1. Ja jestem Panem, Bogiem Twoim, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewoli. Nie będziesz miał bogów innych przede mną ˇ
2. Nie czyń sobie obrazu rytego, ani żadnego podobieństwa rzeczy tych które są na niebie w górze, na ziemi nisko i w wodach pod ziemią.....
3. Nie bierz imienia Pana Boga twego nadaremno, bo Pan ukarze tego, który imię Jego nadaremno bierze
4. Pamiętaj święcić dzień odpoczynku. Przez sześć dni pracować będziesz i wykonasz całą pracę swoją, ale dnia siódmego jest odpoczynek Pana Boga twego;...
5. Czcij ojca twego i matkę twoją, aby przedłużone były dni twoje na ziemi, którą Pan, Bóg twój, da tobie
6. Nie zabijaj
7. Nie cudzołóż
8. Nie kradnij
9. Nie mów fałszywego świadectwa przeciw bliźniemu twemu
10. Nie podaj domu bliźniego twego ani żony bliźniego twego, ani sługi jego, ani służebnicy jego, ani wołu jego, ani osła jego, ani żadnej rzeczy bliźniego twego 

Dziesięć przykazań, czyli Dekalog, jest streszczeniem Prawa Bożego, zawartego w całym Piśmie świętym. Dzieli się on na dwie części, tzw. tablice, z których pierwsza zawiera cztery przykazania - o stosunku do Boga, a druga - sześć przykazań - o stosunku do człowieka. Obowiązujący tekst podaje formę biblijną, pełną, nie skróconą. W objaśnianiu przykazań podkreśla się nie tylko negatywny, ale i pozytywny - nakazowy ich sens (np. nie tylko: nie zabijaj, ale i - chroń życie). Wstęp: Bóg wypowiedział te wszystkie słowa:

Bóg objawia się tutaj jako Pan, suwerenny władca wszystkiego, który pragnąc dobra człowieka wyzwala go z niewoli. Już w tym pierwszym zdaniu kryje się zapowiedź Boga miłości Ojca. Dla nas, wyznawców Ewangelii, jego treść nie jest narzuconym z zewnątrz obawiązkiem, który musimy bezwarunkowo spełniać z obawy przed wywałaniem Bożego gniewu, lecz przywilejem i radością polegania jedynie na Bogu. Dlatego chrześcijanin nie szuka poza Nim oparcia, ufa jedynie Bogu i jemu pragnie służyć.

Treść tego przykazania wyjaśnia, dlaczego w kościołach nie ma żadnych obrazów, rzeźb ani przedmiotów otaczanych kultem religijnym. Przez ten kategoryczny zakaz Bóg chroni nas nie tylko przed pogańskim bałwachwalstwem ale też przed wypaczającym wiarę otaczaniem czcią figur i przedmiotów i miejsc świętych oraz przed odwracaniem uwagi od tego, że Bóg jest Duchem i cześć należy Mu oddawać w duchu i w prawdzie (Jn 4:24). “Bóg chce, abyśmy wiedzieli na czym polega właściwy sposób oddawania Mu czci i ustrzegli się przed zabobonem i zmaterializawanym kultem" (Kalwin: Katechizm, r. XXIII, s.59). Boga ukazuje tylko Jego Słowo które mówi a Nim i o wszystkim, co On czyni dla człowieka jako Ojciec, jako Syn i jako Duch Święty.

Celem czwartego przykazania nie jest zachowanie niezbędnego rytmu pracy i odpoczynku. Sabat jest znakiem Przymierza, przypomina nam, że nie jesteśmy opuszczeni, zostawieni samym sobie. Święcimy ten dzień korzystając ze środków, jakie Bóg nam daje, ze wspólnej modlitwy, rozważania Słowa i przyjmowania sakramentów. Uczestniczenie tego dnia w nabożeńtwie nie jest "obowiązkiem", lecz danym nam przez Boga środkiem oczekiwania z wiarą na ostateczną i całkowitą społecznaść w Królestwie. Naprawdę ważne jest to, abyśmy ten dzień przeżyli w obliczu Boga, całkowicie uznając Jego miłość do nas. Święcimy niedzielę dlatego, że dzień ten przypomina nam zmartwychwstanie Chrystusa, mówi o tym, co Bóg uczynił o stworzeniu i zbawieniu - przeznaczeniu do nowego stworzenia, Królestwa Bożego, nowych niebios i nowej ziemi.

