Romance da frol da iauga  ("Galicia" - Manuel Murguía)
 
Madrugada de San Xoán, madrugada a máis garrida.
Que baila o sol cando nace e ri cando morre o día.
¿Onde vai Nosa Señora, onde vai Santa María?
Vai cara á banda do mar, vai cara á banda da ría.
¿Qué diz a Virxe, que diz, qué dice Santa María
¿Cal será a meniña, cal, que colla a fror d'auga fría?
Non sera dama, nin deuda, que será a princesa Aldina,
A princesa namorada, filla do rei de Galicia.
Non hai outra coma ela, tan feitiña e tan bonita.
C'aqueles seus ollos craros, do color d'auga da ría.
Só ti aldina serás, quen leve a fror d'auga fría:
Érguete do teu leito nena, ven cara á banda do mar
Qu'anque ti soiña veñas tornaras en compañía.
Na torre do real palacio, anque inda está lonxe o día
Móvense os liños dun leito, algunha xente s'erguía.
E a princesa ¡dio-la garde! era a moi garrida Aldina
Que vai día de San xoán catar a fror d'auga fría.

    Coomo se ve polo romance, a que logra coller a 'frol da auga fría' non volta soia á súa casa.
En outras composicións populares teñen igual poder esta noite, a pinga de orballo que se agocha no cáliz dunha flor, que a moza atopa. Presentando unha variable desta crenza un romance no que Xesús, na cruz, é socorrido pola anduriña e a labandeira. En pago, o Señor, concédelles certos favores, entre os que destaca o da labandeira, esto é, que cando o día de San Xoán colla unha pinga de auga no pico e a deixe caer sobre unha moza que se bañe antes de saír o sol, esta sería feliz.
O baile do sol

Baila o sol
pola mañán
de San Xoán.
 
San Xoán pediulle a Cristo
que nono adormentase,
para ver bailar-o sol
o día da súa romaxe.