Twins

Chapter 5 :

'ตึก... ตัก... ตึก... ตัก...' เสียงหัวใจของผมเต้นแรงขึ้นทุกที ก็จะไม่ให้ตื่นเต้นได้อย่างไร ในเมื่อคนที่อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ อาจจะมีของที่ผมต้องหาให้เจออยู่กับตัว ให้ตายสิผมไม่อยากจะคิดในแง่ร้ายเลย คนแบบคุณ Sakura ไม่น่าจะทำแบบนั้นได้ อ๊าาากกก!!! ผมสะบัดหัวอย่างแรงเพื่อสลัดความคิดออกจากหัว
"เป็นอะไรหรือเปล่า hyde ถ้าเหนื่อยก็หยุดพักก่อนก็ได้" sakura ช่างเป็นดีเสียจริง ๆ เป็นห่วงผมด้วย T^T
"ยังเหลือเวลาอีก 2 เดือน ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ เธอต้องหามันเจอแน่" sakura พูดยิ้ม ๆ เอ๋... 'ต้องเจอแน่' นี่ประชด หรือขู่ให้กลัวกันแน่นะ ผมรู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดแปลก ๆ
"ขอประทานโทษค่ะ มีแขกมาขอพบท่าน hyde นะค่ะ" หญิงคนใช้เข้ามาได้จังหวะพอดี ค่อยยังชั่ว แต่ใครกันนะ แขกที่ว่า
"อืม...งั้น ผมต้องขอตัวก่อนละกัน รบกวน hyde มานานแล้ว อ๋อ...น้ำชาอร่อยมาก ขอบคุณที่เลี้ยง" sakura ก้มลงจุมพิตเบา ๆ ที่หลังมือของผม กรี๊ด!!! เท่ที่สุด!!!! sakura ต้องไม่ใช่คนที่ขโมยดาบสิงโตทองไปแน่ สิ่งนั้นต้องอยู่กับเจ้านั่น!! ใช่เจ้านั่น!! แว้กกกกกกกกก!! kennnn มาได้ไงเนี้ย แค่คิดก็โผล่มาให้เห็นหน้าเลยนะ อ่อ แขกที่ว่าคงเป็น ken สินะ ชริ ไม่อยากจะเจอหน้าเล้ยยยย
"สายันห์สวัสดิ์ hyde ยังงดงามไม่เปลี่ยนแปลง..." ken ก้มศีรษะโค้งคำนับให้ผม ผมเผยมือเพื่อเชิญให้นั่ง ร่างสูงก็ค่อย ๆ กรีดกรายนั่งลงกับโซฟาตัวยาว ก่อนจะรับถ้วยน้ำชาที่คนใช้นำมาเสริฟให้
"ที่สวนออกไปเมื่อครู่ คงเป็นที่อุปราช แหม่ แหม่ คงติดใจน้ำชาที่นี่สินะ ...อ๊ะ! ทำหน้าแบบนั้น คงอยากจะถามว่ากระผมมาธุระอันใด" ken ยังคงพูดเนิบนาบ มันทำให้ผมรำคาญใจจนคันยิบ ๆ
"ผมแค่อยากจะมาขอบคุณ เรื่องที่คุณหาทับทิมนั่นเจอ" เฮือก!! ต้องมาแก้แค้นแน่เลย...นั่น ๆ สงสัยต้องหยิบปืนออกมาแน่ ล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อสูทแล้ว....
