Όμως να λάμνεις στο σκοτεινό ποταμό πάνω νερά. Να πηγαίνεις στον αγνοημένο δρόμο, στα τυφλά, πεισματάρης και να γυρεύεις λόγια ριζωμένα σαν το πολύροζο λιόδεντρο – άφησε και ας γελούν. Και να ποθείς να κατοικήσει κι άλλος κόσμος στη σημερινή πνιγερή μοναξιά στ’ αφανισμένο τούτο παρόν – Άφησε τους.

Μάρτιος 2003: «Έναρξη» του Πολέμου Η.Π.Α/Μ.Βρετανίας και λοιπών ακόλουθων τους κατά του Ιράκ που δεν έπαυσε από την πραγματική του έναρξη στις 17.01.1991: Η Κυριαρχία γενικεύει τον παγκόσμιο Πόλεμο της. Το «1984» στην πραγματικότητα, πιο αληθινό από ποτέ. Οι εξελίξεις φανέρωναν από καιρό τους σκοπούς της κυριαρχίας και την πραγματικότητα που διαμορφωνόταν προς εξασφάλιση της αναπαραγωγής της. «Καθίστε να σας εξοντώσουμε, μας εκνευρίζετε με την ενεργητικότητα μπροστά στην απειλή του θανάτου, καθίστε να σας εκμεταλλευτούμε, δεν βλέπετε τη μεσαία τάξη και τα λιγούρια της μικρομεσαίας και της κατώτερης που μας στηρίζουν στην αγωνία τους μη χάσουν την έλευση του καπιταλιστικού ονείρου». «ΙΣΟΠΕΔΩΣΙΣ! ΠΥΡ! ΘΑΝΑΤΟΣ!». Απέναντι στην Εκμετάλλευση, τον Πόλεμο, την Προπαγάνδα της Κυριαρχίας, η Γνώση, η Αξιοπρέπεια, η Αντίσταση, η Αυτοοργάνωση, για έναν ελευθεριακό κόσμο με επαρκή κάλυψη των υλικών όρων διαβίωσης για όλους!

Αντιπολεμικές διαδηλώσεις Μαρτίου 2003, αποκλεισμός της αμερ.βάσης στη Σούδα Χανίων (15-16/03/03) η διαδήλωση της 16/04/2003 όπου και απαγορεύτηκε επίσημα οποιαδήποτε διαδήλωση σε μία ευρεία έκταση της Αθήνας και άλλων περιοχών. Άδειο κέντρο, λίγος κόσμος, αρκετές συγκρούσεις και φωτιά, σύννεφα χημικών, 106 συλλήψεις. Διαδηλώσεις σε Θεσσαλονίκη- Μαρμαρά Χαλκιδικής 19-21.06.2003 ενάντια στη σύνοδο της Ε.Ε., αστυνομοκρατία, καταστολή, ευρεία χρήση χημικών, 27 συλληφθέντες με πλημμελήμματα/κακουργήματα, 7 προφυλακισθέντες :

- «ΠΙΣΤΕΨΕ ΤΟ ΚΑΙ ΚΟΙΤΑ ΜΟΝΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΟΥ:

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

Ο ΤΡΟΜΟΝΟΜΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΩΝ ΤΥΧΑΙΑ ΕΚΠΥΡΣΟΚΡΟΤΟΥΝ

ARBEIT MACHT FREI («Η εργασία απελευθερώνει» -από αυτοκόλλητο της συλλογικότητας αναρχικών-αντιεξουσιαστών l 14 - Χανιά)

« ΔΟΥΛΕΨΤΕ-ΑΓΟΡΑΣΤΕ-ΠΛΗΡΩΣΤΕ-ΓΑΜΗΘΕΙΤΕ-

ΥΠΟΤΑΧΤΕΙΤΕ»: ιδού η περίφημη απελευθέρωση του υποκειμένου.

Το «υποκείμενο» του προηγμένου καπιταλισμού «τώρα» και στην Ελλάδα. Καταναλωτής της δυτικής ζωής επιτέλους! Όπως πάντα, το συμφέρον λίγων ή και το ατομικό συμφέρον παρουσιάζονται σαν η φυσική ροή της ζωής. Τους σχεδιαστές και εφαρμοστές της σκλαβιάς και της εκμετάλλευσης συνήθως μπορεί κάποιος να εντοπίσει και αν το θελήσει να τους αντιπαρατεθεί. Πώς να αντιπαρατεθείς όμως σε αγνώστους, γνωστούς και φίλους, σε έρωτες, σε μικρές και μεγάλες ομαδοποιήσεις που στην ουσία λειτουργούν με το Πνεύμα της Αγέλης;

