De Smaak Van
Ohropax
(en Toostjes met Whiskas)
De afgelopen weken vonden er in ons huishouden enkele merkwaardige voorvallen plaats. Onze dochter Stefanie (6) zeulde op een namiddag een komkommer waarvan de uiterste houdbaarheidsdatum al bijna was verstreken naar haar geliefde tv-kijkplekje, knaagde er een stuk af en riep opeens verongelijkt uit: 'Hee zeg, deze komkommer smaakt naar oordopjes!', waarmee ze een geheel nieuwe toepassingsmogelijkheid van Ohropax bleek te hebben ontdekt (voor andere toepassingen zie ons Ohropax-artikel elders in dit blad). We hebben haar voorzichtig gevraagd of ze werkelijk ooit eens zo'n, waarschijnlijk op ons hoofdkussen achtergebleven, onsmakelijk geplet rose bolletje heeft geconsumeerd, maar daarover hebben we (ondanks lang aandringen) geen uitsluitsel gekregen. Maar ja, dat is met de meeste delicatessen zo. Of zou u het aan de grote klok hangen als u gaarne gebakken meikeverlarven eet? Nee toch? Natuurlijk was het ons (uit eigen ervaring) bekend dat bepaalde hulpmiddelen die iets moeten tegenhouden tegenwoordig in allerlei smaken op de markt komen, maar dat oordopjes naar te lang in de koelkast bewaarde komkommers smaken, was nieuw voor ons.
Mengda, een
specialiteit uit Noordoost-Thailand,
waarvan de smaak enigszins aan gorgonzola doet denken.
Een geheel ander verschijnsel dat na ons afkicken op Ohropax in ons huishouden optrad en dat eveneens met een revolutionair nieuw voedingspatroon te maken heeft, deed zich voor kort nadat onze (inmiddels ex-) echtgenote (31) onverwachts, en tot ieders verrassing, een schotel dampende gestoofde suikermais op tafel zette. Dit eind jaren vijftig door inspanningen van het landbouwinstituut te Wageningen voor menselijke consumptie geschikt gemaakte veevoeder smaakt niet slecht en het werd dan ook smullen! En terwijl wij aan de, vanwege de hitte van het gerecht eigenlijk nog niet hanteerbare, kolven begonnen te knabbelen, begon opeens onze Poes (17 jaar), stokdoof vanwege een te droge trommelholtetrap en versleten stijgbeugels in het binnenoor, nogal vreemd te doen.
Bejaarde
huisgenoot opent fietsenstalling
Onze Poes beklom namelijk nerveus onze schoot en deed met haar
voorpootje uithalen naar de kokend hete maïskolf die wij
tandmatig bezig waren van korrels te ontdoen. Wij wierpen, om
haar af te leiden, een afgeknabbelde maïskorrel op de vloer en
onze bejaarde kameraad riskeerde vervolgens haar verkalkte
ruggegraat en verzwakte voorpootspieren door met een sprong die
wij al vele jaren niet meer van haar hadden gezien, de
voortrollende korrel, alsof het een prooi was, te attaqueren.
Daarna verorberde ze, luid smakkend, het maïsje met haar zielige
fietsenstalling-gebitje, sprong weer op onze schoot en verlangde
méér. We gaven haar de inmiddels half afgekloven kolf en zagen
tot onze verbijstering hoe ze die, alsof ze een week niet te
vreten had gehad, uit onze handen rukte en met overgave
schoonvrat.
Vond ze het echt lekker? Of was het een uiting van seniliteit? Wij hebben verhalen over stokoude katten gehoord, die de godganse dag rondjes lopen en (in het terminale stadium) dat ook achteruit doen, maar met dit vreetzame gedrag wisten wij geen raad. En terwijl wij het merkwaardige tafereel gadesloegen, schoot ons opeens de aloude wijsheîd 'Je bent wat je eet' te binnen. Wij kregen het vage vermoeden dat ons trouw spinnend huisdier door het overwegend plantaardige bijprodukten bevattende kattevoer dat ze al bijna twee decennia lang nuttigt. tot vegetariër is getransformeerd. Jarenlang hebben wij haar gevoed met voer van de merken Felix, Kitekat en Whiskas met smakelijk ogende aanprijzingen als 'Met 12% Lam!' 'Vol Sardines', 'Rijk Aan Zeevis' en 'Nu Met Gratis Rondvaart!' (wat moet zo'n kat trouwens op een rondvaartboot? Door het Kattengat varen? Lonken naar de Poezenboot? De gevel van Felix Meritis bewonderen?). Dat blikvoer spuugt ze tegenwoordig, na de inhoud met lange tanden te hebben geconsumeerd, vaak weer net zo snel uit, waarbij ze een voorkeur aan de dag legt voor de nog onbesmeurde plekjes op ons dank zij haar nogal vlekkerig geworden tapijt.