"นี่อาจจะเทียบไม่ได้กับทับทิมล้ำค่า แต่ก็คงไม่ด้อยไปกว่าอัญมณีเม็ดใด" ไม่ใช่ปืนแห่ะ แต่เป็นกล่องกำมะหยีสีแดงขนาดเล็ก เขาเปิดมันออกช้า ๆ เผยให้เห็นแสงสีเงินสะท้อนวูบวาบ เพชรสีน้ำเงินเข้มเม็ดโตประดับอยู่กับสร้อยเนื้อเงินไม่ใช่สิ น่าจะเป็นทองคำขาวมากกว่า ล้อมรอบด้วยเพชรเม็ดเล็ก ๆ สวยจนผมต้องตะลึง
"ผมคิดว่านี่เหมาะกับคุณมาก กรุณารับไว้" สร้อยทองคำขาวประดับเพชรนี่อ่ะนะ จะให้ผมรับไว้ ผมทำท่าปฏิเสธ ken เห็นเช่นนั้น ก็หยิบสร้อยเส้นนั้นมาคล้องให้กับผม
"อย่าปฏิเสธน้ำใจของผมเลย ดูสิ แสงสีน้ำเงินสะท้อนแวววาว เหมือนสีของดวงตาของเธอ" ken จ้องลึกไปในดวงตาผม ผมเองก็เผลอจ้องตอบกลับไปในดวงตาสีดำนั่น ดวงตาที่น่าจะเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่วันนี้ดูจริงจังจนผมใจเต้นแรง ดวงตานั่นค่อย ๆ เด่นชัดขึ้น ริมฝีปากของเขาโน้มเข้ามาใกล้ผม เฮ้ย ๆ...นี่มัน..จะ..จูบ นี่!!!!
'เพี๊ยะะะ'!!! เอ๊ะ! เสียงอะไร อ๊า!! ผมเผลอตบเจ้าหน้าแมวไปเสียแล้ว แต่...ไม่ใช่ผมแน่นอน คนที่กำลังควบคุมตัวผมอยู่ตอนนี้ก็คือ hyde!!!!
"ฉันบอกแล้วไงว่า อ ย่ า ม า แ ต ะ ต้ อ ง ฉั น" hyde กล่าวเสียงดังก้อง ken ลูบแก้มตัวเองเบา ๆ พลางจ้องนิ่งมาที่ผม (ซึ่งไม่ใช่ผม) ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก
"รุนแรงจังน้าาา แค่ล้อเล่นนิดเดียวเอง" ken พูดพลางเข้ามาประชิดตัวผมอีก ร่างสูงนั่นก้มมองผมด้วยแววตาวาวโรจน์ แต่ hyde ดูเหมือนไม่กลัว ken เสียเลยเขายังจ้องตอบกลับไปอย่างไม่ยอมแพ้
"บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงของท่านมาเสียดีกว่า" hyde กล่าว ken ระบายยิ้มก่อนที่จะก้มลงจนใกล้ริมหู
"จุดประสงค์รึ...ก็ตัวท่านไง" เขากระซิบ
"หนอย!!!!" hyde ฟาดมือออกไปเต็มแรงแต่ก็โดนมือใหญ่ ๆ ของ ken จับข้อมือไว้ได้เสียก่อน hyde พยายามขัดขืนดึงมือออกมา แต่กลับเสียท่าให้ ken ยึดมือทั้งสองข้างเอาไว้
"จะบอกให้นะ นักสะสมนะ ยิ่งของที่ได้มายาก ก็ยิ่งชอบเข้าไปใหญ่" เขากล่าว ก่อนจะประทับริมฝีปากแนบแน่นกับริมฝีปากของผม ไม่ใช่สิ ของ hyde แต่มันก็เหมือนจูบผมนั่นแหล่ะ เฮ้ย! นั่นลิ้น! เอาออกไปนะ ทำอะไรสักอย่างสิ hyde!!!! ผมได้แต่ตะโกนก้องในใจ
"ปล่อยนะ!" ในที่สุดก็หลุดออกมาจนได้ hyde ยันตัวของ ken ออก ก่อนจะเช็ดริมฝีปากตัวเองเสียแรง
"คนต่ำทราม!! ออกไปเดี๋ยวนี้แล้วอย่ามาให้เราเห็นอีก!! tetsu tetsu!!!" ไม่ทันขาดคำ tetsu ก็โผล่พรวดเข้ามาในห้อง hyde โผเข้ากอด tetsu อย่างรวดเร็ว เฮ้ย! ก็พอจะรู้นะ ว่า...แต่อย่ากอดได้ไหม ฉันเขินนะเฟร้ย!!! อ่า...ผมรู้สึกถึงความสบายใจ ความสุข ความอบอุ่น แผ่ซ่านไปถ้วนทั่วร่างกาย คน ๆ นี้รัก tetsu มากขนาดนี้เชียวรึ...เอ๊ะ! ทำไมรู้สึกเจ็บแปล๊บที่หน้าอกอีกแล้ว...
