ผมมักฝันอยู่เสมอ ตั้งแต่ผมเริ่มจำความได้ ผมก็จะฝันเห็นตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเอง!?! เต้นรำอย่างสนุกสนาน ในงานเลี้ยงที่ใหญ่โต มีผู้คนมากมายรายรอบตัวผม ผมใส่ชุดทักซิโด้สีขาวสะอาด

ยืนอยู่ท่ามกลางฟอร์เต้นรำ แสงไฟสาดส่อง แล้วจู่ ๆ ชุดสีขาวนั้นก็เปลี่ยนสีเป็นสีดำสนิท ผมไม่ชอบชุดนี้ ไม่ใช่แค่ผม ทุกคนรอบตัวผมก็มองผมอย่างกับสัตว์ประหลาด ..ผมกลัว.. กลัวสายตาพวกนั้น.....

"hideto...hideto... haido!" เสียงเรียกของแม่ปลุกผมตื่นจากพวัง

"เป็นอะไรหรือเปล่าลูก ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า" ท่านถามอย่างห่วงใย

"เปล่าฮะ" ผมรู้ ท่านเป็นห่วงผมมาก ที่จริงน่าจะตอบท่านดีกว่านี้ เพื่อให้ท่านสบายใจ แต่ผมจะตอบท่านยังไงหล่ะ ในเมื่อผมเองยังไม่รู้สาเหตุที่ทำให้ผม เป็นแบบนี้...

"แม่ว่า ลูกอย่าเพิ่งไปโรงเรียนดีกว่านะ หยุดอีกสักสาม..."

"แต่แม่ฮะ ผมหยุดเรียนบ่อยแล้วนะฮะ ผมกลัวจะเรียนไม่ทันเพื่อนๆ แล้วอีกไม่นานจะสอบแล้วด้วย" ผมชิงตอบ เรื่องไรหล่ะ วันนี้วันวาเลนไทน์นะ ผมต้องเอาตัวเองไปรับชอคโกแลตจากสาว ๆ สิ

"ถ้างั้น อาทิตย์นี้ ลูกไปตรวจที่โรงพยาบาลหน่อยดีไหม haido" แม่มักเรียกชื่อเล่นผมเสมอ ๆ

"...ตกลงฮะ" ผมรับคำอย่างช่วยไม่ได้ ก่อน kiss ที่หน้าผากแม่เบา ๆ เป็นเชิงลา

ผมเดินเรื่อยเปื่อย ผ่านทิวไม้ ลมพัดมาเบา ๆ จนรู้สึกเย็นที่ผิวหนัง อืม.... ไม่ได้รู้สึกดี ๆ อย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ผมชอบท้องฟ้า สายลม และแสงแดดอ่อนๆ แบบนี้ ผมสูดกลิ่นธรรมชาติจนชุ่มปอด คล้ายกับว่าผมกลัวจะไม่ได้สัมผัสมันอีก ใช่ ผมมันจะชาชินกับกลิ่นยา และมองผ่านแต่เพดานห้องสีขาวของโรงพยาบาลเท่านั้น ถึงแม้อากาศจะไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่นัก แต่เช้า ๆ อย่างนี้ จารจรยังไม่แออัด มันก็ทำให้เมืองใหญ่ที่สับสนวุ่นวายดูแปลกตาและน่าพิศมัยยิ่งนัก…

'จี๊ด!' โอ้ย ปวดหัวจัง...อากแบบนี้อีกแล้วหรอเนี้ย! ทำยังไงดี...ทำไงดี... ตาของผมค่อย ๆ พล่ามัว ตัวโอนเอน รู้สึกได้ถึงการเต้นของหัวใจที่สั่นรั่ว รู้สึกเวียนหัวจนหน้ามืด ผมเอื้อมมือหาที่เกาะพยุงตัวไม่ให้ล้ม...แต่ผมมองไม่เห็นอะไรเลย ใครก็ได้...ช่วยผมที' ผมได้แค่คิดไม่มีแรงแม้จะเปล่งเสียงเรียกให้ใครช่วย ก่อนที่ผมจะหมดสติ ก็รู้สึกได้ว่ามีมือใหญ่ ๆ มาพยุงตัวผมไว้ มือที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อของผม จับมือคู่นั้นเสียแน่น

"คุณ...เป็นอะไรหรือเปล่า?" ผมได้ยินเสียงนั้นแผ่ว ๆ แล้วสติของผมก็ดับวูบลง...

