Τόμος Πρώτος.




Κεφάλαιο Πρώτο: Τα όνειρα πεθαίνουν στο κρεβάτι


Εισαγωγή (Μέρος Πρώτο)



«Ο αγώνας μεταξύ Πανεπλευρειακού – Αναγέννηση Νέας Επιδαύρου αναβλήθηκε εξαιτίας του γνωστού προβλήματος που μαστίζει τον πλανήτη. Συγκεκριμένα δύο ποδοσφαιριστές του Πανεπλευρειακού ακρωτηριάστηκαν όταν ζωντανονεκροί τους έφαγαν ωμά τα πόδια τους. Ενώ χθες έκανε και επίσημη ανακοίνωση ο πρόεδρος της Αναγέννησης ότι ο προπονητής μεταμορφώθηκε σε ζόμπι. Ο επίς…»<ΚΛΙΚ>.

«Γαμημένα ζόμπι. Ακυρώθηκε κι άλλος αγώνας. Και καλά, η ο προπονητής της Αναγέννησης ήταν ζόμπι και πριν… αλλά οι άλλοι». Ο St_Petros φαινόταν ενοχλημένος. Είχε τρεις βδομάδες να παρακολουθήσεις ποδόσφαιρο εξ’ αιτίας των ζόμπι.

«Αυτό δεν πάει άλλο. Θα πάρω το Μάκη τηλέφωνο να μου δώσει πίσω τα λεφτά του στοιχήματος» μονολογούσε καθώς τα δάχτυλά του σχημάτιζαν τον αριθμό…. 555-3246 63…. <ΝΤΡΙΝ>

«ΑαΑαΑααααααααα…. Βοήθειααααα!» ακούστηκε μια κραυγή τρόμου και αγωνίας από την άλλη γραμμή.

«Έλα Μάκη, άκουσες ειδήσεις; Αναβλήθηκε κι άλλος αγώνας. Ρε, φέρε πίσω τα λεφτά δεν το κόβω να ξαναπαίξουν».

«Ζόμπι! Είναι παντού! ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑ!» Η φωνή δυνάμωνε ενώ ακούγονταν ήχοι από αντικείμενα που σπάνε.

«Ρε μαλάκα, είσαι καλά; Ακούγεσαι λίγο περίεργα! Κρύωσες;»

«ΜΕ ΤΡΩΝΕ ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΡΕ ΗΛΙΘΙΕ!». Η κραυγή απελπισίας θα τρύπαγε και το πιο βουλωμένο από κερί αυτί.

«Ρε, αν μου κάνεις καμιά μπινιά για να φας τα φράγκα, την πάτησες! Θα έρθω εκεί!»

«ΝΑΙ! Έλα εδώ γρήγοραααααααααα….» η φωνή έσβησε. Αρκετοί ήχοι ακούγονταν. Όπως ήχος γριάς που τρώει φασολάκια, ήχος από κλαδί που σπάει, ήχος από παπούτσια να πατάνε ποπ-κορν.

Έτσι τουλάχιστον τα αντιλαμβανόταν ο St_Petros. Έβριζε ασύστολα τον Μάκη αλλά δεν άκουγε καμία απάντηση. Μετά η γραμμή έπεσε. Όταν ξαναπήρε τηλέφωνο, βούιζε. Τότε άρχισε να σκέφτεται λογικά, βάση των στοιχείων που είχε.
-Ο Μάκης ήταν ο book του αρκετά χρόνια. -Αποκλείεται να του έτρωγε λεφτά.
-Άλλωστε είχε ποντάρει και λίγα.
-Η γιαγιά του έμενε στον κάτω όροφο.
-Άρα δεν υπήρχε περίπτωση να έτρωγε φασολάάκια δίπλα του.
-Κάτι είπε για…ΖΟΜΠΙ!

«Αυτό είναι! Του επιτέθηκαν ζόμπι! Εκτός κι αν… εκτός κι αν έβλεπε ταινία με ζόμπι και είχε δυνατά την τηλεόραση.». Όπως και να ‘χε, ντύθηκε, πήρε μια στοίβα cd, το cd-player, πορτοφόλι, γυαλιά για τον ήλιο και το σκούφο του καθώς έξω θέριζε το κρυο. Δεν είχε υπερβολική ηλιοφάνεια, αλλά όταν κάποιος έχει να δει τον ήλιο πάνω από μια βδομάδα, τα πράγματα είναι δύσκολα.

Κατέβηκε τις εσωτερικές σκάλες του σπιτιού, και είδε το σπίτι σε πλήρη ακαταστασία. «Επιτέλους! Έβαλαν μυαλό μέσα στο σπίτι. Λίγο ακόμα και θα μπορώ να κυκλοφορώ άνετος, όπως στο δωμάτιό μου». Δεν είδε κανένα στο σπίτι, αλλά δεν του φάνηκε ιδιαίτερα περίεργο. Βγαίνοντας οι δρόμοι της προαστιακής πόλης που έμενε ήταν άδειοι. Περίμενε στη στάση του λεωφορείου περίπου τρία τέταρτα. Για την ακρίβεια 43’:13’’. Όση ήταν η διάρκεια του cd που άκουγε. John John and the Banged Barbie από Raped Kens.

