|
อาญานรก
ไม่มีลมหายใจของความเป็นคน
ในดินแดนที่ไฟจะไม่มีวันดับ
ไม่มีปราณีไม่มีสงสาร
ไม่มีความสุขไม่มีความตาย
หยดเลือดยังคงไหลเปรอะเปื้อน
ผู้ที่มีจิตใจใฝ่ความเลว
อาญาแห่งนรก
ในชีวิตสุดท้ายคือความทรมาน
ไฟนรกคงลุกโชติช่วง
เสมือนจิตใจคนที่ทรามลง
เปลวไฟคงสร้างความทรมาน
อย่างไม่มีวันจบสิ้น
ผ่านวันแห่งทรมาน คืนสู่วันแห่งทรมาน
ผ่านวันแห่งทรมาน คืนสู่วันแห่งทรมาน
เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด
ดังลั่นท้องแดนนรก
กว่าจะได้สำนึก
ก็คงจะไม่มีวันที่จะพ้นบ่วงกรรม
|
เงาสะท้อน
ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
เมื่อต้องทนอยู่กับชีวิตที่สิ้นหวัง
อยู่กับความทรมานตลอดทั้งชีวิต
อยู่เพื่ออะไร
ใช้ชีวิตที่เลือกเกิดไม่ได้
มันเป็นเรื่องที่น่าเศร้า
เมื่อต้องทนอยู่กับชีวิตที่สิ้นหวัง
อยู่กับความทรมานตลอดทั้งชีวิต
หัวใจที่อ่อนแรง มันกำลังจะหยุดเต้น
เมื่อเงามืดแห่งความตาย
ยื่นมือมารอรับเจ้าไป
มากับข้า หัวใจดวงใหม่จะเป็นของเจ้า
หัวใจที่อำมหิต มีแต่ความเคียดแค้น
ฝังอยู่ภายใน เจ้าจะทำได้ทุกสิ่ง
ตามแต่ใจปารถนา
เจ้าจะมีชีวิตอยู่เพื่อเจ้า เพื่อความอ่อนแอ
โศกเศร้าสิ้นหวัง ถูกเหยียดหยาม
ความน้อยเนื้อต่ำใจ จะเป็นดั่งกระจก
สะท้อนให้เห็นตัวเอง
เจ้าจะเป็นคนใหม่ ผู้ซึ่งสามารถ
ยืนอยู่ได้บนซากศพ ของความเลวทราม
ในสังคมที่เลวระยำ
ในสังคมที่เลวระยำ
|
วาระสุดท้าย
ณ
บัดนี้มึง ได้หลุดพ้นจากความเป็นคน
เป็นเพียงวิญญาณ ที่วนเวียนอยู่กับกิเลส
ที่กำลังจะมอดไหม้ ลงด้วยเปลวไฟ
เวลาสุดท้ายของความเสียใจ กำลังจะจบลง
มอง มอง
ให้เต็มตา สุดท้ายมึงคือซากศพ
ในเปลวไฟที่แผดเผา
คือภาพสุดท้ายในความจริง
สุดทางเดินแห่งชีวิต ก้าวออกไปอย่างไม่มีวันกลับ
จุดจบของความเป็นคน สิ้นสุดลงในกองไฟ
เคยบ้างไหม เสียใจ
ให้กับ ตนเอง
น้ำตาที่ไหลปนในเลือด คงสายเกินไป
กับตนเอง ในโลงศพ
บนเส้นทางที่ชโลมไว้ด้วยเลือด
ความมืดมนในภวังค์แห่งความกลัว
เสียงกรีดร้องจากจิตใจที่เจ็บปวด
ทนทุกข์ทรมาน อยู่ในห้วงแห่งความตาย
เคยบ้างไหม เสียใจ
ให้กับ ตนเอง
น้ำตาที่ไหลปนในเลือด คงสายเกินไป
กับตนเอง ในโลงศพ
|
|
สื่อในสันดาน
ถึงเวลาละครแห่งหายนะ
เรื่องราวมีแต่ความตาย
ตัวละครคือมนุษย์ผู้โหดเหี้ยม
แสดงให้เห็นถึงการฆ่า
