดที่ผมยาวประบ่าเล็กน้อย แล้วผมก็ถึงกับตะลึง ชายผู้ถือดาบด้วยท้วงท่าที่สง่างามนั่น มิใช่ใครอื่น sakura!! เขาค่อย ๆ ชูดาบขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนจะหันมาทางผม
"ความจริงปรากฎอยู่ตรงหน้า หากมีเมฆบดบังอยู่ จงสำรวจที่จิตใจเจ้า แล้วจะค้นพบกุญแจที่เปิดกล่องเพนโดล่า..." เขากล่าวช้า ๆ จ้องมองมาที่ผม เขาสาวเท้าก้าวเข้ามาประชิดผม ใกล้....ใกล้....และ....เขาง้างดาบขึ้น......'ฉับ!!!'

'อ้ากกกกกกกก!!!!!!' ผมถลันตัวตื่นจากฝัน เหงื่อมากมายผุดขึ้นเต็มหน้า และมือ ผมรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงด้วยความตกใจ
เฮ้ย~~ แค่ฝันไปหรอกรึ ตกใจหมด ผมโล่งอก หลังจากสำรวจตัวเองแล้วว่าไม่มีบาดแผลใด ๆ ...ถึงฝันนั่นจะน่ากลัวสักหน่อย แต่ sakura ก็เท่จริง ๆ แหะ ถึงผมจะฝันแปลก ๆ บ่อย ๆ แต่แบบนี้ไม่เคยมาก่อน ราวกับเป็นเรื่องจริงอย่างนั้นแหล่ะ
....อ่า ไม่ใช่แค่ฝันธรรมดาแน่ ผมนึกถึงพลังในการทำนายของผม ไม่จริงน่า!!!! ดาบนั่น.... อยู่ที่ sakura!! ผมใช้มือปิดปากตัวเองเสียแน่น ราวกลัวจะมีเสียงเล็ดลอด ตาผมเบิกกว้าง ตกใจกับความคิดของตัวเองไม่น้อย
ผมรีบลุกจากเก้าอี้โดยเร็ว กวาดสายตามองหา sakura จากหน้าต่างห้อง ห้องของผมอยู่บนสุดของคฤหาสถ์ ถ้าเขายังไม่ออกไปจากบริเวณนี้ ผมอาจจะมองเห็นเขา... อ๊ะ! อยู่นั่นเอง กับ tetsu ด้วย กำลังจะกลับรึ? แย่หล่ะ! จะทันไหมเนี้ย หยุดก่อน!!!

'หวืด!!!!.........' เสียงลมผ่านหูผม ภาพตรงหน้าเหมือนจะเบลอไปแว้บหนึ่ง ภายในพริบตาเดียว ผมก็มายืนท่ามกลางสวนดอกไม้หน้าทางเข้าคฤหาสถ์ งงครับ! อึ้งสุด ๆ!! อย่างที่ tetsu บอกจริง ๆ ผมก็ทำได้เหมือนกัน เมื่อสติผมคงที่แล้ว ผมก็มองหาจุดมุ่งหมายของผมทันที
โอ๊ะ! นั่น tetsu กำลังเปิดประตูรถม้าให้ sakura ผมต้องรีบรั้งเขาไว้ก่อน แต่... ถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริงหล่ะ หลักฐานก็ไม่มี แล้ว sakura เขาจะทำไปเพื่ออะไร เขาเป็นถึงท่านลอร์ด และเป็นถึงอุปราช ซึ่งมีสิทธิ์เป็น king ได้ อา...king...ราชสมบัติและอำนาจ เขาอาจจะต้องการมันก็ได้
แล้วเราจะทำอย่างไรดีหล่ะ อืม... ต้องสืบให้แน่ใจเสียก่อนดีกว่า พลีพลามไป อาจจะซวยเสียเอง ก็เขาเป็นผู้อำนาจรองจาก king หัวอาจหลุดจากบ่าง่าย ๆ ได้นะเนี้ย งั้นเริ่มเป็นนักสืบตอนนี้เลยดีกว่า ขอแอบฟังหน่อยเหอะ อิอิ (น่าน~~ สนุกขึ้นมาเชียว -_-")

"ส่งแค่นี้แหล่ะ" sakura กล่าว พลางก้าวขึ้นรถม้าที่จอดรออยู่หน้าประตูทางเข้าคฤหาสถ์
"หวังว่าเรื่องคงดำเนินการไปอย่างเรียบร้อยนะครับ" tetsu พูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผมไม่เคยเห็นเขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนี้มาก่อน ไอ้ที่เห็นบ่อย ๆ ก็คงเป็นหน้าตอนโกรธ กับตอนเย็นชา ...ตอนยิ้มอย่างอ่อนโยนก็ดูดีนะ...อ๊ะ! คิดอะไรเนี้ยเรา เฮ่ย~~
"จุ๊ อย่าพูดที่นี่" sakura จุ๊ปาก พลางมองซ้ายขวาด้วยหางตา ก่อนจะขึ้นรถม้าออกจากคฤหาสถ์ไป อืม ๆๆ มีลับลมคมในจริง ๆ ด้วยแห่ะ ผมยังคงยืนนิ่งอยู่ เพื่อทบทวนเรื่องราวต่าง ๆ ช้า ๆ

