Jedno z haseł reformacyjnych głosi - soli Deo gloria (jedynie Bogu chwała). Wyraża ono głoszoną przez Kościół reformowany zasadę, że chrześcijanin powinien Bogu oddawać cześć nie tylko przez różne formy zorganizowanego kultu, lecz całym swym życiem, "Bóg chce, abyśmy wiedzieli, na czym polega właściwy sposób oddawania Mu czci i ustrzegli się przed wszelkim zabobonem i zmaterializowanym kultem" (Kalwin: Katechizm, r. XXIII). Niemniej jednak na czoło wysuwa się społeczne oddawanie Bogu czci - nabożeństwo. W nabożeństwie najlepiej spełnia się podstawowe zadanie Kościoła, jakim jest głoszenie Ewangelii Chrystusowej (również w innych czynnościach kościelnych naczelne miejsce zajmuje czytanie i rozważanie Pisma św.).

Nabożeństwo odbywa się w ustalonym miejscu, o oznaczonej porze i nosi charakter publiczny. Występują w nim dwa punkty kulminacyjne: wykład Pisma św. (zwany Słowem słyszanym) i Wieczerza Pańska (zwana Słowem widzianym); odbywają się również nabożeństwa bez Wieczerzy Pańskiej. Również Chrzest święty, jako sakrament, udzielany bywa z zasady podczas nabożeństwa, w obecności zgromadzonego zboru. Nabożeństwo reformowane nie jest ani obrzędem, ani zwyczajem. Jest to publiczne zgromadzenie zboru (słowo zbór pochodzi od zbierać się, oznacza tych, którzy się zbierają) w celu społecznego oddawania czci Bogu, wzajemnego umacniania się w wierze i pogłębiania życia duchowego. Chodzi w nim o swobodny przepływ Słowa od Boga do człowieka, aby mogło wywoływać w nim żywy oddźwięk. Tym samym jest ono dla wierzącego środkiem w dążeniu do łączności z Bogiem, pobudza go do prawdziwie chrześcijańskiego życia.

W większości Kościołów reformowanych porządek liturgiczny przedstawia się następująco: pieśń, introit (fragmenty Psalmów lub innych tekstów biblijnych), oddanie chwały Bogu w Trójcy Św. jedynemu, wyznanie grzechów, modlitwa, czytanie tekstów Pisma św., wyznanie wiary (zazwyczaj apostolskie), pieśń, kazanie, pieśń, spowiedź powszechna, Wieczerza Pańska, błogosławieństwo i pieśń. Panuje dość duża swoboda w posługiwaniu się tekstami liturgicznymi, duchowny dostosowuje teksty do sytuacji i do tematyki nauki Słowa Bożego. Modlitwy podczas nabożeństwa nie mają ustalonej formy (z wyjątkiem modlitw spowiednich i komunijnych, ale i to nie jest regułą), zwykle zaimprowizowane są przez duchownego, wiążą się z treścią kazania, zawierają motywy aktualne, dziękczynienie, prośby itp.

Kazanie z reguły jest wykładem tekstu biblijnego. Choć Kościół reformowany uznaje perykopy starakościelne (wybrane teksty na każdą niedzielę i święto roku kościelnego), nie traktuje się ich jako obowiązujące. Charakterystyczną natomiast cechą nabożeństw reformowanych jest tzw. lectio continua, czyli czytanie i wykładanie, rozdział za rozdziałem, kolejnych ksiąg biblijnych.

 Znaczenie modlitwy pojmuje się w duchu ewangelicznym, mianowicie, że całe życie człowieka powinno być nieustannie odnoszone do Boga (Mat. 7:7-12; I Tes. 5:17). Modlitwa jest nam potrzebna jako wyraz wdzięczności, której Bóg od nas żąda (Ps. 50:14.15.23). Dlatego też modlitwa społeczna stanowi jeden z podstawowych elementów nabożeństwa ewangelickiego. W nauczaniu kościelnym wielki nacisk kładzie się na znaczenie modlitwy indywidualnej, a modlitewniki spełniają funkcję pomocniczą, mają jedynie wskazać wierzącemu, jak powinien się modlić (por. Mat. 6:5-8), a nie wyręczać go w formułowaniu własnych myśli.

Modlimy się do Ojca przez Syna Jego, Jezusa Chrystusa, powołując się na Jego zasługi (Jn 16:23), wspierani przez Ducha św. (Rzym. 8:26-27), wierząc, że Ojciec, Syn i Duch Święty stanowią Boską Jedność. Podstawowym wzorem jest dla nas Modlitwa Pańska - oddanie chwały Bogu, poddanie się Jego woli, dziękczynienia i prośby o sprawy dnia powszedniego. Wierzymy, że nasze prośby są zawsze wysłuchane i spełniane w takim stopniu, w jakim Bóg to uznaje za słuszne i dobre, zgodne z Jego wolą (Jn 14:14; Flp. 4:6; Mat. 26:39.42).

Marię, matkę naszego Pana, czcimy jako błogosławioną między niewiastami, jako wzór wiary i posłuszeństwa. Uważamy jednak, że również ona potrzebowała zbawienia i znalazła je w swoim Synu (Łuk. 1:47-48). O jej niepokalanym poczęciu i wniebowzięciu Pismo św. nie wspomina.

