"คนหนุ่มๆ เป็นอันมากที่เขาไปหาบุคคลสำคัญๆ มักสงสัยว่าเหตุไรคนสำคัญเหล่านั้น จึงไม่แสดงความเมตตาอารีเสียเลย

โดยมากคนหนุ่มมักติบุคคลสำคัญเหล่านั้นว่ายะโสอวดดี ไม่รู้จักศิลปแห่งการฟัง

คนหนุ่มๆ มักจะฝังใจอยู่แต่ในเรื่องที่ตนต้องการจะพูด

อันที่จริงวิธียกย่องคนหรือวิธียอคนนั้น ไม่มีอะไรดีไปกว่าการตั้งใจฟังคำพูดของเขา"

ลิเลียน ไอชเลอร์> ผู้แต่งหนังสือเรื่อง "คู่มือการสนทนา" ได้ให้หลักไว้ว่า การสนทนาที่ดีที่สุดคือ รู้จักหาทางให้คนอื่นพูด ไม่ใช่ตัวพูดเสียเอง

นั ก ส น ท น า ที่ ดี คือ ผู้ที่สามารถคุ้ยเขี่ยหาเรื่องผู้อื่นถนัด เพื่อเป็นโอกาสให้ผู้นั้นพูด

เหมือนนักตกปลาที่สามารถปล่อยเบ็ดให้ปลากินเหยื่อ หรือเลือกเหยื่อให้เหมาะกับปากของปลา

การแสดงความสนใจในคำพูดของคนอื่นนั้น ต้องแสดงว่ามั่นใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด สนใจอย่างไม่มีเวลาเพียงพอ

เมื่อการสนทนาสุดสิ้นโดยหมดเวลา หรือโดยเหตุหนึ่งเหตุใดก็ตาม ต้องแสดงให้เห็นว่าความสนใจของตนในเรื่องนั้นยังมีอีกมาก

และถ้ามีโอกาสภายหลังก็จะขอฟังต่อไป วิธีนี้เป็นวิธีดี

แต่ถ้าแสดงว่าพอใจแล้ว เพียงพอแล้วก็อาจเสียผลในกาลข้างหน้า

แต่อย่างไรก็ดี เราควรจะกล่าวย้ำไว้ในที่นี้ว่า การฟังเป็นศิลปอันหนึ่ง และตามธรรมดาศิลปเป็นของทำยาก ฉะนั้นการฟังก็ย่อมทำยากเท่าๆ กับการพูด ถ้าทำไม่ดี และเขาจับได้ว่ามีเจตนาเป็นอย่างอื่นก็ยิ่งจะทำให้เสียการ

สตรีผู้หนึ่งเข้าไปหา ด๊อกเตอร์แม็คค็อช ซึ่งเป็นนักปราชญ์มีชื่อเสียงคนหนึ่ง ได้เริ่มตั้งปัญหาถามด๊อกเตอร์แม็คค็อชเกี่ยวกับปรัชญา

ด๊อกเตอร์แม็คค็อชหันกลับมาถามว่า

"มาดาม, ท่านถามโดยอยากรู้จริงๆ หรือต้องการมาสนทนาเล่นเฉยๆ"

ที่เป็นเช่นนี้เพราะว่า อาการกิริยาของสตรีผู้นั้น แสดงให้เห็นว่ามีอะไรที่ไม่ซื่อตรงจริงๆ

การถามปัญหาเป็นวิธีอันหนึ่งสำหรับจะให้ผลดั่งที่บรรยายมาในบทนี้ แต่ก็จะต้องเข้าใจถาม คือ ต้องถามปัญหาที่เราเก็งว่าเขาอยากจะตอบ ไม่ใช่ถามปัญหาที่เราทราบอยู่ว่าเขาจะเบื่อหน่ายในการตอบ

ไม่มีใครจะชอบถูกถาม ถึงการส่วนตัวที่กำลังเป็นอยู่ เช่น เงินเดือนเท่าไร ค่าเช่าบ้านเท่าไร สตรีโดยปกติย่อมถือเป็นการดูหมิ่นในเมื่อถูกถามถึงอายุ ญาติพี่น้องหรือเพื่อนสนิทมักชอบถามถึงค่าใช้จ่ายในบ้าน ซึ่งเป็นคำตอบที่ทำให้ผู้ตอบบันดาลโทสะมากกว่า อย่างอื่น