|
Bir Telefon Konusmasi, Kursat Basar Telefonda dünyanin öteki ucundan bir arkadasim, uykumun arasinda bana birseyler anlatiyor, sabaha karsi, onun mutsuz sesini dinlerken, hâlâ rüyada olup olmadigimi düsünüyorum. Sonra tümüyle uyanip salona gidiyorum, uzakta yanan isiklara bakip onu dinliyorum, onun orada, çok uzaktaki odasindan da bir nehrin ardinda evlerin isiklari görünüson, orada henüz gece yeni basliyor. Anlattigi karmasik seylerden sevgilisinin onu birakip gittigini anlayabiliyorum. O soluk yüzlü kizin ona gözlerini ayirmadan baktigi ilk günleri hatirliyorum, o zaman oradaydim. Aradan en az üç ya da dört yil geçmis olmali. Bütün bu zaman boyunca yalnizca ikisi vardi, tüm güçlüklere, parasizliga ikisi birlikte direnmisler ve yapmak istemedikleri hiçbir seyi yapmamislardi. "Neden seni terk etti?" diye soruyorum. "Belki de birbirimize uygun degildik," diyor. Yillar önce bir baska dostumun bosanma davasina gitmistim. Beni tanik göstermislerdi. Hakim bana, "Sizce neden ayrilmak istiyorlar, neden yürütemediler evliligi?" diye sormustu. Ben de, "Dünya görüsleri ayri, sanirim birbirleri için uygun degiller," diye cevap vermistim. Beyaz saçli, gözlüklü hakim bu sözüme çok gülmüs, "Biliyormusunuz Kürsat Bey, seylediginiz geçerli olsaydi, dünya yüzünde evli kalan pek az çift olurdu," demisti. Simdi o bana, "Belki de birbirimiz için uygun degildik," deyince aklima bu sahne geliyor. Sabaha karsi, uzun zamandir görmedigim çocukluk arkadasimin kendini çok üzgün ve yalniz hissettigini, su an istedigi tek seyin küçük kizin geri dönmesi oldugunu aliyorum. "Belki de onu geri getirmek için yapmayi unuttugun birseyler yapmalisin," diyorum. "Son telefon ettigimde, artik benimle konusmak istemedigini, ikimiz için de böylesinin daha iyi olacagini söyledi, artik onu arayamiyorum," diyor. Bunca iliskiden, unutulmaz asklardan, hâlâ zaman zaman bellekte parlayiveren aci ayriliklardan sonra bile kadinlari gerçekten anlayip onlayamadigimi bilmiyorum. Onlarin söylediklerini hangi sifreyle okumak gerektigini bulmakta yeni asiklar gibi güçlük çekiyorum. Bu sifrenin birbirine benzese de her iliskide yeniden kesfedilip çözülmesi gerektigini düsünüyorum. Yine de o küçük kizin yillar önce gördügüm bakisini ve simdi onun mutsuz sesini düsünerek, "Hadi onu ara, duymak istedigi seyi söyle," diyorum, "onsuz bir evin seni nasil mutsuz ettigini, ondan baskasini gözünün görmedigini, onu çok sevdigini söyle." Telefonu kapadiktan sonra bir an kendi kendime belki de ayrilmalarinin daha iyi olacagini düsünüyorum, söylediklerimin ise yarayip yaramayacagini bilmiyorum. Ama ertesi gün beni ariyor, sesinden anliyorum, "Aksam yemege çikiyoruz, ona çok istedigini bir sey almayi düsünüyorum," diyor. Yakinda onlari ziyaret etmeyi umdugumu söylüyorum. Yeni Yuzyil Gazetesi, "Igreti Yasamlar" |