Het Twijfelachtige Nut
van Ohropax

Veel kalmeringsmiddelen, dat zal u bekend zijn, dempen de signalen uit de buitenwereld en verminderen uw reactievermogen. U kunt ze dan ook beter niet gebruiken als u gevaarlijke of verantwoordelijke dingen aan het doen bent, zoals het invullen van het werkbriefje voor de Sociale Dienst terwijl u aan een palmenstrand ligt (denk aan het risico van korreltjes spierwit zand in de retourenvelop!), het van zeer nabij bekijken hoe een draaiende cirkelzaag eigenlijk werkt of het bestuderen van de prijzenfestivalmailing van de Reader's Digest (want als u daar in een onbewaakt ogenblik op reageert, komt u nooit meer van ze af!) Trouwens, ook met opwekkende middelen is het oppassen geblazen. Zo kunt u tijdens het autorijden beter niet met een Walkman op uw hoofd naar een stimulerend muziekje luisteren. In het ergste geval kunt u dan gezellig bijschuiven in de ambulance die met loeiende sirene het kruispunt voorbij zoefde op het moment dat u daar ook reed, maar die u niet hoorde aankomen vanwege uw koptelefoontje.

Wat zijn dat eigenlijk, kalmerende en opwekkende middelen? Ja hoor eens, we zijn geen medisch naslagwerk! Ga maar naar uw huisarts, uw veterinair raadsman of de specialisten op de pillenbrug als u daar meer over wilt weten. Een buitenbeentje onder de kalmerende middelen zijn de bij apothekers en drogisten verkrijgbare Ohropax vormbare oorbolletjes. Het bijzondere van dit geluiden uit de omgeving dempende preparaat is dat het doorgaans niet mondmatig, huidmatig, opgesnoven of via duistere achteringangen (analytisch of linea recta heet dat geloof ik in medische termen) in het lichaam terechtkomt, maar dat het via de oren wordt toegediend. Sommigen stoppen ze in de neus, als voorzorgsmiddel bij stankoverlast en plastisch chirurgen schrijven ze wel voor aan kapitaalkrachtige dames die hun te kleine neusgaten willen oprekken, maar daar zijn ze eigenlijk niet voor bedoeld. Officieel zijn de enige gaten die ermee gevuld mogen worden, de gehoorgangen. En niet alleen Hollanders zijn zo gek om dit ook inderdaad te doen, want ook elders in Europa maakt men druk gebruik van deze (wij citeren nu de bijsluiter) Geräuschschützer, Ear Plugs, Anti-Ruidos, Protettore dai Rumori en Sourdines.

Vooral het visachtige 'Sourdines' vinden wij een mooie naam. Die doet ons denken aan ruimtevaarder Arthur Dent (uit het BBC-hoorspel en de tv-serie The Hitchhiker's Guide To The Galaxy) die, om buitenaardse poëzie te kunnen verstaan, een babelvis in zijn oor moest stoppen, waarna de onbegrijpelijke klanken van de voorlezer betekenis kregen.

Met sourdines in de oren daarentegen verliezen alle klanken hun betekenis: slechts een dof gemurmel blijft over. Ohropax schijnt zeer populair te zijn onder vliegtuigbinnenloodsers en proefdraaiers op luchthavens, werknemers bij de explosievenopruimingsdienst, vuurwerktesters bij de Consumentenbond, rustzoekende zomerhuisjesrecreanten op de Westeinderplassen, in kapitale villa's wonende allesklagers rond het Vondelpark en balie-employés bij de Gemeentelijke Dienst Herhuisvesting, omdat door het volstoppen van de gehoorgang met deze kneedbare holletjes ook de ergste en hinderlijkste herrie draaglijk wordt. Het is echter een misverstand te menen dat door het (met warme vingers) kneden en vervolgens inbrengen van de oorbolletjes een volkomen en weldadige stilte intreedt.