"ต้องขออภัยท่าน karn วันนี้ท่าน hyde คงไม่สะดวกจะต้อนรับ ขอเชิญท่าน" tetsu กล่าวพลางก้มศีรษะอย่างนอบน้อม
"ได้ ๆ หวังว่าของขวัญจะถูกใจท่าน แล้วจะส่งมาให้อีก ท่านคงเหมาะกับบุษราคัมมากกว่า แล้วพบกันใหม่" ken ทำหน้าเบื่อหน่ายเล็กน้อย ก่อนจะยอมก้าวออกจากห้องไป
"เป็นอะไรรึ hyde" tetsu มอง hyde ด้วยสายตาที่เป็นห่วง มันทำให้ hyde มีความรู้สึกดีใจนิด ๆ ผมรู้สึกได้ แต่สักครู่ความรู้สึกเศร้า...เสียใจ ทรมาน ก็เข้ามาแทนที่ มันทำให้ผมอึดอัดไปด้วย
"ฉันได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อฉัน...hyde ดีใจจัง" tetsu จุมพิตเบา ๆ ที่ริมฝีปากของ hyde น้ำตาหยดเล็ก ๆ เริ่มเอ่อล้นออกมา ก่อนที่ hyde จะหายไป...
ผมกลับมาเป็น hyde อีกครั้ง น้ำตายังคงไหลรินอยู่ แม้ว่าผมพยายามที่จะหยุดมัน ...มันคงไหลออกมาจากความรู้สึกของ hyde สินะ....
"อย่าร้องไห้ ฉันไม่อยากเห็นน้ำตาของเธอเลย hyde มันทำให้ฉันทำอะไรไม่ถูก" tetsu ทำหน้าลำบากใจ ผมตัดสินใจยันตัวเองออกมาจากอกของเขา สูดหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนพยายามระบายยิ้มออกมา
'ฉันไม่เป็นไรแล้วหล่ะ ไม่ต้องเป็นห่วง' ผมอยากจะบอกเขาเหลือเกิน แต่พอ hyde หายเข้าไปในร่างผม ผมก็ไม่สามารถจะเอ่ยอะไรออกมาได้ tetsu ออกไปแล้ว ผมก็จมดิ่งอยู่กับความคิดของตัวเอง hyde ทำไมต้องหนีนะ ในเมื่อรักขนาดนั้น ผมรู้สึกสับสนในสมองจนปวดจี๊ด จนต้องหยิบยาที่ yukky จัดไว้ให้กรอกเข้าไปสองเม็ด ยาได้ผลอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกเบาสบาย แต่ง่วงขึ้นมาทันที อ่า...สงสัยต้องพักเสียหน่อย hyde เป็นใครกัน แล้วความรู้สึกเจ็บแปล็บที่หน้าอกตอนนั้น มันเป็นความรู้สึกของตัวผม หรือ hyde กันแน่นะ ผมไม่เข้าใจอะไรเลย hyde... บอกฉันหน่อยสิ...