........……………………………………..

"ท่าน hyde ... ท่าน hyde" เสียงเรียกก้องกังวาลอยู่ในโสตประสาท

'อืม... นุ่มสบายดีจัง ยังอยากนอนอยู่เลย'

"ตื่นได้แล้วค่ะ ท่าน hyde"

'อีก 5 นาทีนะฮะแม่ แล้วทำไมเรียกผมว่า hyde ละฮะ...เอ๊ะ!' พอรับรู้ได้ถึงความแตกต่าง ผมก็ลืมตาโพล่งขึ้นทันที

"ตื่นแล้วหรือค่ะคุณหนู ท่านพ่อรอรับประทานอาหารเช้าอยู่ที่ห้องโถง กรุณารีบแต่งตัวด้วยค่ะ" หญิงสาววัยกลางคนพูดด้วยน้ำเสียงเย็น จนผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ

'ที่นี่ที่ไหนเนี้ย !?!" ผมสำรวจไปรอบ ๆ ตัวตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเตียงแบบสี่เสา ไม้โอ๊กของเตียงแกะสลักไว้อย่างสวยงาม ตกแต่งด้วยผ้าม่านสีฟ้า ห้องสไตร์ยุโรป ผสมผสานกันอย่างกลมกลืนกับฟอร์นิเจอร์ไม้แบบคลาสสิค นอกจากผมและผู้หญิงคนนี้ ก็ยังมีอีกสองสามคน แต่งเสื้อผ้าคล้าย ๆ กัน กำลังจับนู่นจับนี่ ภายในห้อง ทุกๆ อย่างในห้องแปลกแยกออกไปจากความทรงจำของผมอย่างสิ้นเชิง

'ที่นี่บ้านใคร ไม่ใช่ห้องนอนของเราแน่นอน!'

"รีบหน่อยสิค่ะ" หญิงผู้รับใช้เร่ง (ผมสรุปว่าคงเป็นคนรับใช้ : haido ==>สรุปไรง่ายดีแห่ะ : ผู้เขียน -_-")

'จริงสิ ถามผู้หญิงคนนี้ดูคงรู้เรื่อง' ผมมองไปทางผู้หญิงคนนั้น หล่อนช่างหน้าตาบูดบึ้งเสียจนดูน่ากลัว แถมมองหน้าผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ผมกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนรวบรวมความกล้าถามออกไป

'เอ่อ คุณครับ ที่นี่...' สะ..เสียง ทำไมเสียงถึงหายไปหล่ะ

''คุณไม่รีบ ฉันจะโดนดุ" หญิงผู้นั้นพูด แล้วใช้มือกระฉากแขนให้ผมลุกขึ้นจากเตียง

"ท่านพ่อรออยู่นะค่ะ นี่พวกเธอมาช่วยกันหน่อย" หล่อนเรียกคนอื่นๆ ใครคือท่านพ่อ คุณพ่อผมไปติดต่อเรื่องของที่ tokyo ตั้งแต่เมื่อวานนี้ พรุ่งนี้ถึงจะกลับ หรือคุณพ่อกลับมาแล้ว คนนี้คงเป็นเพื่อนแม่ แต่เพื่อนของแม่ทำไมมีผมสีแปลกตาอย่างนี้หล่ะ (มองไม่ออกว่าสีอะไร ตาบอดสีอ่ะ : ผู้เขียน) เฮ้! ใครก็ได้ตอบคำถามผมหน่อย เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี้ย!?!

........……………………………………………

หลังจากที่ผมถูกรุมจับให้แต่งตัวอยู่พักใหญ่ๆ ผมก็มายืนจังก้าอยู่หน้าประดูห้อง ๆ หนึ่ง ผมสับสนและคิดวนไปวนมาจนหัวแทบระเบิด

'เราต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ ๆ เลย สงสัยต้องไปให้หมอตรวจแล้วจริง ๆ' ผมโอดครวญกับตัวเอง ผมถูกพามาที่หน้าประตูไม้แกะสลักสลับด้วยกระจกแก้วสีสวยวิจิตร บานนี้เพียงลำพัง มองซ้ายมองขวา

ก็มีเพียงระเบียงของคฤหาสน์ทอดยาวเหยียด (ในที่สุดผมก็สรุปได้ว่ามันเป็นคฤหาสน์ แต่เป็นคฤหาสน์ของใครละ?! : haido @_@' ==> สรุปไรง่าย ๆ อีกแล้ว : ผู้เขียน) ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ สงบสติอารมณ์ ก่อนตัดสินใจเอื้อมมือไปที่เปิดประตูนั่น

'เป็นไงเป็นกัน!?!'

