Σαν γέρνει ο Ήλιος πάνω σου
και
ρίχνεις την σκιά σου
σαν
Μαριάννα από παλιά
δείχνεις τα μυστικά σου.
Περνάει
ο Κόσμος δίπλα σου
σε
βλέπει προσπερνάει
τη
ραγισμένη σου κορφή
που
χάσκει δεν γροικάει.
Γύρω
σου όλα άλλαξαν
στέκεις
μέσα στη δίνη
μόνο,
μια, η πένα ποιητή
ανάξιου
τα θυμίζει.
Στα
σπλάχνα σου ανάψανε
του
Ηφαίστου τα καμίνια
γρανίτες
βράχους έλιωσες
και
συ! με δαχτυλίδια.
Τώρα
σιωπάς κι οι φλόγες σου
είναι
στη θύμισή μας
εργάτες,
σκόνη, φορτηγά
Μουσείο
του μυαλού μας.
Με
τον λευκό, απ΄την φωτιά, ασβέστη σου
τον
ασβεστοπολτό σου
έκτισαν
τα νοικοκυριά
στολίδια
γης! και κόσμου.
Και
μεις, μόνο γι΄αντάλλαγμα
των
υπηρεσιών σου
Ερήμην
σε δικάσαμε
κι
είπαμε αφανισμό σου!;
Κι
εκεί που όλα κατέρρεαν
κι
ελπίδα από κανέναν
μέρος
του Λόφου είπανε
είσαι
κι εσύ! Εδώ πέρα.
Μούσες
του Λόφου του Παιδιού
για
σέν΄ αγωνιούνε
θέλουν
να σ΄αναπλάσουνε
σαν
Κόρη να σε δούνε!!!
Για
να σε παραδώσουνε
μνημειακό
στολίδι
να
σου διασώσουν την τιμή
κληρονομιά
να γίνεις!
Μαζί
με σένα λεύτερος
θα
μείνει και ο τόπος
να
σ΄αγναντεύουν οι άνθρωποι
σ΄ένα
ενιαίο χώρο.
Νέμεσις 7-5-2001