Het was al zeer laat op de avond toen de meter-taxi mijn Thaise geliefde Sai en mij voor de ingang van International Departures op Don Muang, de luchthaven van Bangkok, afzette. In de verte hoorden wij reeds hoe minstens een dozijn jumbojets van verschillende luchtvaartmaatschappijen, waaronder onze "eigen" plane van Eva Air, al bezig waren warm te draaien voor hun nachtelijke vlucht naar diverse Europese bestemmingen.

De vlucht naar Nederland zelf verliep voorspoedig maar nadat de piloot na 10 uur en 57 minuten vliegen op dinsdagmorgen 17 okober de kist vakkundig op Nederlandsche Bodem had neergezet, begonnen de vertragingen. Om exact 08.30 uur zetten wij voet op Hollands grondgebied. Voor mijn verloofde Sai was dat de allereerste keer, ikzelf ben de tel kwijt geraakt na meer dan een kwart eeuw heen en weer vliegen. Er was echter geen enkele reden deze grond ook te kussen, want met de warme Adem van Eva nog in onze nek stonden bij de uitgang van de luchtsluis reeds hevig paspoort controlerende, zeer wantrouwig kijkende marechaussees. Die waren natuurlijk pijlsnel toegesneld direct nadat uit de intercom op Schiphol de waarschuwing "Ze pleen! Ze pleen!" had geklonken.

Mijn toekomstige bruid Sai was tijdens de landing nogal ziekjes geworden, had last van een stekende koppijn, misselijkheid en dubbelzien. Snel naar huis dus maar. Met onze rolkoffertjes (handbagage) waren we in een mum van tijd bij de Paspoortencontrole. Daar zat om circa 8.40 uur in de ochtend één geuniformeerde meneer achter zijn balie met het opschrift "Alle paspoorten". De overige drie hokjes waren onbemand en dat was niet erg, want wij waren op dat moment de enige twee pasagiers van vlucht BR 075 die het land inwilden. (De overige pasagiers bleken later bij de uitgang van de luchtsluis groot oponthoud te hebben omdat er een paar paspoorten niet in orde bleken en iedereen op zijn beurt moest wachten).

Toen we onze paspoorten aan de officiële meneer overhandigden, wilde hij ook graag even Sai's ticket zien. Wat of ze in Nederland kwam doen, vroeg hij vervolgens. Na die vraag naar waarheid beantwoord te hebben (liefje komt 90 dagen met Nederland kennismaken) , dacht ik dat we nu wel snel naar de lopende band mochten, waar onze koffers inmiddels wel langzaam voorbij zouden komen. Helaas, dat bleek een akelige vergissing. De marechausseemeneer haalde er een collega bij, ze wisselden fluisterend wat observaties uit en verbonden daar kennelijk conclusies aan, want vervolgens moesten we mee naar de wachtruimte achter de balies, waar voldoende stoeltjes stonden voor wel een heel asielzoekerscentrum. Bovendien was dat waarschijnlijk de enige wachtuimte op heel Schiphol waar geen toiletten waren ("Tja, de Schipholdirectie stelt zo zijn prioriteiten, haha", verklaarde de marechaussee later). Ik moest hoognodig pissen en Sai snakte naar een slokje water om een pilletje in te nemen dat wat verbetering in haar gezondheidstoestand zou kunnen brengen. Nee dus, al onze aandrang en verlangens moesten we even ophouden, al hadden we geen idee voor hoe lang.

De beambte die ons had bevolen met hem mee te komen, verdween in het kantoor "Immigration Office" (Paspoort controle, stond er in goed Nederlands bij) en wij mochten plaatsnemen op de ongemakkelijke, harde plastic stoeltjes in de wachtruimte. Om 9.00 uur zaten we er nog en was er nog steeds niets gebeurd. Zelfs de overige passagiers van onze vlucht kwamen maar niet opdagen.