'haido...haido' อ๊ะ! เสียงแม่นี่นา...แม่ฮะ ผมอยู่นี่ เสียงหวานใสของแม่ก้องในโสตประสาทของผม แต่รอบ ๆ ตัวมีแต่เพียงสีขาว
haido...ฮือ...ฮือ' แม่ฮะ อย่าร้องไห้ เอ๋? เสียงแม่ทำไมเปลี่ยนไป ผมมองไปรอบ ๆ ตัวอีกครั้ง ก็พบร่างเล็ก ๆ ร่างหนึ่งกำลังสะอื้นไห้ ผมเข้าไปใกล้ก็พบว่าคน ๆ นั้นเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ที่มีผมสีขาว และหน้าตา...เหมือนผมตอนเด็ก!
'เป็นอะไรไป hyde?' ใช่เด็กนี่ต้องเป็น hyde แน่ ผมเอื้อมมือไปลูบข้างแก้มเพื่อเช็ดน้ำตาให้ แต่ผู้รู้สึกได้ว่ามือของผมนั่นสั่นเทา
'haido ขอโทษนะ ขอโทษนะ' ร่างเล็กนั่นพูดเสียงปนสะอื้น เขาเงยหน้ามองผมด้วยดวงตาที่เต็มตื้นไปด้วยน้ำตา
'ขอโทษฉันเรื่องอะไรรึ' ผมยังคงงง ๆ อยู่ แต่ก็อยากรู้เรื่องราวมากกว่านี้
'ก็...ที่นายต้องมาอยู่ที่นี่ ก็เพราะฉัน...ฉัน!!' hyde ตัวเล็กนั่นยิ่งสะอื้นไห้หนักเข้าไปอีก จนผมทำอะไรไม่ถูก
'แล้ว...เพราะอะไรหล่ะ?' ผมถาม
'เพราะ...สิ่งที่ต้องการมากที่สุด กลับไม่ได้มันมา และไม่สามารถปกป้องได้...' เหอ ๆ อย่าพูดเป็นปริศนาได้ไหม
'haido กล่องเพนโดล่านะ อย่าเปิดมันนะ! ฉัน...เผลอเปิดไปแล้ว ถึงได้เป็นแบบนี้' โอ๊ย!! ยิ่งพูดยิ่งงง เอาให้เคลียร์หน่อยไม่ได้รึไง
'อย่าเปิดมัน haido อย่าเปิดมัน...' รู้แล้ว ๆ
"hyde hyde!" อ่าว tetsu นี่ เอ๋? เมื่อกี้ฉันฝันไปหรอกรึ โอ๊ย! งงชะมัด
"นายดูไม่ดีมาก ๆ เลย พรุ่งนี้ฉันว่าให้หมอมาตรวจดีกว่านะ" tetsu ทำหน้าตาเป็นห่วงอีกแล้ว เฮ้ย! คนที่นายเป็นห่วงจริง ๆ นะ ไม่ใช่ฉันสักหน่อย...

'ก็บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรมากไงหล่ะ yukky ก็' ผมเถียงในใจ พลางพยายามไม่ให้ yukky ตรวจร่างกาย
"อย่ามาทำหน้าเถียงฉันแบบนั้นนะ นายต้องพักผ่อนให้มากกว่านี้ แล้วก็เอายานี้เพิ่มไปอีก" yukky เนี้ย สงสัยจะเป็นพระโพธิสัตว์ รู้ทุกอย่างจริง ๆ
"hyde ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย แต่ร่างกายแบบนี้ จะไปต่อกรกับใครได้ ดูแลสุขภาพเอาไว้ต่อสู้กับปัญหาจะดีกว่า" T^T รัก yukky ที่สู้ดดดดเลย ฉันจะพยายามนะ!