ละครแห่งหายนะ
เวทีถูกฉาบไว้ด้วยเลือด
ทุกฉากคือความสยองขวัญ
เรื่องราวดำเนินไปด้วยความบ้าคลั่ง
คำอภัยไม่มีให้ใคร
หยดเลือดไหลนองลงสู่พื้น
คงจาลึกคำสาปแช่ง
บนหลุมศพของความเกลียดชัง
ไม่ผิดอะไรกับสังคมมนุษย์
ที่มีแต่ความโหดร้าย
มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
แต่จิตใจนองไปด้วยน้ำตา
ละครแห่งความจริง
จบลงด้วยน้ำตา
ของเด็กน้อยผู้เฝ้าดู
จวบจนวาระสุดท้าย
ของจิตใจที่บริสุทธิ์
จะเติบไปเพื่อฆ่า
จะเติบไปเพื่อฆ่า
|
หมากัดกัน
ไม่จริง
ไม่จริง ผมไม่เลวอย่างที่เข้าใจ
ผมถูกใส่ร้าย
ท่านประธานที่เคารพ บอกอีกทีว่าผมไม่ผิด
ผมไม่เคยโกงใคร
เลือกตั้งไปทำไม เลือกไปก็ช้ำใจ
คนดีมันเป็นใคร คนเลวมันเป็นใคร
จะพูดอีกทำไม คุณไม่ต้องแก้ตัว
ปัญหาทั้งหมด เกิดขึ้นก็เพราะคุณ
เลือกตั้งไปทำไม เลือกไปก็ช้ำใจ
ทำงานกันยังไง ทำงานกันแบบควาย
กัด กัด
กัดกันเข้าไป
บ้านเมืองชิบหาย ก็เพราะพวกมึง
วัน ๆ ชอบเห่า ไม่ต้องทำงาน
บ้านเมืองวุ่นวาย ชาวบ้านเดือดร้อน
พรรคใครไม่สน พรรคกูต้องใหญ่
ไม่ไว้วางใจ ไปเปิดสภา
ต้อนหมาเข้ากรง เดี๋ยวก็กัดกัน
กัดไปกัดมา บ้านเมืองวอดวาย
เกิดเป็นคนไทย ต้องชดใช้กรรม
ไม่มีผู้ใด เชื่อได้สักคน
คนดี
คนเลว มันเป็นอย่างไร
ให้ประชาชน เจริญยิ่งยืนนาน
|
หลืบฝันร้าย
คืนที่โหดร้าย
ด้วยพลังแห่งความแค้น
ความตายในจิตใต้สำนึก นำพาสู่ความสยดสยอง
สองมือที่ใช้ฆ่า สองสายตาที่อาฆาต
หนึ่งหัวใจโหดเหี้ยม ฆ่าให้ตายอย่างทารุณ
คมมีดจ่ออยู่บนคอหอย ช่างตื่นเต้นเหลือเกิน
เมื่อค่อย ๆ ออกแรงกด ให้มีดแหลมที่คมกริบ
จมลงบนลำคอ แล้วปาดออกอย่างช้า
ๆ
ละอองเลือดพวยพุ่ง กลายเป็นสายเลือดที่ไหลนอง
ความแค้นที่ฝังใจ ถูกถ่ายทอดสู่ความคิด
คิดแต่สิ่งที่โหดเหี้ยม คิดฆ่าให้สาสมใจ
ร่างนั้นล้มลงดิ้นทุรนทุราย
ด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
เสียงร้องครวญครางช่างน่ากลัวเหลือเกิน
แค่นั้นไม่พอสองมือกระหน่ำแทง
ด้วยปลายมีดที่แหลมคม
เลือดอาบร่างที่ไร้วิญญาณ มันตายคามือ
ความหวาดกลัวเข้าแทนที่ ใช่มันคือฝันร้าย
แต่ช่างมีความสุขเหลือเกิน
ในความถ่องแท้ของจิตใจ
เสี้ยวหนึ่งของความรู้สึกที่เกลียดชัง
อยากเหลือเกินที่จะเห็น
ความตายอย่างทรมาน
ที่กูมอบให้แก่มึง
|
|
ความตายในกำมือ
เสียงสะอื้นและน้ำตามันคงไม่ช่วย