Wij, met tegenzin eventjes lid van de uit de staatsruif smullende Onderklasse, snellen nu en dan naar onze plaatselijke Ohropax-dealer in de hoop dat wij, door het inbrengen van die rose oorvullers, tijdelijk verlost zullen worden van de geluiden waarop andere, meer permanente, Onderklassers ons op ongelegen tijdstippen menen te moeten vergasten. Het lawaai, waaraan we op zulke momenten ('s nacbts, of op tijdstippen dat we ons willen of moeten kunnen concentreren) graag willen ontsnappen, wordt echter alleen maar gedempt, zodat Ohropax eigenlijk alleen maar een trommelvlîesbeschermende en nauwelijks een geluidsisolerende functie heeft. We blijven de irritante geluiden dus waarnemen, en het is zelfs zo dat we nu en dan de door het kneden, voorvormen en inproppen tot wassen neusjes vervormde bolletjes er weer even uithalen om even te luisteren of het lawaai echt zo erg is als we, gedempt waarnemend, al dachten. Inslapen is trouwens ûberhaupt onmogelijk met dit produkt. Het op onnatuurlijke wijze gevuld zijn van de gehoorgangen alleen al zorgt ervoor dat men zich voortdurend omdraait. Bovendien veroorzaakt deze uitvinding allerlei suisjes, ruisjes en brompjes in het hoofd. En af en toe horen wij ook nog een zacht gerinkel, zodat wij soms de bolletjes snel uit de oren moeten peuteren om te controleren of wellicht de telefoon overgaat. Bovendien is het liggen op één gevuld oor op zich al allesbehalve een pretje, zodat men zich steeds twijfelend afvraagt: zal ik ze er maar uitdoen?

Ohropax wordt in een handzaam doosje, met twaalf stuks als sardientjes (daar héb je dat visje weer!) op elkaar gepakte bolletjes, in de handel gebracht. Bovenop de bolletjes ligt een tot miniatuur bellenblaasijzertje vervormd paperclipje. Het is de bedoeling dat men dat merkwaardige stukje gereedschap gebruikt om de bolletjes in te brengen. Dat metalen dingetje gooien we echter altijd meteen weg, want het is volstrekt onbruikbaar. De bolletjes zelf zijn trouwens ook niet ideaal. Ze laten wel degelijk geluiden door (of veroorzaken zelf gezoem en gebrom) en iedere keer als we ze uit nood toch maar weer gebruiken, denken we dat we ze misschien niet goed genoeg hebben gekneed of dat het doosje wellicht te lang in de winkel heeft gelegen, of te droog werd bewaard, of te warm, of te koud of dat de telefoon echt rinkelde, kortom een weinig ideale situatie.

Het enige echte voordeel dat we tot nu aan Ohropax hebben kunnen ontdekken, is dat het oorsmeer door het steeds diep inbrengen van verse Ohropaxen beduidend afneemt: een zekere oorreinigende functie kan de bolletjes dus niet worden ontzegd. Maar misschien is het al te schoon houden van de gehoorgangen niet de bedoeling van moeder natuur: het trommelvlies immers, om nog maar niet te spreken van benig slakkenhuis, hamer en aambeeld, stijgbeugel, trommelholtetrap en gehoorsteentjes, moeten toch, om het geroezemoes van onze medemensen te kunnen verstaan, voortdurend worden gesmeerd? Maar aan de andere kant: een te vette stijgbeugel kan paard en rijlaarzen besmeuren, en stel je toch eens voor dat iemand uitglijdt op die gladde trommelholtetrap!

Daar komt nog bij dat onze huisgenoten ons de laatste tijd steeds vaker vragen of we soms doof zijn, omdat we zogenaamd glasheldere opmerkingen als 'Wadsee augeha?', Bruime sem lekke dan prame sem' en 'Hoedor zijn marlieve vanses' tegenwoordig, ook zonder dat we Ohropax in de oren hebben, niet meer verstaan. Hoogstwaarschijnlijk komt dat door al dat onnatuurlijke geboetseer, geprop en geplet van wasbolletjes in onze gehoorgangen. Bevreesd voor mogelijke verdere konsekwenties zijn we daarom onlangs gestopt met het inbrengen van deze geluiddempers, zodat de natuurlijke oorsappen vrijelijk naar de buitenwereld kunnen doorsijpelen om de oordelen te smeren waar dat nodig is.

Verder naar De Smaak van Ohropax

Terug