ว้าว!!! สุดยอดของความเริ่ดดดดด คฤหาสถ์สไตล์ยุโรปยุคกลาง ถูกตกแต่งไปด้วยโคมไฟ และดอกไม้ละลานตา ลานหน้าคฤหาสถ์มีน้ำพุสูงสัก 7 ชั้น ได้มั้ง ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้าไปสู่ห้องโถง ที่คับคั่งไปด้วยคุณผู้หญิงแต่งตัวงดงามอวดเครื่องเพชรพลอย เหล่าเสนาบดีที่แต่งตัวเต็มยศ และบริกรเสริฟอาหาร เครื่องดื่ม ผมรับน้ำส้มพรันซ์ เดินตาม tetsu เข้าไป รู้สึกประหม่าเล็ก ๆ แห่ะ ก็ตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยไปงานแบบนี้สักครั้งเดียว
tetsu แนะนำให้ผมรู้จักคนมากมาย จนผมรู้สึกเหนื่อยและอึดอัด ก่อนที่ผมจะรู้สึกเบื่อแบบสุด ๆ ก็มีคนรับใช้คนหนึ่งเข้ามาเชิญให้ผมมาพบคน ๆ นี้...ชายตัวสูง สวมเสื้อผ้าชั้นดี แบบ แปลก ๆ สักหน่อย ดูเหมือนจะประดับเพชรพลอยเสียเต็มตัว ผมคิดว่ามัน...เออ...ไร้รสนิยม สงสัยจะชอบพวกเครื่องประดับ ก็ห้องรับรองแขก ถูกประดับตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่ประดับเพชร พลอย ทับทิม ซัฟไฟท์ แถมเจ้าแมวเปอร์เซียคนยาวที่เขาอุ้มอยู่ ก็สวมปลอกคอที่ประดับด้วยเพชรสีน้ำเงิน เม็ดเท่าไข่ !!!
เขามองผมด้วยสายตาแปลก ๆ ตาเล็ก ๆ หยีมองผมแฝงไว้ในความเจ้าเล่ห์ เหมือนกำลังจะจับผิดผมอยู่ ต้องเป็นสาเหตุนั้นแน่ ๆ... เพราะอะไรนะหรอ ก็ผมไปทำนายไว้ว่า เค้ามี สร้อยทับทิมที่หายไป ไว้กับตัวนะสิ!!!

"จุ๊ ๆ ๆ นั่น hyde ที่ว่าสินะ" เขาพูดกับผม เหมือนจะให้ผมตอบอะไรสักอย่าง
"ฮือ... ไม่ค่อยชอบพูดสินะ...เหมือนเจ้าเลย ดาร์ลิ่ง" เขาพูดพลางลูบไล้ไปตามขนยาวสวยของแมวเปอร์เซีย
"ยินดีอย่างยิ่ง ที่ได้รับเกียรติจากเธอ" พูดเสร็จก็ละเลียดไวน์เข้าปากช้า ๆ พลางมองมาที่ผม
"คนสวย ๆ อย่างคุณ ไม่น่าทำร้ายผมเลยนะ hyde แต่ช่างเถอะ ผมไม่ถือโกรธหรอก" แต่ผมโกรธ มาชมผมว่าสวยเป็นผู้หญิง ไม่ดีใจหรอกนะ
"อ่า ท่านลอร์ด สวัสดี.." เขาทักอีกคนที่เพิ่งเดินเข้ามา อ่า...คุณ Sakura นี่นา ว้าว!! วันนี้แต่งด้วยชุดนายทหารชั้นสูง เสื้อสีขาวถูกประดับประดาด้วยเครื่องยศที่บ่งบอกฐานะของคนสวมใส่ ดูสง่าและมีเสน่ห์กว่าเสื้อที่เต็มไปด้วยเครื่องเพชรของเจ้าเสนาบดีนี่เสียอีก
"ขอบคุณที่เชิญ ท่านเสนาบดี Karn" เขาก้มศีรษะทักเจ้าบ้านเล็กน้อย
"แหม่ ๆๆ ขาดท่านได้อย่างไร เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อน กระผมยังมิได้ขอบคุณ" เขาทั้งคู่คงสนทนาเรื่องถึงเรื่องเมื่อสองวันก่อน ที่ท่าน sakura สั่งให้ทหารตรวจค้นบ้านเสนาบดี ken ละมั้ง ตรวจค้นทำไม นะหรอ ก็ตามคำทำนายของผมไง หาสร้อยทับทิมที่หายไป แต่หาอย่างไรก็ไม่เจอ และที่เขาเชิญผมมาวันนี้ ผมก็หวั่นใจเสียเหลือเกิน เขาคิดจะแก้แค้นผมแน่เลย ก็ทำให้เขารู้สึกเสียหน้าขนาดนั้น!! การลับฝีปากของทั้งคู่ ผ่านไปพอหอมปากหอมคอ แขกทั้งหมดก็ถูกเชิญออกมาร่วมงานเต้นรำภายในห้องโถง บรรยากาศช่างเหมือนในเทพนิยาย บรรดาเจ้านายต่างเต้นรำกันอย่างสนุกสนาน พอจังหวะของดนตรีเปลี่ยนเป็นวอช์ท ทั้งคู่สามี-ภรรยา หนุ่ม-สาว ต่างโอบกอดและเต้นไปตามจังหวะอย่างหวานซึ้ง ผมมองภาพเหล่านั้นราวกับถูกดึงดูดเข้าไป อ๊ะ! นั่น tetsu เต้นรำอยู่กับผู้หญิง หนอย มิน่าไม่เห็นอยู่กับเรา หมั่นไส้ชะมัด...เอ๋? นั่นท่าน sakura กำลังเดินออกไปทางสวนดอกไม้ ตามไปดีกว่า ไม่มีคนคอยคุมด้วย อิอิ

