Χ.Β.,τ.8 :

    « Ο εκσυγχρονισμός, του λαϊκισμού, την ευρωπαϊκή ένωση, ω Ολυμπιάδα »        

 

        Στην ελλαδική πραγματικότητα, που είναι άμεσα σχετική με τη διεθνή, έχει διαμορφωθεί μία κατάσταση που λίγο ή πολύ γνωρίζουμε και αντιλαμβανόμαστε: από τη μεταπολιτευτική, κομματική, λαϊκιστικού, νεοφιλελεύθερου, εκσυγχρονιστικού τύπου, κοινοβουλευτική «δημοκρατία» κι από μία οικονομία που έπαψε να είναι έστω παραγωγική για την ελληνική κοινωνία και παραχώρησε πόρους και τομείς παραγωγής από τη μία στον ιδιωτικό τομέα με τις επί μέρους εκφράσεις του: πολυεθνικές εταιρίες, τράπεζες, κοινοπραξίες εταιρειών («εντόπιες και διεθνικές»), μεγαλοεργολάβους, χρηματιστήριο κ.ο.κ., μέχρι την εξάρτηση της οικονομίας τόσο από το «βορειοαμερικάνικο» κεφάλαιο αλλά και από τη γραφειοκρατία της Ευρ.Ένωσης που εκφράζει πολιτικά το κυρίαρχο «ευρωπαϊκό» κεφάλαιο που ενδιαφέρεται να ξεπεράσει τα όρια του και να ανταγωνιστεί αποτελεσματικότερα την οικονομική υπεροχή του κυρίαρχου «αμερικάνικου» (Η.Π.Α.) κεφαλαίου, όπως και από τη συγκρότηση του ελληνικού κράτους σε ένα κράμα νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής και νεοκορπορατίστικου μοντέλου διακυβέρνησης που σημαίνει ιεραρχημένη συνεργασία κυβέρνησης, «εργοδοτών»-αφεντικών, κομματικοσυνδικαλιστών και κομμάτων.

           Ο μετασχηματισμός της Ελλάδας σε μία «ημιπεριφερειακή» , ελεγχόμενα καπιταλιστική, δομή   οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης καλά κρατεί. Από τα τελευταία χρόνια του 1980 και έκτοτε τα νούμερα έπρεπε να διορθωθούν – η λεγόμενη οικονομική σύγκλιση – και αυτό σήμαινε πρακτικά ότι η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, η απώλεια του εισοδήματος για το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού και οι συνακόλουθες αυξήσεις των κερδών  για το ιδιωτικό κεφάλαιο, η δια του χρηματιστηρίου αναδιανομή του κεφαλαίου και άλλα πολλά έγιναν καθημερινή πραγματικότητα. Όσο πανηγυρίζει η προπαγάνδα και μέρος της κοινωνίας για το νέο νόμισμα (ευρώ) τόσο η σιωπή και η συγκάλυψη σκέπασαν για παράδειγμα την εποχή της χρηματιστηριακής ακμής και της κατακόρυφης παρακμής της με παράλληλη αχρήστευση των δυναμικών παραγωγικών τομέων που παραδόθηκαν είτε σε συμφέροντα ολίγων οικονομικά και πολιτικά ισχυρών είτε   πέρασαν σε στάδιο υπολειτουργίας και υπαγωγής στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου για παράδειγμα πάλι, οι δημόσιοι οργανισμοί, η αγροτική παραγωγή, η πανεπιστημιακή έρευνα και τεχνογνωσία κ.ο.κ. Ακόμη χρειάστηκε να πειστεί η «ελληνική» κοινωνία για τους νέους μεγάλους μύθους, τις νέες μεγάλες ιδέες: η μεγάλη ιδέα των ολυμπιακών αγώνων στην Αθήνα, πάνω στην οποία βασίζονται για να κερδοσκοπήσουν οικονομικοί και πολιτικοί ανταγωνισμοί και συμφέροντα. «Η Ελλάδα» με περηφάνια ανακοινώνεται « τρέπεται σε ένα μεγάλο εργοτάξιο». Ο κατασκευαστικός τομέας βρίσκει την άνθηση του κι όλοι, «με τα σάλια να τρέχουν», συνομολογούν στην αναγκαιότητα του: κράτος – εταιρείες/ επιχειρήσεις και κοινωνία, η τελευταία γιατί βρίσκει λένε εργασία. Η κοινωνία; Όχι απαραίτητα παρά όσοι αντλούν πραγματικό συμφέρον από τις άνω δραστηριότητες και μύθους: εταιρείες (ντόπιες – κοινοπραξίες- πολυεθνικές), τραπεζικοί οργανισμοί, το εκσυγχρονιστικό κράτος που απορροφά κονδύλια από την Ε.Ένωση και τον προϋπολογισμό για να τρέφει το πελατειακό σύστημα και να εξασφαλίζει την αναπαραγωγή του, να ενισχύει την ταχεία, απότομη οικονομική άνοδο κρατικών και κομματικών παραγόντων, διαμεσολαβητών, μεσαζόντων, να στηρίζει το μέγεθος της προπαγάνδας για το συμφέρον του ιδιωτικού κεφαλαίου και της δικής του πολιτικής δύναμης. Για μακροπρόθεσμη προοπτική και οικονομική δραστηριότητα σε εγχώριους δυναμικούς παραγωγικούς τομείς ούτε μιλιά. Αυτοί απλά αφανίστηκαν, «μας τελειώσανε».

