- Εισαγωγικό Χ.Β.9
Έκτακτο τεύχος. Έκτακτα!
« Τι ζωή! Η αληθινή ζωή είναι απούσα. Δεν είμαστε στον κόσμο. Η αγάπη
είναι για να βρεθεί ξανά., το ξέρουμε» Α. Ρεμπώ
Το πρόσωπο μας καθάριο και αδιάπτωτο, ποιο νόημα άραγε; Σαν άχρηστο, σαν
παλιωμένο, ωστόσο απέραντο, ασήμαντο, σαν εκείνα τα ασήμαντα που φτιάχνουν καμία φορά τον εαυτό
μας και τον κόσμο.
Εκείνο το « δεν εννοείς να
μεγαλώσεις» έχει πάψει από καιρό να μας πικραίνει. Έτσι γίνεται πάντοτε.
Δεν ξέρουμε πια πώς να φερθούμε, πώς να μιλήσουμε, σε ποιόν και τι να πούμε.
Μένουμε μόνοι με αφανείς δυσκολίες, σε αφανείς πολέμους, χωρίς νίκη, ούτε ήττα,
με πλήθος αφανείς εχθρούς ή μάλλον εχθρότητες. Ωστόσο και με πολλούς συμμάχους
– αφανείς και αυτούς – καθώς η σελήνη του παλιού κήπου, τα παραμύθια για το ομορφότερο τραγούδι, το παιδικό μας χαμόγελο, τις μοναδικές
μας στιγμές, το ρόδινο φρύδι του φεγγαριού σαν σμίγει με τον
ήλιο, το ήσυχο χαμόγελο μας, την ελευθερία της σιωπής μας, το ανυπόμονο βάδισμα της συνάντησης, τα μικρά
ανεξάντλητα μάτια που ονειρεύονται τα χαράματα το άγγιγμα στην άκρη του κόσμου.
Δεν το καταφέραμε ακόμη: « Δε θα στεριώνω πια
στον ίδιο τόπο, δοκίμασα καρπούς λογής λογής, σαπίζουν όταν μέσα τους ριζώνω»
Ν.Α.Ασλάνογλου. Κι έτσι «ίσως να’ χουμε φτάσει σε μιαν ώρα που μας λείπει η
πρώτη αρχή και πρέπει να γυρίσουμε σ’ ένα υλικό δίχως ονόματα σαν την ανώνυμη
ζωή μας». Ας δοκιμάζουμε λοιπόν κι ας συνεχίζουμε τα γυμνάσματα μας «τοις ένδον
ρήμασι πειθόμενοι». Αργούν οι λέξεις ν’ ακονιστούν σε λόγο, σκοπός μας σταθερά
το «μαχαίρι». Ως τα τώρα οι φωνές μας
μέναν πάντα ψηλά, μέσα στα δόντια, δίπλα δίπλα με το φως. Όλα ήταν έξοχα χτες βράδυ!
Η μνήμη χρειάζεται
την υπομονή για να θυμάται.
Και θυμόμαστε: « Δεν έχω μεγάλες φιλοδοξίες. Ένα σφουγγαρόπανο που να
καθαρίζει το τραπέζι θέλω να είμαι. Γι’ αυτό πρέπει να’ μαι καθαρός»
Του
Αλέξη Δαμιανού