"ท่านประมาทเกินไป.." ken กล่าวเรียบ ๆ
"ทำอย่างไรได้ king กำหนดมา ต้องทำตามสิ" คู่สนทนากล่าวตอบ
"แล้วถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมา จะทำอย่างไร ทุกอย่างมิพังรึ" เขายังคงพูดอย่างช้า ๆ
"ท่านแก้ปัญหาได้อยู่แล้วนี่" เขาพูดกับอีกฝ่าย
"หวังว่าทุกอย่างคงไม่มีปอุปสรรคอีก" ken ยังพูดเนิ่บนาบ แต่น้ำเสียงแฝงไว้ด้วยความกังวล
'แกรก!' เสียงฝีเท้าผมเหยียบกิ่งไม้แห้ง ทำให้เขาทั้งคู่ผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว ผมได้ยินการสนทนานั่น ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก แต่คงเป็นเรื่องลับแน่ ๆ ผมมองไม่เห็นอีกฝ่ายว่าเป็นใคร เพราะเงาขอคฤหาสถ์บังมืดมิด ผมไม่ใส่ใจหรอก ก็ไม่ใช่เรื่องอะไรของผมนี่ สวนดอกไม้ของที่นี่น่าสนใจกว่าเยอะ

"อะแฮ่ม...นึกว่าใคร hyde นี่เอง...แอบฟังคนอื่นเค้าไม่ดีนะ" ken มาอยู่ข้างหลังผมอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เล่นเอาหัวใจผมหล่นวูบ
"แต่เหมือนเธอคงไม่รู้อะไรมาก ช่างเถอะ แล้วนี่มาทำอะไรแถวนี้จ๊ะ" เขาพูดพลางเข้ามาประชิดตัวผมมากขึ้น ผมขมึงตาใส่ เป็นเชิงห้าม อย่าเข้ามานะเฟร้ย
"อ่า...สวยเหลือเกิน" แปลกคน ก็สวนของตัวเองแท้ ๆ
"ยามสะท้อนแสงจันทร์ มันลุกวาว ดั่งบุษราคัม" เขาพูดพลางเชยคางผมขึ้น เฮ้ย ๆๆ จะทำอะไรนะ
"ดวงตาของเธอ เหมือนแมวน้อยผู้น่าสงสาร แต่บางครั้งก็แข็งกร้าว ราวกับนางแมวป่า ฉันชักชอบแล้วสิ" เจ้าบ้านี่ สงสัยไม่ได้บ้าเฉย ๆ แล้ว ขั้นวิปริตแล้ว
"ให้ฉันได้เป็นเจ้าของเธอเถอะนะ เจ้าเหมียว แล้วฉันจะเลือกปลอกคอสวย ๆ ให้" เฮ้ย ๆ ๆ หน้าใกล้กันเกินไปแล้ว....
"จุ๊บบบบบบบบบบบบบ" แหวก!!!!! จะ...จูบ อีกแล้ว!!!! ปล่อยนะเจ้าบ้า ผมพยายามดิ้นรนสุดฤทธิ์ เฮ่ย ๆ อย่าเอาลิ้นเข้ามานะ ใครก็ได้ช่วยด้วย!!!!!
"แว้บ!!!" "พลั๊ก!!!" แสงสว่างจ้าพุ่งกระจายออกมาจากตัวผม พลักร่างสูงใหญ่ของ ken กระเด็นออกอย่างแรง
"โอ๊ยยย!!! นี่มันอะไรกันเนี้ย?" ตอนนี้ ken ลงไปกองอยู่กับพื้นไม่เป็นท่า
"จง...อย่า...แตะต้องฉันอีกเป็นครั้งที่ 2" เสียงนั่นก้องกังวาลไปทั่วโสตประสาท ไม่ใช่สิ มันดังไปทั่วบริเวณนั่นด้วย
"อ่าได้ยินเสียงพูดของนายจนได้ คิ คิ" ken ลุกขึ้นยืน ประจัญหน้ากับผม พลางหัวเราะ
"ไม่เอาน่า แค่ล้อเล่นเอง" ken หัวเราะคิกคัก
"ดวงตาสีแดง อยู่กับท่านสินะ" เสียงนั่นยังพูดต่อไป ผมยังงงเป็นไก่ตาแตก นี่มันเสียงผมชัด ๆ ถึงจะออกทุ้มต่ำสักหน่อย แต่เสียงผมแน่ แต่ผมไม่ได้คิด แล้วไม่ได้พูดด้วย!!!
"แต่ก็พิสูจน์ไม่ได้..." ken ตอบอย่างเข้าใจในความหมายนั้นดี เขายิ้ม ๆ อย่างผู้มีชัยเหนือกว่า
"หึ แล้วท่านจะรู้..." ผมพูดเสร็จ ก็เดินกลับปราสาทไป อย่างรวดเร็ว เร็วมากจริง ๆ ผมยืนอยู่หน้าประตูข้างทางเข้าห้องโถง ภายในพริบตา