           Η προπαγάνδα τα καλύπτει όλα και όπου δεν τα καταφέρνει υπάρχει και η καταστολή, η μισθωτή σκλαβιά, η απειλή παντός είδους βίας. Μια περιφερειακή οικονομία, κυρίως παροχής υπηρεσιών και ισχυρού και εκσυγχρονισμένου πελατειακού συστήματος έχει ήδη εδραιωθεί, πλήρως ευαισθητοποιημένη και εξαρτημένη από την κινητικότητα και τη ρευστότητα που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη καπιταλιστική οικονομία της οποίας οι κρίσεις γίνονται συχνότερες και απειλητικότερες και βέβαια… όποιος αντέξει. Η κοινωνία δεν αντέχει απλά επιβιώνει και γίνεται εξαρτησιακά καταναλωτική και δέσμια του οικονομικού συστήματος… ας είναι καλά τα δάνεια, οι μισθοί και ο κοινωνικός ανταγωνισμός ή πιο απλοϊκά όποιος προλάβει χώθηκε, κερδίζει την επιβίωση του με οποιονδήποτε τρόπο, με οποιοδήποτε κόστος με οποιαδήποτε συνθήκη δέσμευσης, το άτομο υπερβαίνει τα όρια του ατομικισμού του και αισθάνεται κοινωνική ενότητα μόνο όταν η προπαγάνδα των εξουσιών και της κυριαρχίας το απαιτήσει.

             Η μείωση της ικανότητας του συστήματος ιδιωτικής συσσώρευσης να δημιουργήσει κεφάλαιο καθιστά αναγκαία τη μεγαλύτερη συμμετοχή του κράτους στη διαδικασία συσσώρευσης: επιδοτεί κολοσσιαίες εταιρείες, βοηθά τις πολυεθνικές να καθυποτάξουν πληθυσμούς, επιδοτεί τις ερευνητικές και αναπτυξιακές δαπάνες και προσαρμόζει τη φορολογική δομή για να διευκολύνει τις ιδιωτικές εταιρείες να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ταυτόχρονα χρειάζεται μια διαδικασία αποπολιτικοποίησης, το κομματικό σύστημα είναι το καλύτερο διαθέσιμο μέσο που διασφαλίζει αυτή την παθητικότητα, μαζί με την καταναλωτικότητα, τη μαζική κουλτούρα, την πανταχού παρούσα και συνεχώς επαναλαμβανόμενη στον αποστασιοποιημένο χωροχρόνο Προπαγάνδα.

 

 

http://geocities.com/xthesvradi