ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
Στις 30 Απρίλη, σύντροφοι και συντρόφισσες διέσχισαν με μηχανές κεντρικούς δρόμους της Αθήνας -Πατησίων, Αχαρνών, Λιοσίων- και σταμάτησαν σε διάφορα σημεία μοιράζοντας προκηρύξεις για την Πρωτομαγιά. Σε όλη τη διαδρομή πετάγονταν τρυκάκια ενάντια στην Ολυμπιάδα, τις δολοφονίες εργατών και μεταναστών, τον "αντι"τρομοκρατικό πόλεμο κράτους και αφεντικών. Στο σταθμό του μετρό στην Αττική, στην πλατεία Κολιάτσου και στην πλατεία Αμερικής, μοιράστηκαν κείμενα και γράφτηκαν συνθήματα με σπρέι: Ταξική Πρωτομαγιά-Κρεμασμένα αφεντικά, Εργατικά ατυχήματα = Δολοφονίες των αφεντικών, Αγώνες ταξικοί-όχι ολυμπιακοί, Ξένοι εργάτες αδέρφια μας, κ.α. Η παρέμβαση τελείωσε στα Εξάρχεια όπου γράφτηκαν συνθήματα στην υπό "ανάπλαση" πλατεία: ¨Ανάπλαση = Καταστολή - Καμιά συναίνεση, Destroy Olympics.
“Μολονότι περιμένουμε ελάχιστα από την καθιέρωση του οκτάωρου, υποσχόμαστε με πίστη να βοηθήσουμε τα αδέλφια μας που βρίσκονται σε μειονεκτικότερη θέση σ’ αυτή την ταξική πάλη με όλα τα μέσα και τη δύναμη που διαθέτουμε, εφόσον και αυτοί θα συνεχίσουν να διατηρούν ένα ανοιχτό και αποφασισμένο μέτωπο ενάντια στους κοινούς μας καταπιεστές, τους αριστοκράτες αλήτες και τους εκμεταλλευτές. Η πολεμική μας κραυγή είναι: Θάνατος στους εχθρούς του ανθρώπινου γένους!”
Εισήγηση του αναρχικού εργάτη Σπάιζ, που υιοθετήθηκε από το Κεντρικό Εργατικό Συνδικάτο τον Οκτώβρη του 1885
Με την παγκόσμια επίθεση της κυριαρχίας ενάντια στην ανθρωπότητα να βρίσκεται σε εξέλιξη, το περιεχόμενο και ο συμβολισμός της Πρωτομαγιάς, της εξέγερσης των εργατών το 1886, υπενθυμίζουν την αναγκαιότητα αναζωπύρωσης των κοινωνικών – ταξικών αγώνων. Τα γεγονότα του Σικάγο αναδεικνύουν όχι μόνο τη διαχρονική σημασία των εξεγερτικών προταγμάτων και πρακτικών αλλά και τη δυνατότητα ριζοσπαστικοποίησης του μερικού αγώνα –για την καθιέρωση του 8ώρου τότε- μέσα από τη σύνδεσή του με το συνολικότερο αγώνα για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού.
Σήμερα, οι δολοφονικές επιχειρήσεις και η στρατιωτική κατοχή, όπως στο Ιράκ και την Παλαιστίνη, η λεηλασία των χωρών στο λεγόμενο “τρίτο κόσμο”, η στρατιωτικοποίηση και η επιβολή ενός διαρκούς Καθεστώτος Έκτακτης Ανάγκης με τον ασφυκτικό κοινωνικό έλεγχο στις δυτικές μητροπόλεις αποτελούν εκφράσεις του ίδιου παγκόσμιου πολέμου.
Το ελληνικό κράτος και τα ντόπια αφεντικά, με τα συμφέροντά τους άρρηκτα συνδεδεμένα με το στρατόπεδο των επιτιθέμενων κυρίαρχων (συμμετέχοντας σε Ε.Ε., ΝΑΤΟ), αναβαθμίζουν το ρόλο τους με την αποστολή στρατευμάτων και την επέκταση των ελληνικών επιχειρήσεων, ιδιαίτερα στην περιοχή των Βαλκανίων, ενώ στο εσωτερικό επιβάλλουν όλο και σκληρότερους όρους εκμετάλλευσης και καταπίεσης.
Σ’ αυτή τη διαδικασία, η Ολυμπιάδα της Αθήνας, με τη διεθνή “αντι”τρομοκρατική ομπρέλα στο όνομά της, αποτελεί αφενός τη συνεισφορά των ντόπιων πολιτικών και οικονομικών αφεντικών στον τρομοπόλεμο και ταυτόχρονα την αιχμή του δόρατος για την επιτάχυνση της επίθεσής τους στην κοινωνία εδώ, λειτουργώντας παράλληλα σαν όχημα για την απόσπαση συναίνεσης.