"หายไปไหนมา hyde" tetsu ถามผมทันที ที่เห็นตัวผม ผมอ้าปากอยากจะบอกเขาเหลือเกิน แต่พอจะพูด เสียงผมกลับไม่มี ทำไมกัน? ผมเริ่มงงแล้วนะ
"ช่างเถอะ ดึกแล้ว กลับเถอะ" เขาเดินนำผมออกมาลานหน้าคฤหาสถ์ ผมทบทวนอะไรบางอย่างในหัวสมอง ใช่แล้ว คนนั้น...hyde ตัวจริง...ต้องเป็นเขาแน่ ๆ อยู่ในตัวผม....

ผมเดินผ่านน้ำพุที่ลานหน้าคฤหาสถ์ แสงจันทร์กระทบอะไรบางอย่างเข้ามาในตาผม ขาของผมตรงดิ่งไปที่นั่น นั่งลงที่ขอบน้ำพุ ระอองน้ำฟุ้งกระจายปะทะใบหน้า เย็นยะเยือก
"นั่น! เจ้านายของคุณมิใช่รึ" sakura คงหันมาเห็นผมพอดี จึงทักขึ้น
"hyde ทำอะไรนะ เปียกหมดแล้ว" tetsu รีบดิ่งเข้ามา ผมเอื้อมมือลงไปในบ่อน้ำพุ เจอแล้ว.... ผมกำมันแน่น
"อะไรรึ?" tetsu พอจะเดาการกระทำของผมได้ ผมมองหน้าเขาด้วยความสงสัย ใช่ ผมสงสัยตัวเอง และตอนนี้ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก ผมค่อย ๆ ยกสิ่งนั่นออกมาจากบ่อน้ำพุช้า ๆ
แสงสีแดงส่งประกายสะท้อนระยิบระยับกับแสงจันทน์
"นั่น!!! สร้อยทับทิมแห่งพระนางเจ้าอลิซาเบท" เสียงของคุณหญิงชั้นสูงคนหนึ่ง ตะโกนอย่างดัง ทุกคนตะลึงงัง แล้วหันมามองที่ผม เป็นตาเดียว
"ทหาร!!!" เสียง sakura ดังก้องกังวาล ทหารโดยรอบ รวมตัวอย่างรวดเร็ว
"คุมตัวเสนาบดี karn!!!" ทหารรับคำสั่ง ต่างพากันกรูเข้าไปโอบล้อม ken ทันที ทำเอาคุณหญิงคุณนายทั้งหลาย ตื่นตระหนกไปทั่ว แต่เขาไม่รู้สึกรู้สาเลยแม้แต่น้อย
"พรุ่งนี้ จะเปิดสภาไตร่สวน ผู้มีหน้าที่ทุกคน จงเข้าร่วม...ในนามแห่ง King Harry IV" sakura พูดออกคำสั่ง
"ขอประทานอภัยท่าน karn วันนี้คงต้องกักบริเวณท่านไว้ ...งานเลี้ยงจบแล้ว เชิญทุกท่าน" ทุกคนแยกย้ายกลับอย่างรวดเร็ว ผมมอบสร้อยทับทิมให้ sakura เขาขอบใจ ก่อนยิ้มเล็กน้อย แล้วหันไปสนใจงานของเขาต่อไป
ken มองตรงมาที่ผม ยิ้มให้กับผมแปลก ๆ หมายความว่าไงนะ?

ผมนั่งรถม้าห่างออกมาจากที่นั่นได้สักครู่แล้ว tetsu มองหน้าผม และกล่าวขึ้น
"ดีใจอะไรรึ" .....เอ๋?
"ก็นายยิ้ม?" ใช่แล้วหล่ะ ตอนนี้หน้าตาผมคงยิ้มอย่างสะใจ ผมรู้สึกได้อย่างนั้น เพราะอีกคนหนึ่งในตัวผม กำลังยิ้มอยู่ ...........................

....................