'หมับ!' เฮ่ย!!!! ผมใจหายวูบ เมื่อวงแขนใหญ่โอบล้อมผมไว้จากด้านหลัง ซวยแล้ว!! โดนจับได้แหง๋ หน้าผมตอนนี้คงซีดเผือกเป็นไข่ต้ม
"เด็กไม่ดีนะ hyde แอบฟังคนอื่นเค้านะ" tetsu นั่นเอง ให้ตายเหอะ อย่างกับนกรู้ ทำไงดีแก้ตัวไม่ออกเลย
"ตัวนายนี่กลิ่นหอมนะ อยู่ตรงไหนก็จำได้" เขาสูดลมหายใจเพื่อสัมผัสกลิ่นจากเส้นผมของผม อ่า ๆๆๆๆ ทำอะไรนะ เขินนะเฟร้ย!! ...อึ๋ย! เขากำลังทำอะไรนะ ผมรู้สึกได้ถึงริมฝีปากที่สัมผัสที่ต้นคอ มันทำให้ผมขนลุกซู่ มือของเขาค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามแขนของผม ก่อนจะเลื่อนต่ำลงเข้าไปในกางเกง เฮ้ย! หยุดน้าาาา!! ผมได้แต่ตะโกนก้องในโสตประสาท แต่ร่างกายกับตอบรับ เขาดึงผมไปจูบ ตวัดลิ้นเข้ามาในปาก ลมหายใจของผมติดขัด มันร้อนแรงจนผมแทบยืนไม่ติดพื้น แล้วมือของเขาก็สัมผัสผม เขาขยับมือกระชับแน่น
"hyde...hyde..." tetsu มองผมด้วยแววตาอ่อนโยน และระดมจูบไปทั่ว
'อึก! ปล่อยฉันเซ่' ผมไม่มีแรงจะต้านทานความปรารถนาของร่างกาย ผมปลดปล่อยมันออกมาพร้อมกับน้ำตาที่พร่างพรู ฮือ...ฮือ...น่าขายหน้าชะมัด เกิดมาฉันไม่เคยจะทำแบบนี้กับใครเลยนะ ผมได้แต่เพียงเจ็บแค้น...แค้นตัวเองที่ปล่อยอารมณ์ให้อยู่เหนือจิตใจ
"hyde นายร้องไห้รึ" tetsu จูบเช็ดน้ำตา ผมพยายามอดกลั้นน้ำตาไว้ เรื่องอะไรจะให้เขาเห็นความอ่อนแอกว่านี้หล่ะ ผมจ้องตา tetsu ไปตรง ๆ ซึ่ง tetsu เขาก็มองลึกเข้าไปในดวงตาผม
"นายไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน นายไม่ชอบรึ ฉันขอโทษละกัน" tetsu พูดพลางลูบเส้นผมของผมเล่น เฮ้ย! สองคนนี่เป็นอะไรกันแน่ เขาพูดราวกับว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมดา คนรักรึ? ผมรู้สึกได้ถึงความเศร้าโศก ระทม และขื่นขมบางอย่างแฝงอยู่ภายใต้จิตใจ hyde รึ? เขากำลังร้องไห้อยู่ ร้องไห้เงียบ ๆ อยู่ในตัวผม...
"ให้ฉันไปส่งนายที่ห้องละกัน" tetsu พูดจบก็อุ้มผมอย่างกับร่างกายผมเบา ๆ แล้วชั่วพริบตาผมก็ถูกวางลงบนเตียง เขาโน้มตัวขยับหมอนให้ผมพิงหลังได้สบาย
"ข้าวเย็นจะทานไหม?" เขาถาม ผมส่ายหน้าเป็นการตอบ ผมรู้สึกสับสนเกินกว่าจะอยากอาหาร (โห่ว! เป็นประวัติการณ์เลยอ่ะ ที่ hyde ปฏิเสธอาหาร เหอ ๆๆ)
"งั้นพักผ่อนให้มาก ๆ นะ ราตรีสวัสดิ์" เขาก้มลงจูบหน้าผากผม ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
อา...คืนนี้คงจะฝันดี ถึงแม้การกระทำนั่นจะไม่น่าให้อภัย แต่การได้รับการปฏิบัติราวกับเป็นคนรักแบบนี้ มันทำให้หัวใจผมเต้นแรง ผมยิ้มให้กับตัวเอง รู้สึกได้ว่าหน้าร้อนผ่าว เฮ้ย~~ เพิ่งจะมารู้สึกเขินเอาตอนนี้ ผมแตะรอยสัมผัสที่ริมฝีปาก มันหอมหวานและยังไม่จางหายไป...
อ๊ะ! เลยลืมเรื่อง sakura ไปเลย ว่าจะคาดคั้นให้บอกเสียหน่อย หนอย~~ ร้ายกาจนักนะ คนเจ้าเล่ห์!!!!!

....................