"HYDEEEEEE....!!!!" เสียงตะคอกดังก้องกังวาลไปทั้งห้อง ผมสะดุ้งโหยงถอยห่างออกมาจากห้อง หลังเกือบชนประตูที่ปิดตามหลังผมมา ผมหลับตาปี๋ ด้วยความตกใจ พอขวัญกลับมาอยู่ที่เดิม หลังจากหนีไป 2 วิ ผมก็ลืมตามองไปที่เจ้าของเสียง

"ทำไมมาช้านัก !?! " ชายคนเดิม ถามเขาอย่างมีอารมณ์ ผมสีทองประบ่า หวีไว้อย่างเรียบร้อยที่ท้ายทอย สวมสูทผ้าไหมสีกรมท่า เสื้อผ้าการแต่งตัวดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ราศีผู้ดีจับทุกกระเบียดนิ้ว ดูน่าเกรงขามยิ่งขึ้นเมื่อแสงสว่างภายนอกลอดผ่านรอยผ้าม่าน ทำให้เกิดเป็นเงาทอดยาว เขายืนอยู่ทางขวามือของเก้าอี้หัวโต๊ะกินข้าว มีชายแก่ร่างท้วม ผมสีดอกเลา เป็นเจ้าของเก้าอี้นั่น นั่งเอนหลังอย่างสบาย ผสานมือนิ่งไว้ที่หน้าอก จ้องมองผมเขม็ง

"นั่งลงซิ hyde" ชายแก่นั่นพูดเสียงเนิบๆ พลางชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ทางซ้ายมือของเขา ผมเดินไปนั่งลงอย่างหวาดๆ พอผมนั่งอย่างเรียบร้อยแล้ว ชายผมยาวก็นั่งลงเก้าอี้ตรงข้ามกับผม ผมสังเกตได้ว่า ทุกคนที่ผมพบ ตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมา แล้วพบกับเหตุการณ์อันแปลกประหลาดนี้ หญิงคนรับใช้ ที่มาปลุกผม และคนรับใช้คนอื่น ๆ ที่ช่วย(บังคับ)ผมแต่งตัว ล้วนแต่เป็นคนต่างชาติ น่าจะเป็นชาวยุโรป กระทั่งชาย(ที่คาดว่าเป็น)เจ้าของบ้านยังเป็นชาวต่างชาติเลย เอ๊ะ! แล้วผมเข้าใจที่พวกเขาพูดได้ยังไงเนี้ย ในเมื่อภาษาอังกฤษของผมติดท๊อปโหลดในห้องเสียด้วยซ้ำ

'ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว กินดีกว่า' ในที่สุดผมก็ได้ข้อสรุปโดยมีเจ้าพยาธิในท้องช่วยขบคิดให้ ( แหง่ะ -_-" : ผู้เขียน)

บรรยากาศในการรับประทานอาหารผ่านพ้นไป ด้วยความวุ่นวายเล็กน้อย เพราะว่าเป็นอาหารเช้าสไตร์ยุโรป ทำให้ผมต้องช้อนตกหลายต่อหลายครั้ง จานกระทบกัน ชิ้นอาหารกระเด็นกระดอน นอกจากนี้ยังต้องหลบสายตาของเจ้าบ้านทั้งสองที่มองผมด้วยสายตาประหลาดใจ ถึงแม้อาหารจะหรูหรา เลิศรสแค่ไหน แต่ผมก็ไม่รู้สึกอร่อยเลย คาดผิดจริงๆ (แต่ก็กินจนหมดอ่ะนะ : ผู้เขียน) หลังรับประทานอาหาร ผมก็ถูกดุด่าเล็กน้อยในเรื่องมารยาทในการกิน! จากนั้น ก็ถูกพาตัวไปห้อง ๆ หนึ่ง ไม่ไกลจากห้องอาหารนัก ผมคิดว่าคงเป็นห้องทำงาน หรือไม่ก็ห้องสมุด เพราะเต็มไปด้วยตู้หนังสือ และมีโต๊ะทำงานตัวหนึ่งอยู่กลางห้อง ผมถูกเชื้อเชิญให้นั่งลง ตรงข้ามกับชายแก่ โดยชายผมยาวนั่นนั่งอยู่กับเก้าอี้อีกตัวที่มุมห้อง

