|
ผู้ส่งข่าวหนังสือพิมพ์นิวยอร์กคนหนึ่งได้มีโอกาสสัมภาษณ์กับนายธนาคารอังกฤษผู้มีชื่อเสียง
ที่วอลสตรีต ได้ไต่ถามถึงปัญหาเรื่องการแลกเงินระหว่างประเทศ นายธนาคารก็บรรยายให้ฟัง
เมื่อเสร็จการสัมภาษณ์ นักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นแสดงความขอบคุณนายธนาคาร
และเพื่อจะยกย่องนายธนาคารผู้ให้สัมภาษณ์ นักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นกล่าวว่า
"คำชี้แจงของนายธนาคารนั้นดีมาก
กระทำให้เขาได้รับความรู้อย่างแจ่มแจ้ง ในปัญหาเรื่องการแลกเงินระหว่างประเทศ" เราอ่านเรื่องดูแต่เพียงเท่านี้และไม่ตรวจให้ลึกซึ่งก็ไม่แลเห็นว่า นักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นทำผิดอะไร การพูดเช่นนี้เป็นการแสดงความขอบใจและยกย่องนายธนาคาร ซึ่งชอบด้วยมารยาทแห่งการสัมภาษณ์อยู่แล้ว แต่ความจริง นักหนังสือพิมพ์ผู้นี้กระทำผิดอย่างสำคัญ
ความผิดของเขาคือการแสดงว่าได้รับความรู้เพียงพอแล้ว ผลที่นักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นได้รับ
คือถูกนายธนาคารผู้ให้สัมภาษณ์กล่าวประชดให้ว่า
"ท่านเป็นอัจฉริยะบุรุษ
ท่านเรียนเรื่องการแลกเปลี่ยนเงินระหว่างประเทศ ใด้รับความรู้แจ่มแจ้งในชั่วเวลาประเดี๋ยวเดียว
ข้าพเจ้าทำงานในธนาคารมา 40 ปีแล้ว ยังไม่มีความรู้ในเรื่องนี้อย่างแจ่มแจ้งเลย"
นี่คือความพลาดอย่างใหญ่ของนักหนังสือพิมพ์ผู้นั้น คือ พลาดตรงที่ไปแสดงว่าได้รับความรู้เพียงพอเสียแล้ว ถ้านักหนังสือพิมพ์ผู้นั้นเข้าใจหลักที่กล่าวมาในข้อนี้ และแทนที่จะพูดอย่างที่พูดมาแล้วนั้น ถ้าจะพูดว่า คำอธิบายของนายธนาคารผู้นั้นแจ่มแจ้งดีมาก กระทำให้เขาสนใจอยากศึกษาเรื่องนี้ให้ได้ความรู้ ยิ่งขึ้นไปอีก ดังนี้แล้ว จะได้ผลดีมากทีเดียว เคล็ดสำคัญในเรื่องนี้อยู่ตรงที่ว่า เราต้องแสดงให้ผู้พูดเห็นว่า ความสนใจของเราในการฟังคำพูดของเขานั้นยังไม่หมดสิ้น ตรงกันข้าม คำพูดของเขากลับทำให้เรา สนใจในเรื่องนั้นๆ ยิ่งขึ้น และอยากจะได้มีโอกาสฟังต่อไป |