|
|
|||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||
เพียงความเคลื่อนไหว
|
ชั่วเหยี่ยวกระหยับปีกกลางเปลวแดด |
|
| ร้อนที่แผดก็ผ่อนเพลาพระเวหา | |
| พอใบไม้ไหวพลิกริกริกมา | |
| ก็รู้ว่าวันนี้มีลมวก | |
|
|
|
เพียงกระเพื่อมเลื่อมรับวับวับไหว |
|
| ก็รู้ว่าน้ำใสใช่กระจก | |
| เพียงแววตาคู่นั้นสั่นสะทก | |
| ก็รู้ว่าในหัวอกมีหัวใจ | |
|
|
|
โซ่ประตูตรึงผูกถูกกระชาก |
|
| เสียงแห่งความทุกข์ยากก็ยิ่งใหญ่ | |
| สว่างแวบแปลบพร่ามาไรไร | |
| ก็รู้ได้ว่าทางยังพอมี | |
|
|
|
มือที่กำหมัดชื้นจนชุ่มเหงื่อ |
|
| ก็ร้อนเลือดเดือดเนื้อถนัดถนี่ | |
| กระหืดหอบฮวบล้มแต่ละที | |
| ก็ยังดีที่ได้สู้ได้รู้รส | |
|
|
|
นิ้วกระดิกกระเดี้ยได้พอให้เห็น |
|
| เรี่ยวแรงที่แฝงเร้นก็ปรากฏ | |
| ยอดหญ้าแยงหินแยกหยัดระชด | |
| เกียรติยศแห่งหญ้าก็ระยับ | |
|
|
|
สี่สิบปีเปล่าโล่งตลอดย่าน |
|
| สี่สิบล้านไม่เคยเขยื้อนขยับ | |
| ดินเป็นทรายไม้เป็นหินจนหักพับ | |
| ดับและหลับตลอดถ้วนทั้งตาใจ | |
|
|
|
นกอยู่ฟ้านกหากไม่เห็นฟ้า |
|
| ปลาอยู่น้ำย่อมปลาเห็นน้ำไม่ | |
| ไส้เดือนไม่เห็นดินว่าฉันใด | |
| หนอนย่อมไร้ดวงตารู้อาจม | |
|
|
|
ฉันนั้นความเปื่อยเน่าเป็นของแน่ |
|
| ย่อมเกิดแก่ความนิ่งทุกสิ่งสม | |
| แต่วันหนึ่งความเน่าในเปือกตม | |
| ก็ผุดพรายให้ชมซึ่งดอกบัว | |
|
|
|
และแล้วความเคลื่อนไหวก็ปรากฏ |
|
| เป็นความงดความงามใช่ความชั่ว | |
| มันอาจขุ่นอาจข้นอาจหม่นมัว | |
| แต่ก็เริ่มจะเป็นตัวจะเป็นตน | |
|
|
|
พอเสียงร่ำรัวกลองประกาศกล้า |
|
| ก็รู้ว่าวันพระมาอีกหน | |
| พอปืนเปรี้ยงแปลบไปในมณฑล | |
| ก็รู้ว่าประชาชนจะชิงชัย |
เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์
| "บนลานอโศก" | "นกขมิ้น" | "เพียงความเคลื่อนไหว" |