Αφού βαρέθηκε να περιμένει, πήρε το δρόμο του γυρισμού. «Άσε, θα περιμένω μέχρι αύριο. Αν δε γίνει τίποτα, θα πω να με πάνε με τ’ αμάξι». Στο βάθος είδε μια γυναίκα να πλησιάζει. «Ωπ! Καμάκι!» σκέφτηκε και ξανακάθισε στο παγκάκι της στάσης. Κοίταζε τον ορίζοντα.

Μόλις η γυναικεία φιγούρα πλησίασε, κάπως αργά για τα νορμάλ δεδομένα, o St_Petros σήκωσε το βλέμμα ψηλά και με μπάσα φωνή είπε:

«Το λεωφορείο δεν θα περάσει σήμερα!». Η γυναίκα συνέχισε να πλησιάζει. Ο St_Petros σηκώθηκε και συνέχισε: «Οπότε μπορείς να ακυρώσεις ότι είχες προγραμματίσει και να πάμε κάπου μαζί». Η γυναίκα χίμηξε κυριολεκτικά πάνω του.

«Όπα…όπα! Μπορεί να μας δουν!» προσπάθησε να την απωθήσει αλλά εκείνη σα λυσσασμένη ξαναπλησίαζε. Η ανάσα της βρόμαγε λίγο, αλλά δεν τον πείραζε ιδιαίτερα. Μέχρι που είδε το πρόσωπό της: έλειπαν μάτια, μύτες, αυτιά, ένα μεγάλο μέρος από το κούτελο. Της έριξε μια δυνατή σπρωξιά και έπεσε με το κεφάλι (ή ότι είχε απομείνει από αυτό) στην κολόνα της στάσης. Ο λαιμός της έσπασε και ο St_Petros έμεινε κάποια δευτερόλεπτα ακίνητος. Αυτή όμως όχι! Εκεί προβληματίστηκε αρκετά. Σε όλη τη διαδρομή σκεφτόταν: «Μπας και ήταν κάτι που είπα;». Μέχρι που αντίκρισε ένα όμορφο θέαμα: κόσμος έκλεβε ανενόχλητος το μεγάλο σούπερ-μάρκετ στο τέρμα του δρόμου.

Έπαιρναν κυρίως προμήθειες σε τρόφιμα. Αρκετός κόσμος ήταν με καραμπίνες και έκαναν περίπολο. Πλησίασε προς το μέρος τους για να κοιτάξει καλύτερα. Έφτασε μπροστά σε έναν τύπο με ευγενή χαρακτηριστικά. Μαλλί μαύρο κοντό, με χωρίστρα στη μέση. Ένα πολύ ποζεράδικο μουστάκι, μόλις δυο δάχτυλα μήκος. Από την ένδυση φαινόταν αξιωματικός στρατού.

«Καλημέρα σας! Τι γίνεται εδώ;» τον ρώτησε. Ο τύπος ξαφνιάστηκε, αλλά όταν είδε το σκούφο που κάλυπτε όλο το πρόσωπο, ξεκίνησε να μιλάει λες και ήταν πολύ οικεία η φιγούρα αυτή.

«Καλημέρα σπιούνε! Επιτάσσουμε το σούπερ μάρκετ. Η Άρια Φυλή πρέπει να σιτιστεί. Βέβαια, θα έχεις κάτι να φας κι εσύ μιας και μας βοήθησες. ΣΒΑΪΝΣΤΑΪΓΚΕΡ (=γουρουνογαμιάς)!!» φώναξε και μετά από λίγο ήρθε ένας τύπος. Ψηλός, γεροδεμένος, λες και είχε βγει από ταινία του Σταλόνε. Με μια λέξη: ντούκι!

«Φέρε ένα σάκο προμηθειών για το φίλο μας εδώ και γρήγορα» είπε και ο τύπος έφυγε. «Είμαστε η μόνη λύση ενάντια στην απειλή των ζόμπι. Αυτά τα πλάσματα δεν θα καταφέρουν να κυριαρχήσουν. Μας δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία για να αποδείξουμε την αξία μας. Όσοι μας βοηθήσουν, θα ανταμειφθούν!».

«Ζόμπι; Πότε μας την έπεσαν τα ζόμπι;» είπε ο St_Petros, καταλαβαίνοντας ότι είχε πέσει σε τρελό.

«Τς τς τς. Εσείς όσο πάτε και τρελαίνεστε. Άκου νεαρέ. Ο κόσμος μετατρέπεται σε ζόμπι. Τα πάντα γύρω είναι ζόμπι. Είμαστε εμείς ενάντια στα ζόμπι. Τα ζόμπι είναι η απειλή. Δεν θα αφήσουμε τα ζόμπι να κυριαρχήσουν! ΚΑΤΑΛΑΒΕΣ;;». Το πρόσωπό του είχε κοκκινίσει και αρκετές χλέπες είχαν εκτοξευτεί προς διάφορες κατευθύνσεις ενόσω μιλούσε.

«Αααααα….τα ζόμπι! Ναι ναι! Δίκιο έχετε!»


Συνεχίζεται…. (Τέλος πρώτου μέρους)