Świętymi w naszym rozumieniu nie są ci, którzy dzięki swoim szczególnym zasługom osiągnęli zbawienie i z których zasług mogą czerpać zwyczajni wierzący. Są nimi wszyscy prawdziwie wierzący, wybrani, obmyci krwią Chrystusową i poświęceni przez Ducha Św. Opieramy się w tym twierdzeniu na świadectwie Pisma św. (Rzym. 1:7; I Kor. 3: 16-17; II Tes. 2:13-14; I Ptr 1:15-16). Podobnie rozumiemy “Świętych obcowanie - społeczność świętych” z Apostolskiego Wyznania Wiary: jest to społeczność, jedność wszysktich prawdziwie wierzących i zbawionych, zarówno w przeszłości, teraźniejszości, jak i w przyszłości. Nie czcimy miejsc świętych, przedmiotów kultu, relikwii, obrazów ani figur, wiedząc, że sprzeciwia się to pierwszemu i drugiemu przykazaniu (wg Dekalogu zawartego w Biblii,patrz s. 99). Wiemy, że nie ma jakiegoś szczególnego miejsca, gdzie można by Bogu oddawać cześć lepiej niż gdzie indziej. Jezus Chrystus nauczał, że mamy Boga chwalić w duchu i w prawdzie (Jn 4:20-24). Budynek kościelny albo kaplica służą gromadzeniu się zboru na nabożeństwo i nie są miejscem, które się szczególnie czci. Do indywidualnej modlitwy i rozmyślania można korzystać z jakiegokolwiek miejsca. Dlatego kościoły otwiera się zazwyczaj na czas zgromadzenia.

Nawiązujemy do praktyki pierwotnego Kościoła (Dz. 20:7) i święcimy dzień odpoczynku w niedzielę, kiedy to w szczególny sposób - społecznie - oddajemy Bogu cześć przez nabożeństwo. Sens tego dnia jest dwojaki: 1) należy go święcić, czyli w publicznym zgromadzeniu słuchać Słowa Bożego, uczestniczyć w sakramentach, budować wspólnotę ludu Bożego, oraz 2) odpoczywać od pracy, bo ma to być dzień odpoczynku na wzór odpoczynku Boga w siódmym dniu stworzenia. Biblia mówi o święceniu sabatu (soboty), ale Kościół chrześcijański przeniósł ten dzień na niedzielę ze względu na zmartwychwstanie i zesłanie Ducha Św. Jeżeli spełniamy wyżej wymienione warunki, to święcąc niedzielę zamiast soboty jesteśmy w zgodzie z treścią i duchem czwartego przykazania, choć formalnie mówi ono o sobocie.

Obchodzenie innych świąt, poza niedzielą, jest jedynie zwyczajem, rozmaicie w różnych krajach praktykowanym. Obchodzimy znane już starożytnemu Kościołowi święta, które upamiętniają fakty związane z dziełem zbawienia, mianowicie: Narodzenia Pańskiego, nadania Dziecięciu imienia Jezus (łączące się z początkiem roku kalendarzowego), Epifanii, czyli Objawienia, Wielkiego Czwartku (pamiątka Ostatniej Wieczerzy i ustanowienia sakramentu Wieczerzy Pańskiej), Wielkiego Piątku (dzień męki i śmierci Jezusa obchodzony jest w świecie protestanckim jako święto o szczególnym znaczeniu), Zmartwychwstania, Wniebowstąpienia Pańskiego i Zesłania Ducha Świętego (założenie Kościoła charześcijańskigo). Rok kościelny ma za zadanie przybliżyć wierzącym Boży plan zbawienia. Rozpoczyna się czterema niedzielami Adwentu, poświęconymi rozpamiętywaniu przyjścia Chrystusa na świat, konsekwencji z tego dla nas wynikających i przygotowywaniu się na, powtórne przyjście Syna Bżego. Po Adwencie następuje okres wspomnianych wyżej świąt. Czas przedwielkanocny nazywamy okresem pasyjnym, który trwa 40 dni, kończy się Wielkim Tygodniem i poświęcony jest szczególnie intensywnemu rozpamiętywaniu zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa. Tradycyjnie związanego z tym okresem postu nie traktujemy jako nakazu odnoszącego się do chrześcijan (par. Mat. 15:11; I Kor. 8:8; Rzym. 14:17; Kol. 2;16; I Tym. 4:1-3), ani jako zadośćuczynienia za grzechy (Rzym. 3:28). Całe życie chrześcijanina powinno być postem duchowyom. Post, jako oderwanie się od rzeczy ziemskich, połączony z dobrowolnym wstrzymywaniem się od przyjmowania pokarmów (na wzór pierwotnego Kaścioła), nie jest w myśl Nowego Testamentu nakazem, ale pożytecznym narzędziem wewnętrznego budowania się chrześcijan. Pierwsza niedziela po zesłaniu Ducha Św. nosi nazwę Trójcy Świętej i od niej zaczyna się druga, bezświąteczna część roku kościelnego.