ถ้าจับจุดของความรู้ไม่ได้ ก็อย่าลืมคำบริกรรมภาวนา  ไปที่ไหน  อยู่ในอิริยาบถใด  คำบริกรรมให้ติดแน่นกับจิต  ให้จิตเกาะอยู่กับคำบริกรรมภาวนานั้นเสมอ  เช่น  พุทโธ  ก็ตาม  อัฐิ  ก็ตาม  เกสา  โลมา  นขา  ทันตา  ตะโจ  บทใดก็ตาม  ให้จิตติดอยู่กับบทนั้น  ไม่ให้จิตไปทำงานอื่น  ถ้าปล่อยนี้เสีย  จิตก็เถลไถลไปทำงานอื่น  ซึ่งเป็นเรื่องของกิเลสไปเสีย ไม่ใช่เรื่องของธรรมที่เป็นความมุ่งหมายของเรา  บทธรรมที่เราตั้งขึ้นมานั้น  เพื่อให้จิตเกาะอยู่กับคำบริกรรมบทนั้น ๆ ซึ่งเป็นเรื่องของธรรมที่เราเป็นผู้กำหนดเอง  อาศัยธรรมบทต่าง ๆ  เป็นเครื่องยึดเครื่องเกาะของจิต  ขณะทำลงไปก็เป็นธรรม  จิตใจก็สงบ  นี่แลหลักของการปฏิบัติ  ที่จะทำให้จิตสงบเยือกเย็นได้โดยลำดับของนักภาวนาทั้งหลาย

( พระราชญาณวิสุทธิโสภณ  - หลวงตามหาบัว ญาณสมฺปนฺโน)