"hyde งานคราวนี้เธอทำได้ดีมาก" ชายผู้สูงวัยกล่าว งานอะไรกัน ผมไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด

"งานชิ้นต่อไป Teresa จะนำเอกสารตามไปให้ที่ห้อง" เขายังพูดต่อ ผู้ชายคนนี้ชื่ออย่างกับผู้หญิงแหน่ะ เทเรซ่า ตลกดีแห่ะ

"นี่รางวัลเล็ก ๆ น้อย ๆ จากท่านดยุค" เขายื่นถุงสีแดงกำหยี ให้ผมซึ่งผมก็รับไว้อย่างงง ๆ (งกนั่นเอง : ผู้เขียน -_-")

"วันนี้หมอ จะมาตรวจเธออีกที...ไปได้แล้ว" เขาพูดจบ ก็หันไปจดจ่ออยู่กับเอกสารงานตรงหน้า ผมเดินออกจากที่นั่น เดินตามหลังชายที่ชื่อ Tesey มาที่ห้องนอนของผม ที่จริงไม่ใช่ของผมหรอก แต่ผมโมเมว่าเป็นของผมแล้วหล่ะ เขายื่นเอกสารให้ผม กำลังออกไปจากห้อง แต่ก็เหมือนกับนึกอะไรออก เขาหันหลังเดินตรงมาที่ผม จ้องมองผมเขม็งตั้งแต่หัวจรดเท้า เขายื่นมือมาแตะหน้าผากผมเบา ๆ แต่ด้วยปฏิกิริยาฟิกชั่น ผมถอยห่างออกมาอย่างรวดเร็ว ก็ผู้ชายคนนี้ น่ากลัว แถมยังตะโกนเสียงดังใส่ผมอีก ต้องทำมิดีมิร้ายกับผมแน่

"ขอโทษนะที่ตะคอกใส่เมื่อกี้..." เขาพูดเสียงอ่อย เอ๋?! ก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่

"วันนี้เธอแปลก ๆ เป็นอะไรไปรึ ?" เขาพูด พร้อมกับแตะมือที่หน้าผากผม

"ตัวก็ไม่ร้อนนี่ เดี๋ยวทานยาแล้วพักผ่อน วันนี้ห้ามใช้พลังหล่ะ" เอ๋ เขาพูดถึงอะไร สงสัยไม่ให้ออกกำลังกายมากมั้ง

"วันนี้เธอแปลกไปจริง ๆ ..." เขาหยุดพูด แล้วหันมาจ้อมมองผมแทน มือของเขายังจับใบหน้าผมอยู่ ผมมองเข้าไปในดวงตาสีชานั่น มันช่างสวยงาม ส่องประกายราวกับท้องฟ้า ที่ประดับไปดวงดาวระยิบระยับ แล้วจู่ๆ เขาก็หลับตา และประทับริมฝีปากลงกับริมฝีปากของผม

'เหวอ..อะไรกันเนี้ย' ผมดิ้นรนให้หลุดพ้นจากพันธนาการ แต่จู่ ๆ เหมือนกับเรี่ยวแรงผมหายไปหมดสิ้น ร่างกายของผมตอบรับกับความหอมหวานจากปลายลิ้นที่สัมผัส หัวใจผมเต้นแรง ทั้งหัวขาวโพลนไปหมด เขาถอนริมฝีปากออก ก่อนจะยิ้มที่มุมปาก แล้วทำสายตาเจ้าเหล่

"หึ หึ hyde ก็ยังเป็น hyde อยู่ดีแหล่ะนะ" เขาพูดพลางหัวเราะในลำคอ แล้วเดินจากไป ผมหมดแรง ทรุดเข่าลงกับพื้น เอามือปิดปากตัวเองไว้ รู้สึกได้ถึงความร้อนบนใบหน้า ตอนนี้หน้าของผมคงแดงไปทั้งหน้า

'ว้าาาก...ผมโดน...ผะ...ผู้ชายจูบ!?! พ่อจ๋าแม่จ๋า ยกโทษให้ haidochan ด้วยยยย...'

....................

<< Intro | naxt >>