Η εντατικοποίηση της παραγωγής, με αποτέλεσμα τους καθημερινούς θανάτους και τραυματισμούς εργατών στα λεγόμενα “εργατικά ατυχήματα”, η “εθελοντική” - απλήρωτη εργασία, η αυξανόμενη επιτήρηση στους χώρους δουλειάς όπου σταδιακά τοποθετούνται κάμερες, αποτελούν χαρακτηριστικά του νέου μοντέλου της μισθωτής σκλαβιάς που εμπεδώνεται άλλοτε στο όνομα της εκπλήρωσης του “εθνικού στόχου” της Ολυμπιάδας και άλλοτε στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και του εκσυγχρονισμού της ελληνικής οικονομίας. Ενός μοντέλου που κάθε άλλο παρά προσωρινό είναι, και χαρακτηρίζεται από την “ελαστικοποίηση” της εργασίας, με απροσδιόριστες ώρες δουλειάς ανάλογα με τις διαθέσεις των αφεντικών, τη “μαύρη” – ανασφάλιστη εργασία, τη σύνδεση μισθού-παραγωγικότητας, τις εξατομικευμένες σχέσεις εργασίας που, σε συνδυασμό με τον καλλιεργούμενο ρατσισμό σε βάρος των “ξένων” εργατών, έχουν στόχο την ακύρωση κάθε δυνατής συλλογικής αντίστασης.
Η απειλή της ανεργίας ενισχύει τον εκβιασμό της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο το αντάλλαγμα που πρέπει να πληρώνουμε οι χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και υποαπασχολούμενοι άνθρωποι για να εξασφαλίσουμε την επιβίωση είναι η απαξίωσή μας σε αναλώσιμες μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης, μέσα σε ένα περιβάλλον που καλλιεργεί τον ακραίο ανταγωνισμό.
Τα συνδικάτα που παρουσιάζονται σαν εκπρόσωποι των εργαζομένων, όταν δεν σιωπούν για τα εγκλήματα των αφεντικών, περιορίζονται σε ελεγχόμενες – εκτονωτικές διαμαρτυρίες, οριοθετημένες στη διεκδίκηση των “κεκτημένων”, δηλαδή στη διατήρηση προηγούμενων μορφών εκμετάλλευσης, διασφαλίζοντας την ταξική ειρήνη και διαιωνίζοντας το διαμεσολαβητικό τους ρόλο. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον έχουν ενσωματωθεί ως θεσμός στο πολιτικο-οικονομικό σύστημα που γεννά την εκμετάλλευση και την καταπίεση, και είναι συστατικό στοιχείο του ρόλου τους να ματαιώνουν κάθε αγώνα που θα το αμφισβητούσε. Παράλληλα, χρησιμοποιούνται κατασταλτικές μεθοδεύσεις όπως ποινικοποίηση απεργιών, απολύσεις, επιστράτευση απεργών κλπ, με τη συνεργασία των ειδικών της χειραγώγησης, των ΜΜΕ.
Η επίθεση κράτους και αφεντικών δεν περιορίζεται φυσικά στους χώρους δουλειάς αλλά αγκαλιάζει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής. Η επιδείνωση των όρων εκμετάλλευσης συνοδεύεται από την ένταση του κοινωνικού ελέγχου και της καταστολής, με την αστυνομοκρατία, τις χιλιάδες κάμερες παρακολούθησης, τις “τυχαίες” εκπυρσοκροτήσεις, τις επιχειρήσεις “σκούπα” εναντίον των μεταναστών, τις διώξεις και φυλακίσεις αγωνιστών, τα έκτακτα στρατοδικεία, τα “λευκά” κελιά… Πρόκειται για μια επιχείρηση τρομοκράτησης της κοινωνίας για να εξουδετερωθεί κάθε προοπτική αντίστασης και να επιβληθεί η υποταγή στα σχέδια των αφεντικών, όπου κάθε μορφή αγώνα που δεν εγκλωβίζεται στη χειραγώγηση και την κρατική νομιμότητα βαφτίζεται τρομοκρατία.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο αιματοβαμμένος αγώνας των εργατών το Μάη του 1886 στο Σικάγο, παρόλη τη διαστρέβλωσή του στις επετειακές και απονευρωμένες εκδηλώσεις των συνδικαλιστών, εξακολουθεί να αποτελεί ένα διαρκές σημείο αναφοράς για τους εξεγερμένους όλου του κόσμου και έμπνευσής τους για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά.
“Επαναλαμβάνω ότι είμαι εχθρός της τάξης που επικρατεί σήμερα και επαναλαμβάνω ότι θα την πολεμήσω με όλες μου τις δυνάμεις, όσο μπορώ ακόμα να ανασαίνω… Σας απεχθάνομαι! Απεχθάνόμαι την τάξη σας, τους νόμους σας, την εξουσία σας που στηρίζεται στη βία. Κρεμάστε με γι’ αυτό!”
“Θα’ρθει μια εποχή που η σιωπή του τάφου μας θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα.”
Λούις Λίνγκ και Αύγουστος Σπάιζ, δύο από τους αναρχικούς που καταδικάστηκαν σε θάνατο για τα γεγονότα του Σικάγο.
Με όπλα την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση, με το σαμποτάζ σε κάθε χώρο εκμετάλλευσης και καταπίεσης, να αναζωπυρώσουμε τις εστίες αντίστασης, για την καταστροφή της μισθωτής σκλαβιάς, για την ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, για την αταξική κοινωνία και την αναρχία…
Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών – Αντιεξουσιαστών
Aπρίλης 2004