คำขวัญ "เมืองพระยารัษฎา ชาวประชาใจกว้าง หมู่ย่างรสเลิศ ถิ่นกำเนิดยางพารา เด่นสง่าดอกศรีตรัง ปะการังใต้ทะเล เสน่ห์หาดทรายงาม น้ำตกสวยตระการตา"

ดวงตราประจำจังหวัดเป็นภาพสะพานและกระโจมไฟ แสดงถึงการที่เมืองแห่งนี้เคยเป็นเมืองท่าค้าขายกับต่างประเทศมาตั้งแต่ครั้งโบราณ ภาพลูกคลื่นแทนความหมายของคำว่า ตรังค์ ในภาษาสันสกฤตแปลว่าลูกคลื่น ซึ่งสันนิษฐานว่าน่าจะเป็นที่มาอย่างหนึ่งของชื่อเมือง "ตรัง"

ปลาพะยูน หรือปลาดูหยง มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Dugong dugong ชื่อไทยว่า พะยูน หมูน้ำ เงือก วัวทะเล (Sea Cow) มีลักษณะหลายอย่างที่เหมือนกับช้าง Moeritherium ซึ่งมีชีวิตอยู่เมื่อประมาณ 40 ล้านปีมาแล้ว ปลาพะยูนจึงถูกจัดให้เป็นสัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมที่มีกีบ ต้นตระกูลเดียวกันกับช้าง แต่มีวิวัฒนาการที่สามารถอาศัยอยู่ในน้ำได้ ภายหลังขาหลังได้หดหายไป ส่วนขาหน้าได้กลายเป็นครีบสำหรับว่ายน้ำ รูปร่างลักษณะของปลาพะยูนคือ มีคอใหญ่ ตาเล็ก มีฟันบดเคี้ยงเอื้องติดกันเป็นพืด ไม่มีเหงือก แต่มีรูจมูกเปิดปิดได้เมื่อเวลาที่ขึ้นไปหายใจบนผิวน้ำ ลำคัวและหางคล้ายกับโลมา แต่ด้านหลังของลำตัวมีสีเทาดำและเขียวคล้ำ ท้องมีสีดำนวลและเทาปนขาว ครีบหาง ขาคู่หน้า ขนลำตัว มีสีเทาดำ หนวดสีขาว ตัวเมียมีนมสองเต้า ขนาดประมาณเท่านิ้วก้อยยาว 2 เซนติเมตร  ตัวผู้เมื่ออายุย่างเข้าสู่วัยรุ่นจะมีฟันบนงอกยาวออกมาคู่หนึ่งจนกลายเป็นงาใช้เป็นอาวุธไว้ใช้ต่อสู่เพื่อแย่งชิงตัวเมีย อาหารของปลาพะยูนคือ หญ้าทะเล (Seagrass) ซึ่งเป็นพืชชั้นสูง อาศัยอยู่ชายฝั่งทะเลระหว่างแนวปะการังและป่าชายเลน ขึ้นอยู่ใต้น้ำตื้นที่มีความลึกประมาณ 3-6 เมตร แสงอาทิตย์สามารถส่องถึงได้ ปลาพะยูนจะใช้ปากดุนดินเพื่อกินรากของหญ้าทะเลซึ่งอุดมไปด้วยสารอาหารคาร์โบไฮเดรต และมีลักษณะอ่อนนิ่ม เช่น หญ้าใบมะกรูด และหญ้าผมบาง เป็นต้น เดิมเคยพบว่ามีปลาพะยูนอาศัยอยู่ทั่วไปในทะเลพื้นที่ภาคใต้ทั้งฝั่งตะวันตกและตะวันออกของไทย แต่ปัจจุบันเชื่อกันว่าในประเทศไทยคงเหลือแหล่งอาศัยของปลาพะยูนอยู่อีกเพียงแห่งเดียว คือบริเวณแนวหญ้าทะเลที่เกาะมุก ซึ่งตั้งอยู่ทางด้านทิศตะวันตกของเกาะลิบง ต.เกาะลิบง อ.กันตัง จ.ตรัง โดยคาดว่ามีปลาพะยูนเหลืออยู่อีกประมาณ 60 ตัว ปลาพะยูนได้รับการคุ้มครองให้เป็นสัตว์สงวนตามพระราชบัญญัติสงวนและคุ้มครองสัตว์ป่า พ.ศ.2535

เว็บไซต์ที่มีข้อมูลเกี่ยวกับ จังหวัดตรัง / WEBS ABOUT TRANG

Home / Index / Next / Previous