Χ.Β.,
τ.9:
Για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από
τις διαδηλώσεις στην πόλη της Γένοβας στις 19, 20 και 21 Ιουλίου 2001.
Κατακαλόκαιρο 2001. Ότι ονομάζεται
κίνημα αντι-παγκοσμιοποίησης, που κινείται ενάντια στον ολοκληρωτισμό του
καπιταλισμού και που στο εσωτερικό του απαρτίζεται από πλήθος ετερογενών
ατόμων, ομάδων και αντιλήψεων, βρέθηκε στην πόλη της Γένοβας – είχαν προηγηθεί
οι διαδηλώσεις στη Βαρκελώνη και στο Γκέτεμποργκ τον Ιούνιο 2001 που γνώρισαν
σκληρή καταστολή- προκειμένου να διαδηλώσει ενάντια την σύνοδο των 7
πλουσιότερων χωρών του κόσμου με την προσθήκη της Ρωσίας.
Την Παρασκευή 20 Ιουλίου 2001,
εκτεταμένες συγκρούσεις πραγματοποιήθηκαν σε ολόκληρη τη Γένοβα καθώς οι
δυνάμεις καταστολής εξαπέλυσαν άμετρη επίθεση
στους διαδηλωτές κάτι που είχε ήδη αποφασιστεί παρατηρώντας τις κυβερνητικές
δηλώσεις, την προετοιμασία των καραμπινιέρων, τις δηλώσεις πρωθυπουργών και
αξιωματούχων των συμμετασχόντων στη σύνοδο χωρών. Η Γένοβα μετατράπηκε σε πεδίο
συγκρούσεων. Την Παρασκευή νωρίς το απόγευμα σκοτώθηκε ο νεαρός διαδηλωτής
Κάρλος Τζουλιάνι, 23 χρονών, πυροβολημένος από αστυνομικό που βρισκόταν σε
αστυνομικό τζιπ και σημάδεψε εν ψυχρώ. Το ανάλογο βίντεο και η φωτογραφία
έκαναν τον γύρο του κόσμου και έτσι ο μηχανισμός προπαγάνδας ήταν αδύνατο να
λειτουργήσει αποτελεσματικά.
Το Σάββατο 21 Ιουλίου, περίπου
300-400.000 άτομα διαδήλωσαν στη Γένοβα, συγκλονισμένοι από τη χτεσινή
δολοφονία. Και αυτή η διαδήλωση γνώρισε σκληρή και άμετρη καταστολή. Οι
τραυματισμοί, οι συλλήψεις, οι επιθέσεις των καραμπινιέρων σε χώρους κατάλυσης
και συζήτησης των διαδηλωτών ήταν καθολικής έκτασης και προφανώς σχεδιασμένη.
Τι μένει από τότε; Μένει η μνήμη που θέλει υπομονή για να
ζήσει και να εκφραστεί. Μένει η αποκάλυψη του μεγέθους της αντίθεσης στο
υπάρχον οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Μένει η διαπίστωση που ενδυναμώθηκε
και με ότι ακολούθησε από τότε έως σήμερα (11/9/2001, επέμβαση του Ισραήλ στην
παλαιστινιακή κοινότητα, το δόγμα της πάταξης της «παγκόσμιας τρομοκρατίας»
κ.ο.κ.) ότι ο κόσμος μας που μεταβάλλεται για άλλη μία φορά προς μια
αυταρχικότερη και εφιαλτικότερη πραγματικότητα – υπό την στήριξη της τεχνολογίας και της επιστημονικότητας του
ελέγχου- διαβαίνει μια κρίσιμη περίοδο μετάβασης όπου η έλλειψη αντίθεσης και
αντίστασης αυξάνει γεωμετρικά τις δυνατότητες της κυριαρχίας να επιβάλλει τις
προθέσεις της.
Ο κόσμος μας όμως δεν τους ανήκει. Δεν
ανήκει σε κανέναν και όλοι εμείς που βρισκόμαστε επάνω του διεκδικούμε την
ελευθερία της ζωής μας, του μόνου αγαθού που
ανήκει στον καθένα ατομικά.
Όσο είμαστε δούλοι άλλο τόσο μας αξίζει
να έχουμε αφεντικά και προστάτες.
Όσο η ελευθερία δεν παραχωρείται άλλο
τόσο την ελευθερία μας δεν είμαστε διατεθειμένοι να την παραχωρήσουμε.