Páxina
PrincipalO Lobishome, de noite cambéase en lobo de xeitos distintos, os primeiros síntomas da doenza preséntanse en forma de fonda melancolía. A seguir, nun día determinado, xeralmente un venres ás doce da noite, fuxe da casa e prodúcese a transformación.. o máis corrente é emborcarse na terra (outras veces, as menos, envólvese nunha pel de lobo, baixo da que oculta a figura humá). Comente entón toda crás de ruindades e crimes, especialmente con seres humáns. Namentras anda de lobo, non hai pau, nin pedra, nin arma blanca, nin bala que o poda ferir. Incluso, moitas veces, tíranlle cunha escopeta e non sai o tiro. Pódese crebar a malafada de desvariadas maneiras: facéndolle sangue; quitándolle a pel de lobo que leva e, principalmente, queimándolla; sorprendendoo e descubrindoo cando se emborca na poeira. Mais istes tres medios non sempre dan resultado: ás veces non fan mais que interrumpir o plazo da fada, de xeito que o lobishome, en lugar de quedar libre, pola contra, tén que volver a empezar, como si nada tivera feito, deica remata-lo tempo xusto.
O mais corrente é que o lobishome somentes ande convertido en lobo por tempadas, ou polas noites, ou durante certos días, e a fada pódelle durar máis ou menos anos, ou o que sexa. Hai casos en que presinte que lle vai vir a onda, e advirte a algunha persoa que está coíl, e á que non quer facer dano, pra que se aparte e se vaia. Tamén acontez que, cando está na súa razón, o lobishome láiase da súa desgracia, dóese das súas fechorías e chora polas súas vítimas. Algúns andan buscando quen os libre da fada.
Do lobishome correron por Europa centos de historias
e casos que deron lugar a causas por bruxería e a escritos de moitas
sortes.
Na literatura clásica aparece, como mais
citado, o caso do rei Lycaon de Arcadia, convertido en lobo por Zeus, por
terlle adicado sacrificios humáns, ou por Hera, en venganza dos
amores de Zeus con Calisto, filla daquel rei. O caso de Rómulo e
Remo aseméllase ó dos nosos "peeiros
dos lobos".
Onde foi máis corrente a creencia é
nos pobos xermánicos.. Historia típica é a do cabaleiro
que vai de caza, persigue a unha loba e chega a lle cortar unha das patas
de adiante; volve ó seu castelo, e atopa á súa muller
cun brazo cortado, botando sangue.
Nas historias de bruxos, nos procesos de feiticeiría
e nos libros dos demonólogos, trátase ás veces de
lobishomes como si se fixeran tales a mantenta, vountariamente. Nas creencias
galegas non temos atopado iste caso: sempre son contra do seu gusto, e
téndose por desgraciados.
