|
|
|||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||
เพลงยาวพยากรณ์กรุงศรีอยุธยา
| จะกล่าวถึงกรุงศรีอยุธยา | |
| เป็นกรุงรัตนราชพระศาสนา | มหาดิเรกอันเลิศล้น |
| เป็นที่ปรากฎรจนา | สรรเสิญอยุธยาทุกแห่งหน |
| ทุกบุรีสีมามณฑล | จบสกลลูกค้าวานิช |
| ทุกประเทศสิบสองภาษา | ย่อมมาพึ่งกรุงศรีอยุธยาเป็นอัคคนิษฐ์ |
| ประชาราษฎร์ปราศจากภัยพิศม์ | ทั้งความพิกลจริตแลความทุกข์ |
| ฝ่ายองค์พระบรมราชา | ครองขันธสีมาเป็นสุข |
| ด้วยพระกฤษฎีกาทำนุก | จึงอยู่เย็นเป็นสุขสวัสดี |
| เป็นที่อาศัยแก่มนุษย์ในใต้หล้า | เป็นที่อาศัยแก่เทวาทุกราศี |
| ทุกนิกรนรชนมนตรี | คหบดีพราหมณพฤฒา |
| ประดุจดั่งศาลาอาศัย | ดั่งหนึ่งร่มพระไทรอันสาขา |
| ประดุจหนึ่งแม่น้ำพระคงคา | เป็นที่สิเนหาเมื่อกันดาร |
| ด้วยพระเดชเดชาอานุภาพ | อาจปราบไพรีทุกทิศาน |
| ทุกประเทศเขตขันธบันดาล | แต่งเครื่องบรรณาการมานอบนบ |
| กรุงศรีอยุธยานั้นสมบูรณ์ | เพิ่มพูนด้วยพระเกียรติยศขจรจบ |
| อุดมบรมสุขทั้งแผ่นภพ | จนคำรบศักราชได้สองพัน |
| คราทีนั้นฝูงสัตว์ทั้งหลาย | จะเกิดความอันตรายเป็นแม่นมั่น |
| ด้วยพระมหากษัตริย์มิได้ทรงทศพิธราชธรรม์ | จึงเกิดเข็ญเป็นมหัศจรรย์สิบหกประการ |
| คือเดือนดาวดินฟ้าจะอาเพท | อุบัติเหตุเกิดทั่วทุกทิศาน |
| มหาเมฆจะลุกเป็นเพลิงกาล | เกิดนิมิตพิศดารทุกบ้านเมือง |
| พระคงคาจะแดงเดือดดั่งเลือดนก | อกแผ่นดินเป็นบ้าฟ้าจะเหลือง |
| ผีป่าก็จะวิ่งเข้าสิงเมือง | ผีเมืองนั้นจะออกไปสู่ไพร |
| พระเสื้อเมืองจะเอาตัวหนี | พระกาลกุลีจะเข้ามาเป็นไส้ |
| พระธรณีจะตีอกไห้ | อกพระกาลจะไหม้อยู่เกรียมกรม |
| ในลักษณะทำนายไว้บ่ห่อนผิด | เมื่อวินิศพิศดูก็เห็นสม |
| มิใช่เทศกาลร้อนก็ร้อนระงม | มิใช่เทศกาลลมลมก็พัด |
| มิใช่เทศกาลหนาวก็หนาวพ้น | มิใช่เทศกาลฝนฝนก็อุบัติ |
| ทุกต้นไม้หย่อมหญ้าสารพัด | เกิดวิบัตินานาทั่วสากล |
| เทวดาซึ่งรักษาพระศาสนา | จะรักษาแต่คนฝ่ายอกุศล |
| สัปบุรุษจะแพ้แก่ทรชน | มิตรตนจะฆ่าซึ่งความรัก |
| ภรรยาจะฆ่าซึ่งคุณผัว | คนชั่วจะมล้างผู้มีศักดิ์ |
| ลูกศิษย์จะสู้ครูนัก | จะหาญหักผู้ใหญ่ให้เป็นน้อย |
| ผู้มีศีลจะเสียซึ่งอำนาจ | นักปราชญ์จะตกต่ำต้อย |
| กระเบื้องจะเฟื่องฟูลอย | น้ำเต้าอันลอยนั้นจะถอยจม |
| ผู้มีตระกูลจะสูญเผ่า | เพราะจันฑาลมันเข้ามาเสพสม |
| ผู้มีศีลนั้นจะเสียซึ่งอารมณ์ | เพราะสมัครสมาคมซึ่งมารยา |
| พระมหากษัตริย์จะเสื่อมสิงหนาท | ประเทศราชจะเสื่อมซึ่งยศถา |
| อาสัจจะเลื่องลือชา | พระธรรมาจะตกลึกลับ |
| ผู้กล้าจะเสื่อมใจหาญ | จะสาปสูญวิชาการทั้งปวงสรรพ |
| ผู้มีสินจะถอยจากทรัพย์ | สัปบุรุษจะอับซึ่งน้ำใจ |
| ทั้งอายุศม์จะถอยเคลื่อนจากเดือนปี | ประเวณีจะแปรปรวนตามวิสัย |
| ทั้งพืชแผ่นดินจะผ่อนไป | ผลหมากรากไม้จะถอยรส |
| ทั้งแพทย์พรรณว่านยาก็อาเพศ | เคยเป็นคุณวิเศษก็เสื่อมหมด |
| จวงจันทน์พรรณไม้อันหอมรส | จะถอยถดไปตามประเพณี |
| ทั้งเข้าก็จะยากหมากจะแพง | สารพันจะแห้งแล้งเป็นถ้วนถี่ |
| จะบังเกิดทรพิษมิคสัญญี | ฝูงผีจะวิ่งเข้าปลอมคน |
| กรุงประเทศราชธานี | จะเกิดการกุลีทุกแห่งหน |
| จะอ้างว้างอกใจทั้งไพร่พล | จะสาละวนทั่วโลกหญิงชาย |
| จะร้อนอกสมณาประชาราษฎร์ | จะเกิดเข็ญเป็นอุบาทว์นั้นมากหลาย |
| จะรบราฆ่าฟันกันวุ่นวาย | ฝูงคนจะล้มตายลงเป็นเบือ |
| ทางน้ำก็จะแห้งเป็นทางบก | เวียงวังจะรกเป็นป่าเสือ |
| แต่สิงห์สาระสัตว์เนื้อเบื้อ | นั้นจะหลงเหลือในแผ่นดิน |
| ทั้งผู้คนสารพัดสัตว์ทั้งหลาย | จะสาปสูญล้มตายเสียหมดสิ้น |
| ด้วยพระกาลจะมาผลาญแผ่นดิน | จะสูญสิ้นการณรงค์สงคราม |
| กรุงศรีอยุธยาจะสูญแล้ว | จะลับรัศมีแก้วเจ้าทั้งสาม |
| ไปจนคำรบปีเดือนคืนยาม | จะสิ้นนามศักราชห้าพัน |
| กรุงศรีอยุธยาเขษมสุข | แสนสนุกยิ่งล้ำเมืองสวรรค์ |
| จะเป็นเมืองแพศยาอาธรรม์ | นับวันจะเสื่อมสูญ เอยฯ |