Misschien heeft het gedarmte van onze Poes zich in de loop der tijd zodanig ingesteld op de plantaardige bijprodukten uit de met 'Vol Sappig vlees', 'Met Kabeljauw' en 'Verse Zalm' aangeprezen fabrieksmatig vervaardigde brokjes, balIetjes, hompjes en paté, dat ze nu de onbestemde dierlijke bijprodukten die er volgens de ingrediëntendeclaratie op de verpakking óók inzitten, niet meer verdraagt. Aan die declaratie kan men trouwens aardig zien dat men een flinke kat in de zak koopt als men zich een blik kattevoer aanschaft. 85% van de inhoud bestaat namelijk uit 'vocht', en dat is een eufemisme voor ordinair water. Blikvoer is dus voor katten eten en drinken tegelijk. In dat water zitten uiteraard wat zouten en restjes cadmium, lood en oud ijzer, en dat zijn dan natuurlijk dc mineralen waarmee op de verpakking zo trots wordt geschermd. De overige 15% bestaat uit een beetje gemalen zand en cement (kalk!, bouwstoffen!), dierlijke bijprodukten zoals inktvisschilfers, zeesterpoeder (ruw eiwit!) en andere van de zeebodem opgedregde rotzooi, en verder dan de plantaardige bijprodukten zoals geraspte winterpeen (vitamines! caroteen!), houtskool (ruwe as!), afgebrande lucifers (fosfor!), gemalen papieren luiers (ruwe celstof!), te lang bewaarde koelhuisboter (ruw vet!), gesnipperde gifvrije viltstiftstompjes (toegestane kleurstoffen!), en tenslotte het ideale bindmiddel bij uitstek: maïsmeel (met 11% het belangrijkste ingrediënt in die blikken). Nu weten we dus wat er met onze Poes aan de hand is: ze is, nadat wij haar jarenlang blikvoer te vreten hebben gegeven, door een haar opgedrongen eenzijdig voedingspatroon buiten haar schuld verslaafd aan maïs geraakt..
Hoe reageert de mens eigenlijk op het consumeren van katten- en hondenvoer? Wij, een aantal jaren geleden tijdelijk lid van de Onderklasse en daarom voortdurend op zoek naar vervangende, voordeliger voedingsmiddelen, hebben ons die interessante vraag gesteld - én beantwoord. Wij herinneren ons nog levendig de eerste keer dat we met dit alternatieve voedsel kennis maakten. Dat was op de late avond van de 24ste april 1966, toen een donkerharige gastvrouw in een perceel aan de Haarlemmerweg te Amsterdam tijdens een zeer alcoholisch feestje een schaal vol met Kitekat Met Lever besmeerde toostjes binnenbracht, die met gejuich werden ontvangen. Niemand van de aanwezigen heeft gemerkt dat het hier geen leverpastei betrof en het zou ons eigenlijk niet verbazen als er in het geheel geen verschil tussen leverpastei (waaraan nauwelijks lever te pas komt) en Kitekat Met Lever (waarin het leveraandeel ook maar enkele procenten bedraagt) blijkt te zijn. Zeker als men in aanmerking neemt dat menige leverpastei 'ambachtelijk' (dus met blote handen en in zinken teilen) wordt bereid, terwijl de consumenten van kattenvoer profiteren van moderne produktiemethoden met steeds maar groter wordende hygiëne en kwaliteitscontroles, verdient het besmeren van brood en toost met Kitekat Met Lever zeker de voorkeur!
