ΙΟΥΝΗΣ 2003

Τα γραπτά δε μένουν.

  Λάμπουν για μια απειροελάχιστη στιγμή

κι ύστερα καίγονται κι ο άνεμος σκορπίζει τις στάχτες μακριά

ή κιτρινίζουν και ξεθωριάζουν και χάνονται.

Τα μόνα που μένουν

είναι τα λόγια που δεν είπαμε ποτέ,

το βλέμμα που χαμηλώνει

κι εκείνο το χέρι που περίμενες και δε σου δόθηκε ποτέ.

Μόνο αυτά.  

Υ.Γ. Εμείς έτσι μετράμε τη ζωή και (ξανά)ξεκινάμε.

Να βρισκόμαστε.

ΟΛΑ ΤΑ ΑΡΘΡΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΣΤΟ SITE www.epohi.gr