"อืม...ดีมาก ๆ" เขายิ้มอย่างกว้างขวาง เขาให้ยาผมอีกหอบใหญ่ ก่อนจะขอตัวกลับไป อ๊ะ! เป็นหมอที่ซุ่มซ่ามจัง ลืมกล่องใส่เข็มฉีดยาเอาไว้ได้ไง ต้องเอาไปคืนแล้ว อยู่ไหนน้าาา เห็นตัวเล็ก ๆ เดินเร็วชะมัด สงสัยจะลงไปถึงสวนหน้าคฤหาสถ์แล้ว ต้องเร่งเท้าแล้ว อ๊ะ! อยู่นั่นเอง เสื้อคลุมสีขาวของเขามองไกล ๆ ก็มองเห็น ไปทำอะไรอยู่หลังต้นสนหล่ะนั่น
'เฮ้ yukky ลืมขะ...ของ...เฮ้ย!!!!' ฉะ...ฉากเลิฟซีน yukky กับ ๆ ๆ sakura!!!!!

"อืม~~ อือ...อย่าสิ" เสียงครางของ yukky ทำเอาผมขนลุกซู่ ทั้งคู่กำลังจูบกันอย่าง...อย่างดื่มด่ำ!!
"คิดถึงจัง" sakura ยิ้มอย่างอ่อนโยน แบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วก้มลงจูบอีกครั้ง ผมไม่ชอบแบบนี้เลย ไม่! หยุดนะ! ไม่อยากเห็นแล้วววววว
'แฮ่ก แฮ่ก!' ผมวิ่งหรือหายตัวก็ไม่อาจรู้ได้ แต่ผมก็มาอยู่ในห้องทำงานอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกได้ว่าอาการหอบของผมจะกำเริบขึ้น หัวใจบีบอย่างแรง แถมเต้นเร็วจนเจ็บแปล๊บ
'แกร็ก!' พ่อผมเข้ามาในห้องพอดี
"อ้าว hyde เจ้าเป็นอะไรไปรึ?" ท่าทางท่านจะเป็นห่วงผมเหมือนกันแฮะ
"ท่านลอร์ดมาพบเจ้านะ แต่เห็นว่าเจ้าไม่สบายเลยเชิญกลับไปก่อน สงสัยอยากจะรู้เรื่องของที่เหลือเร็ว ๆ" งั้นหรอ...ที่มาพบผมทุกวัน ผม...ผมก็นึกว่า... งั้นรึ? ได้สิ ถ้าอยากรู้นัก ผมจะบอกให้!!!
"อะไรรึ hyde?" ผมคว้ากระดาษกับปากกาบนโต๊ะทำงานขึ้นเขียนอย่างลวก ๆ ผมไม่ได้เขียนเป็นตัวอักษรหรอก (ก็ภาษาอังกฤษไม่กระดิกนี่นะ) ผมวาดสัญลักษณ์บางอย่างซึ่งสื่อความหมายได้ไม่ยากนักหรอก ผมวาดเสร็จก็ยื่นให้พ่อพร้อมกับข้อมูลของดาบสิงโตทอง เขารับมาดูปราดเดียวก็ตาลุกโพล่งด้วยความตกใจ
"นะ...นี่มัน เหยี่ยวลมกรด สัญลักษณ์ของอุปราช! หรือว่า?" ใช่ นั่นเป็นสัญลักษณ์ของผู้เป็นอุปราช ผู้ที่มีอำนาจรองจาก king รูปของเหยี่ยวที่กางปีกอย่างสง่าบนท้องฟ้าที่มีเมฆอยู่ล้อมรอบ นั่นแหล่ะ sakura หล่ะ
"แน่ใจรึ? นี่มันเรื่องใหญ่ทีเดียว...ใครก็ได้ ฉันจะไปวังหลวง เตรียมรถ!" พ่อรีบร้อนออกไปอย่างรวดเร็ว ผมรู้สึกใจหายวาบ นะ...นี่ผมบอกออกไปแล้ว มันจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปนะ จะร้ายแรงแค่ไหน ผมไม่สามารถรู้ได้เลย แต่ผมรู้สึกกลัวจนตัวสั่น...ผมเผลอเปิดกล่องเพนโดล่าไปเสียแล้ว!!!

....................