Chrześcijanin nie tylko kocha swoich rodziców, ale ich szanuje. Człowiek wyzwolony przez Jezusa Chrystusa może szanować rodziców tak, jak Bóg mu nakazuje, dając tym wyraz czci dla Boga. Rodzina jest darem od Boga. Przykazanie to mówi nie tylko o obowiązkach dzieci wobec rdziców, ale i rodziców wobec dzieci (por. Ef. 6:1-4). Wierzący rodzice traktują swe dzieci nie jako swoją wyłączną własność, lecz jako dar od Boga i zadanie do wypełnienia, za które są przed Nim odpowiedzialni. Dlatego wychowują je w bojaźni Bożej i w prawdziwej wierze, dają im utrzymanie i wykształcenie, dopóki nie staną się samodzielne. W chorobie i starości rodzice mogą liczyć na pomoc i opiekę swoich dzieci.

Rozumiemy, że przez to przykazanie Bóg zakazuje krzywdzić, nienawidzieć i zabijać, kierować się pragnieniem zemsty, również sobie samemu wyrządzać krzywdę, lekkomyślnie narażać się na niebezpieczeństwo i odbierać sobie życie. Chrześcijanin kieruje się miłością do bliźniego, okazuje mu cierpliwość, łagodność, miłosierdzie, odwraca od niego zło. Według Ewangelii, bliźnim jest również nieprzyjaciel.

Kradzieżą jest nie tylko pozbawienie bliźniego jego własności, ale każde przywłaszczenie sobie jakichkolwiek wartości, do których nie mamy prawa, a nawet wszelkie złe zamiary i sposoby, które prowadzą do zagarnięcia tych wartości podstępem czy pod pozorem prawa, drogą fałszowania wagi, miary, towarów, pieniędzy, drogą lichwy i każdym innym nieuczciwym sposobem. Zakresem tego przykazania obejmuje się również skąpstwo i marnowanie darów Bożych. Pozytywną treścią przykazania jest dążenie do dobra bliźnich, pilna praca, aby można było zlikwidować nędzę, i takie postępowanie wobec, bliźniego, jak byśmy chcieli, aby on postępował z nami (Mat. 7:12).

Chrześcijanin nie składa przeciw nikomu fałszywego świadectwa, niczyich słów nie przekręca, nikogo nie obmawia ani nie oczernia, nie przyczynia się do potępienia kogokolwiek, unika kłamstwa i oszustwa, mówi prawdę, dąży do jej wyświetlenia, broni czci i dobrego imienia swego bliźniego.

Dekalog i całe Prawo jest w Kościele reformowanym interpretowane z punktu widzenia Ewangelii. Prawo nie straciło ważności, lecz zyskało wypełnienie (Mat. 5:17) w Ewangelii i dzięki temu nabrało nowej treści. Widzimy w nim zbiór wskazówek nowego życia danego nam w Jezusie Chrystusie, a nie zbiór niemożliwych do wykonania przepisów. Dzięki łasce Boga możemy z radością i wdzięcznością spełniać Jego wolę, zawartą w Prawie.

Drugie przykazanie miłości jest podobne do pierwszego, oba tworzą nierozerwalną całość, tak samo jak dwie tablice Dekalogu. Miłość tylko do Boga prowadzi do pietyzmu, a miłość tylko do człowiela do humanitaryzmu. Prawdziwa wiara polega na posłuszeństwie abu przykazaniom. Chrześcijanin ma na uwadze i chwałę Boga, i dobro człowieka. Traktuje podwójne przykazanie miłości jako nadrzędne w stosunku do Prawa i jeśli w kwestiach szczegółowych powstają jakieś wątpliwości, do niego się odwołuje.

Kościół ewangelicko-reformowany przykazań kościelnych, nie formułuje. Duże znaczenie dla życia wspólnoty ewangelicko-reformowanej ma karność kościelna rozumiana jako odpowiedzialność wiernych przed zborem i całym Kościołem za własne życie. W przeszłości wiązało się to z kontrolą, sprawowaną przez Kościół, nad życiem religijnym wyznawców i obejmawało cały szereg kar, a to: napominanie, wyłączenie od udziału w Wieczerzy Pańskiej aż do wykluczenia ze społeczności kościelnej. W czasach obecnych karność kościelna rozumiana jest jako jedność zasad wiary i nauczania kościelnego. Zbór i Kościół czuwa nad tym, aby nie doszło do sytuacji gorszących, zapobiega im różnymi środkami, nie dopuszcza do ich powstawania.

Z pojęciem karności w Kościele reformowanym łączy się władza kluczy - rozumiana jednak nie jako władza odpuszczania grzechów, bo tę posiada jedynie Bóg, lecz jako zwiastowanie Ewangelii i głoszenie wieści, że Bóg odpuszcza grzechy wszystkim prawdziwie wierzącym i pokutującym, dla zasługi Jezusa Chrystusa. Władzę kluczy - "związywanie i rozwiązywanie" - w myśl Mat. 18:15-18 Kościół ma i stosuje wobec tych, którzy przeciw niemu grzeszą; dotyczy więc ona wewnętrznej dyscyplimy kościelnej i wzajemnych stosunków między członkami Kaścioła (por. Katechizm heidelberski, pyt. 83-85).