|
|
|||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|||||
ปณิธานของกวี
| ๑.ฉันเอาฟ้าห่มให้ | หายหนาว |
| ดึกดื่นกินแสงดาว | ต่างข้าว |
| น้ำค้างพร่างกลางหาว | หาดื่ม |
| ไหลหลั่งกวีไว้เช้า | ชั่วฟ้าดินสมัยฯ |
|
|
|
| ๒.พลีใจเป็นป่าช้า | อาถรรพณ์ |
| ขวัญลิ่วไปเมืองฝัน | ฟากฟ้า |
| เสาะทิพย์ที่สวรรค์ | มาโลก |
| โลมแผ่นทรายเส้นหญ้า | เพื่อหล้าเกษมศานต์ฯ |
|
|
|
| ๓.นิพนธ์กวีไว้เพื่อกู้ | วิญญาณ |
| กลางคลื่นกระแสกาล | เชี่ยวกล้า |
| ชีวีนี่มินาน | เปลืองเปล่า |
| ใจเปล่งแววทิพย์ท้า | ตราบฟ้าดินสลายฯ |
|
|
|
| ๔.จิตกาธารกรุ่นไหม้ | โฉมไป ก็ดี |
| กาพย์ร่ำหอมแรงใจ | ไป่แล้ว |
| จุติที่ภพไหน | ภพนั่น |
| ขวัญท่วมทิพย์รุ้งแก้ว | ร่วงน้ำมณีสมัยฯ |
|
|
|
| ๕.ลายสือไหววิเวกให้ | หฤหรรษ์ |
| ฝนห่าแก้วจากสวรรค์ | ดับร้อน |
| ใจปลิวลิ่วไปฝัน | โลกอื่น |
| หอมภพนี้สะท้อน | ภพหน้ามาหอมฯ |
|
|
|
| ๖.ข้ายอมสละทอดทิ้ง | ชีวิต |
| หวังสิ่งสินนฤมิต | ใหม่แพร้ว |
| วิชากวีจุ่งศักดิ์สิทธฺ์ | สูงสุด |
| ขลังดั่งบุหงาป่าแก้ว | ร่วงฟ้ามาหอมฯ |