Στην περιφέρεια, στα μικρά και μεγάλα αστικά κέντρα, θριαμβεύει η κυριαρχία, στολισμένη τις εξουσίες της και επιδεικτικά ρίχνει κόκαλα στους υποτακτικούς της, έτσι να χαζεύει την πάλη που κάνουνε μεταξύ τους για το ποιος θα επικρατήσει στους άλλους. Ατέλειωτη πάλη για μερικά κόκαλα. Τι να γίνει όμως; Ο άνθρωπος έχει ανάγκη επιβίωσης και « εξέλιξης» όπως και να έχουν οι καταστάσεις. Και σε αυτό δεν αλλάζει εύκολα. Σε αυτό στηρίζονται οι εξουσίες και όπου δεν συμμορφώνονται με λόγο και κόκαλα (χρήματα, θεάματα, γόητρο κ.ο.κ.) τότε έρχεται και η φανερή, εκτεταμένη Βία να βάλει – αν γίνεται – τα πράγματα στη θέση τους. Κάποιος φίλος μιλούσε παλιότερα για τα «κουτάκια» των ανθρώπων μέσα στα οποία προσαρμόζονται και βολεύονται. Τα «κουτάκια», άλλως μικρόκοσμοι σχεδιασμένοι και οργανωμένοι από άλλους για «εμάς» και από εμάς ενάντια στον εαυτό μας, που όμως προσχωρούμε, λοιπόν όπως και να λέγονται όπως και να εμφανίζονται, γίνονται οι ανάγκες και ο «Zωτικός Xώρος» του « απελευθερωμένου Δούλου» : Arbeit Macht Frei ( « η εργασία απελευθερώνει»: ναζιστικό, κι όχι μόνο, σύνθημα).

Μια ζωή αφιερωμένη στις αυταπάτες και στις ψευδαισθήσεις.

Σαν τα δηλητηριασμένα πέπλα της Μήδειας στην ομώνυμη τραγωδία του Ευρυπίδη, που όσο προσπαθούσε ο Κρέοντας και η κόρη του να απαλλαχτούν από αυτά τόσο εκείνα εισχωρούσαν περισσότερο στις σάρκες τους χαρίζοντας τους άφατη οδύνη θανάτου.

H μετονομασία της αντίστασης με το όνομα του νέου « παγκόσμιου εσωτερικού εχθρού: της διεθνούς τρομοκρατίας», ο αφανής κόσμος της έσχατης εκμετάλλευσης εντός και εκτός Ελλάδας εννοείται, οι θλιβερές φιγούρες των αποτυχημένων στη ζωή και επιτυχημένων στην «κονόμα», οι ανυπόταχτοι όλων των εποχών στο στόχαστρο για άλλη μία φορά, οι Τράπεζες με τα δάνεια, πλειστηριασμούς, πρόσθετα βάρη, τις εξαγορές και τις επενδύσεις, οι Εταιρείες των ισχυρών κεφαλαίων – από ιδιοποίηση του «κοινωνικού πλούτου», δάνεια, εκμετάλλευση και αίμα- με τους αγαπημένους εργαζόμενους τους, το Κράτος με την οικονομική και πολιτική επιβολή ελέγχου και εκμετάλλευσης, τα «λατρεμένα» (για κάθε ανθρωποειδές «ρεμαλόσκυλο») καταναλωτικά προϊόντα: αυτοκίνητα, κινητά, ρούχα, είδη προικός και οικίας, in μπαράκια και συναυλίες, «αποδράσεις» στην πόλη και την « εξοχή», έρωτες πνιγμένοι στ’ απωθημένα, τα δόγματα , τις αυταπάτες και τους υπολογισμούς, διαφημίσεις ειδών και θεαμάτων, όλα παίρνουν την τιμή τους, όλα αγοράζονται και πουλιούνται: η φυσιολογικότητα της «απελευθερωμένης» υποδούλωσης, γι’ αυτό και οι νεκροί τόσων εποχών, για τη Δημοκρατία της υποταγής, για κάτι παιδάκια με κουκούλες και αυτόματα, δημοκρατία της κυριαρχίας και της κατανάλωσης, της πλήρους νομιμοποιημένης εκμετάλλευσης, δημοκρατία των ευτυχισμένων πολιτών-υπηκόων, των ψηφοφόρων, δημοκρατία των πελατών και των αφεντικών, αποθέωση της περίφημης και πάντα επίκαιρης ιδιότητας που αποκαλείται: ΜΙΣΘΩΤΗ ΣΚΛΑΒΙΑ «δυτικού» υπόδουλου: «Με αγοράζουν και αγοράζω πάντα με γούστο και ποιότητα, Ξεπουλώ με γούστο και ποιότητα!»: ξεπουλημένες τσογλαναρίες.

- ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΖΕΙΣ ΟΠΩΣ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΤΟΤΕ ΑΡΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΟΠΩΣ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ

-Κι αυτός ο Άρης Αλεξάνδρου, να θυμίζει και να μας κρατά ανυπόταχτους στην εύθραυστη ισορροπία μας:

« Έτσι- μέσα στις πέτρες μέσα στα χαλάσματα

πάντα δίπλα στους καπνούς

έτσι – μέσα στον χειμώνα στα κουρέλια του ίσκιου μας

πάντα δίπλα στους πνιγμένους

έτσι – μες στη νύχτα που πριονίζει όλη νύχτα

τα ασημένια δέντρα τον μολυβένιο ουρανό

το χάρτινο φεγγάρι

δίπλα στα ρινίσματα μιας ψηλής βροχής

έχουμε μια ραγισματιά..

Ανασηκώνω τα πηγούνια των ανθρώπων

Για να αντιγράψω βιαστικά

Το φως που απόμεινε στις κόχες των ματιών τους

Και κρύβω το σημείωμα στην καρδιά κατάσαρκα

Για να δουν στην νεκροψία

Πόσο λίγο ζήσαμε

-Παρ’ όλα αυτά είμαστε ελεύθεροι σ’ ένα τέλος απαρηγόρητο, μαρμαρωμένο βασίλεμα κάποιου Σεπτεμβρίου,

«σαν να ήταν όλα έξοχα χτες βράδυ» –

«Ιστορική&στομφώδης» υπενθύμιση: Αισίως και απαισίως, με αργό ρυθμό, «αγγίξαμε» το τεύχος 10. Αν και «όλα έχουν την τιμή τους», το Χτες Βράδυ, επιμένει να μην έχει τιμή ανταλλαγής. Ήταν και είναι μια μη τακτική έκδοση « παιδιών που δεν εννοούν να μεγαλώσουν». Χωρίς εμπορικότητα λοιπόν, χωρίς ανταλλάγματα είτε αξιακά είτε διαπροσωπικά, ρίχνει όλο το νόημα του στο ίδιο του το περιεχόμενο. Δεν αποτελεί καμία οργανωμένη ομάδα και άρα διατηρεί τα ανοίγματα του σε εκείνους τους ανθρώπους που προτιμούν να Είναι, από το να μοιάζουν, από το να μιμούνται, από το να ακολουθούν, από το να αγοράζονται και να αγοράζουν, από το να κυνηγούν το κέρδος πάσης φύσεως και το κοινωνικό γόητρο σε οποιαδήποτε συνθήκη και χώρο. Σε εκείνους που αισθάνονται να καίγονται να ζήσουν, να αντισταθούν, να γεμίζουν τα κενά και ν’ αδειάζουν στα Κενά, να προχωρούν συνέχεια με θέληση και όσο αντέξουν. Σε εκείνους που επέλεξαν να είναι καθαροί και προσανατολισμένα αληθινοί. Με τη γνώση των προσωπικών λαθών, αδυναμιών και αντιφάσεων μας αλλά κι εκείνου που είπε πάλι ένας φίλος: « Μα δεν βλέπετε, όλα γίνανε ίδια και φαίνονται ίδια».

«Νιώθουμε» κλόουν στο απέραντο τσίρκο μας, σας, τους.

Η ύλη του- κατά κύριο λόγο- σχετίζεται με την Πολιτική, τη Λογοτεχνία και το Κόμικ, στην προσπάθεια να συντεθούν τα παραπάνω σε μία ενότητα στάσης, λόγου και έκφρασης. Ένας τρόπος ύπαρξης και συμμετοχής. Από τους «παλιούς», οι περισσότεροι απουσιάζουν για διαφορετικούς ο καθένας λόγους και αιτίες. «Δεθήκαμε και σκορπιστήκαμε, πίσω η μνήμη σαν το άσπρο πανί μια νύχτα που είδαμε παράξενα οράματα» ή πιο κυνικά: « οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό». Εδώ, επαναλαμβάνουμε μία φράση που έχει ξαναγραφεί στο Χ.Β., τ.6, «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή, στη «νεοελληνική» πια απόδοση/μετάφραση του;

« δεν τον εσκότωσε ο πόλεμος μήτε το πέλαγος. Τον άρπαξαν τ’ αόρατα αλώνια, καθώς πήγαινε προς κάποιον αφανέρωτο θάνατο».

Παραμονή της μακρύτερης ημέρας, στις αγαπημένες σιωπές της σελήνης, με και χωρίς την καθημερινή τρεμούλα για τα μικροπράγματα ή έστω και για τα μεγάλα, απέναντι στα πρόσωπα που μιμούνται τη ζωή και το θάνατο, δεν ξεχνιέται τίποτε, σκληροί με τις προσωπίδες, την αρπακτικότητα και τον εφησυχασμό, με την καρδιά και τη σκέψη να γίνονται ένα.. έτσι, σαν την ελεύθερη ψυχή, στους δρόμους που δεν έχουν τέλος…γέροντες του άλλου βουνού…

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟ ΚΑΙ

ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΟΜΕΝΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟ

Επιστροφή