Het is daarom merkwaardig dat we op tv nog altijd geen, zogenaamd met een candid camera opgenomen, Sterspotje hebben gezien van een bij een bushalte opgesteld gedekt tafeltje met toostjes kattenvoer. Of een spotje waarin een geblinddoekte dame uit twee toostjes (een met kattenvoer en een met leverpasteî) het lekkerste mag kiezen. De fabrikanten van huisdierenvoedsel zijn trouwens de laatste tijd zeer grensverleggend bezig. Whiskas bijvoorbeeld verspreidt nu, na opening van het blik, een aangename geur en ziet er fris en smakelijk uit, de fabrikant van Kitekat heeft niet geprotesteerd tegen het op de markt brengen van het praktisch gelijknamige chocoladeprodukt KitKat (en KitKat heeft er kennelijk geen bezwaar tegen dat haar snoep door de consument met beestenvoer wordt geassocieerd) en het produkt voor elitaire katten, Sheba, wordt in de reclame zelfs geserveerd met een schijfje komkommer en een toefje peterselie, en aldus aangeprezen door een kroelende, bijkans spinnende dame die zelf ook een onmiskenbaar kattenhoofd heeft.
Het kan dus haast niet anders of marketingdeskundigen en reclamemakers hebben nu de enorme potentiële markt van de naar voordeliger voedingsmiddelen snakkende Onderklasse ontdekt: kleurrijke verpakkingen, met de namen van kostbare en smakelijke vlees-en vissoorten en aanprijzingen als Heerlijk om te geven (Cesar, alsof het Mon Chéri betreft), Een delicatesse, bereid van het fijnste vlees (Sheba), Verrijkt de hoofdmaaltijd (Felix), In stevige vleessaus (Bonzo), Met krachtige vleesbouillon (alweer Bonzo), Met vlees en groenten (Pluto, kan zó in de magnetron) en Jachtschotel met konijn (Miauw). Wilt u wel geloven dat het water ons in de mond loopt als we met onze uitkering in de zak en elk dubbeltje omkerend op de dierenbenodigdhedenafdeling van de Edah staan?
Betrekkelijk nieuw zijn de droge 'Mixies' van Dokat, een 'zorgvuldig uitgebalanceerde mix van vlees, kip, vis en lichtverteerbare groenten, niet alleen lekker maar vooral gezond'. Yummie! Onze maag knort al als we dat lezen! En een recente advertentie roept: 'Voor maar fl1,- kennismaken met nieuwe Mixies' en: 'Met zo'n aanbod kun je ook nog eens je grootste vriend te eten vragen!' Hier spelen de reclamemakers handig in op de menselijke eigenschappen die wel aan onze huisdieren worden toegeschreven: katten kunnen nu hun dankbaarheid tonen door hun 'Grootste Vriend' (de verzorger, het baasje, de eigenaar van het beest) op de maaltijd te noden.
Maar ook aan met de gezondheid kwakkelende consumenten is gedacht: helemaal uit Amerika, van 'The Dietary Management Professionals' komt het eiwitarme 'Prescription Diet' van het merk Hills. Een blik van 425 gram kost slechts FL 3.25. Dezelfde firma brengt ook 'Science Diet' (voor te dikke katten) op de markt en dat is een nog betere keus als u iets aan uw gewicht wilt doen, want een blik kost niet meer dan FL 2.90 en heeft volgens de aanprijzing op het blik een 'Hogere voedingswaarde, dus lagere kosten per maaltijd'.
Beecham Pharma tenslotte, uit de Opzichterstraat 59 (Rue de l'Intendant) te Brussel importeert voor de kat en wie dat wil worden het 'Eiwitarm Dieet'. Dit produkt, waarvan 'het lage eiwitgehalte nierfunctieverlies afremt' lijkt ons een aanrader voor echt behoeftige Onderklassers. Uw nieren blijven met dit produkt in topconditie, waardoor u op de orgaantransplantatiemarkt een voorsprong heeft! Dit ideale voedsel is, net als de twee eerder genoemde produkten, bij uw dierenarts te koop. Bij de dierenarts kunt u zich trouwens ook nader laten voorlichten over het gebruik van andere voordelige en alternatieve voeding. En wordt uw leven als honden- en kattenvoer vretende bijstandstrekker er ondanks deze geldbesparende en hoopgevende nieuwe ontwikkelingen niet vrolijker op, dan kunt u op het spreekuur altijd nog om een spuitje vragen om u uit uw lijden te verlossen.