O teu navegador non soporta java
Conta unha antiga lenda que un gran incendio deixou o pobo destruído a modo de castigo
No mes de San Xoan as mozas poñían nas súas portas ramas de codeso con poderes para escorrentar,ó parecer, maleficios e meigallos. E cando o galo anunciaba co seu canto o mencer do novo día os homes do lugar apañaban leña no monte para facer as chamadas lumieiras ou cacharelas propias de esta noite de San Xoan.
Logo, cando no ceo asomaban os cornos da lúa, organizaban a festa do lume, á que ían todos, mozos e mozas, ataviados con traxe de festa. As mulleres levaban prendida na roupa unha poliña de codeso, para ter sorte ese día e comunicar esta sorte a quen bailase con elas aredor da fogueira.
E así, bailando sen desmaiar, ían apagando o lume cos pés, evitando con moito tento de non se queimaren. A danza por fin acababa ó conseguiren deixaren totalmente apagada por fin a lumieira, sen que nin chamas nin ascuas os alcanzasen.
Pero o mais abraiante, aínda que sexa unha terra de meigas - porque, habelas, hailas - é que so quedaron en pé as mulleres que polo poder do codeso lograran triunfar sobre o lume.
Os homes, agradecidos e moi admirados ante tan grande poder, foron caendo axeonllados ante as súas donas.
Texto e música extraidos do CD: " Sui Generis" de Ancoradoiro (Edicións do Cumio)



Páxina anterior
Páxina Principal
Escribeme!... 1