ให้แผลในจิตใจลบเลือน
คงมีไว้แต่ความปวดร้าวในจิตใจ
ที่ยากจะลืมเลือน
ถ้าคุณพึงพอใจ
ในความเจ็บปวด
จงกรีดร่างกายคุณ
ให้เป็นแผลที่บาดลึก
เสมือนหนึ่งในจิตใจ
ที่โหยหาความเจ็บปวด
ความเจ็บปวดทรมาน
คือความสาแก่ใจที่คุณหยิบยื่นให้แก่ตัวเอง
ความเจ็บปวดทรมาน
คือความสาแก่ใจที่คุณหยิบยื่นให้แก่ตัวเอง
ถ้าคุณพึงพอใจ
ในความทรมาน
จงปลดปล่อยให้เลือดแห่งความเศร้า
หลั่งไหลออกมา
เปรอะเปื้อนร่างกายที่อับเฉา
เพียงสิ่งเดี่ยวที่สามารถ
ลบรอยแผลในจิตใจคุณ
เพียงสิ่งเดี่ยวที่สามารถ ลบรอยแผลในจิตใจ
คุณเท่านั้น
ที่จะเลือก
หรือถอยห่าง
จากมัน
ความตาย
|
ตราบาป
เธอผู้อ่อนแอในความสุขของเขา
ผู้หิ้วในรสชาติแห่งความใคร่
ทุกค่ำคืนมีแต่ความเสแสร้งในหัวใจที่ปวดร้าว
แต่เธอยังคงรออยู่
เงินของฉันมีมากมายถ้าเธอต้องการ
ปลอบประโลมให้กับความรู้สึกที่ต้องการของฉันซิ
เพียงความพึงพอใจ มีให้กับตัวมันเอง
สิ่งที่เธอต้องการจะอยู่ในมือเธอ
เรือนร่างคือสิ่งอันโอชะ
เธอเท่านั้นที่จะสนองตัณหาของฉันได้
ทนอยู่ได้ยังไงในคำพูดที่ทำให้ใจเจ็บช้ำ
ถูกประณามในการกระทำ
ถ่มน้ำลายใส่หน้าแล้วบอกว่าสงสาร
มันคือตราบาปที่ทำให้จำไปจนวันตาย
เธอแน่ใจหรือว่าไม่มีทางเลือกอื่น
ทางเดินที่ไม่ราบเรียบแต่มีแสงสว่าง
กับทางเดินที่สวยงามแต่เต็มไปด้วยหนามอันแหลมคม
แต่เธอก็เลือกมันเอง
เรือนร่างคือสิ่งอันโอชะ
เธอเท่านั้นที่จะสนองตัณหาของฉันได้
เธอเลือกเอง
เธอเป็นผู้เลือกเอง
|
มารหัวขน
ความหดหู่
ในสังคม ที่เปรอะเปื้อน
คราบน้ำกาม สันดานมนุษย์
ที่ตกต่ำ
ความเลว สิงสู่ใน
จิตใจมนุษย์
ซากทารก ซากศพ
ที่โดนฆ่าตาย
หลุดจากอเวจี มาจุตติ
เกิดเป็นทารก ผู้บริสุทธิ์
แต่เป็นมาร มารหัวขน
มารของไอ้มนุษย์ใจบาป
เลวกว่าสัตว์ เลวกว่าสิ่งใด
ในโลกนี้
ไม่มี ความเป็นมนุษย์
หลงเหลืออยู่
สายเลือด นี่คือสายเลือดของมัน
ยังไม่เกิดมา ต้องถูกมันฆ่าตาย
ทุกสิ่งทุกอย่าง เกิดจากความเงี้ยน
เกิดจากมัน มันทำให้เกิด
สุดท้าย มันคือผู้ฆ่า
นี่หรือพ่อแม่ มันคือฆาตกร
ความไม่ต้องการ ความเห็นแก่ตัว
เกิดจากสันดาน ของมนุษย์บางตน
จองล้าง จองผลาญ
สาปแช่ง ให้วิบัติ
วิญญาณ พยาบาท
วิญญาณ อาฆาต
หลุดจากอเวจี มาจุตติ
เกิดเป็นทารก ผู้บริสุทธิ์
แต่เป็นมาร มารหัวขน
มารของไอ้มนุษย์ใจสัตว์
|