Om 9.02 uur kwam de marechaussee naar buiten en meldde dat hij enige vragen had. Wat is uw woonadres, wilde hij weten. Vlug toverde ik mijn uittreksel uit het Bevolkingsregister te voorschijn dat men bij de Ambassade in Bangkok niet had willen zien en waarop ook mijn burgerlijke staat stond vermeld. Hij bestudeerde het document en stelde toen de wat rare vraag: "U bent dus niet meer afhankelijk van een vrouw?"
"Nee meneer", antwoordde ik, "en nooit geweest ook."
Daarna wilde hij mijn bewijzen van inkomen zien. Ook die haalde ik uit mijn rolkoffertje en tijdens het overhandigen zei ik "Maar al die papieren heeft men op de Nederlandse Ambassade in Bangkok al gecontroleerd..."
"Jawel meneer", was het antwoord, "maar wat die mensen daar allemaal doen, is hun zaak. Wij hebben hier op Schiphol zo onze eigen methoden."

Na wat geblader door mijn paperassen was het inmiddels 9.10 uur geworden en vertelde hij dat hij onze documenten "even" meenam naar het kantoortje en dat hij vervolgens een garantverklaring zou opstellen, waarmee Sai zich binnen drie dagen bij de Vreemdelingenpolitie in haar verblijfplaats moest melden.
"Maar ze is slechts toeriste en blijft niet permanent in Nederland!", riep ik oprecht verbaasd uit, ietwat op en neer dansend op mijn stoeltje omdat de druk op mijn blaas nu wel erg hevig was geworden.
"Ja, ook als toerist moet ze zich melden, want als haar wat overkomt, op straat of zo, weet anders niemand waar ze thuis hoort.". En hij verdween weer achter de coulissen.

Om 9.20 uur was het heel druk geworden bij de Paspoortencontrole, Uit het gekwetter konden we opmaken dat er ook heel wat Thaise toeristen tussen zaten. Met enig leedvermaak wachtte ik op het moment dat die gezelig naast ons op de harde stoeltjes kwamen te zitten. Maar nee, ze mochten allemaal zomaar Nederland binnen...........

Om 9.45 uur kwam de marechaussee eindelijk weer eens uit zijn kantoortje, met een garantverklaring die ik moest ondertekenen. Een behoorlijke ondergrond om die te schrijven, was er niet, dus deed ik het maar door de verklaring op mijn knie te leggen en een krabbel te zetten. Ik vroeg de chaussee of de circa 35 Thais die ik voorbij had zien sloffen, zomaar het land binnen mochten en of die zich ook allemaal binnen drie dagen bij de vreemdelingenpolitie moesten melden.

"Nee", legde hij uit, "die blijven allemaal veel minder lang dan mevrouw hier" (hij knikte naar Sai die bijna omviel van de ziekigheid en die alleen maar niet spierwit was weggetrokken omdat ze van zichzelf nogal bruin is). en hij vervolgde: "Die andere Thais gaan allemaal in een hotel en daar moeten ze een registratieformuliertje invullen voor de Vreemdelingenpolitie." Ik vroeg me bij deze uitleg af waarom wij dan ook niet effe zo'n fomuliertje hadden konden invullen op Schiphol, dan waren we inmiddels al bijna thuis geweest en hoefden we helemaal niet binnen drie dagen naar de vreemdelingenpolitie toe. "En nu ga ik "even" een sticker aanmaken en in mevrouws paspoort plakken", beloofde hij, en verdween weer.

Vanwege al die lange wachttijden dacht ik dat ik Sai nu toch wel even weg kon sturen naar een toilet waar ze haar pilletje met wat water kon wegspoelen. Dus Sai verdween, een trap op, op zoek naar de toiletten. Ikzelf kon natuurlijk moeilijk weg, want stel je voor dat de marechaussee plotseling zou terugkomen...

En ja hoor, om 9.55 uur reeds kwam de man weer tevoorschijn en ik kreeg al mijn papieren terug plus Sai's paspoort met daarin een kostbaar uitziende sticker gekleefd met een heel mooi hologrammetje er in. Als dat maar geen geld gaat kosten, dacht ik nog, maar het bleek gelukkig geheel gratis te zijn. De sticker vermeldde: "Doorlating onder voorwaarden", en "Plaats van melding: Lelystad".
"Lelystad?" vroeg ik verbaasd, maar ze gaat verblijven in Almere..."
"Ja dat komt omdat Lelystad de hele regio daar doet", verklaarde de man.
"Jesses", zei ik, "moeten we nog helemaal naar dat enge Lelystad toe ook?"
"Tja", zei de beambte, "zo zijn de regeltjes nu eenmaal."
Maar de man kende zijn eigen regeltjes niet, zo bleek de volgende dag.

Sai ondertussen was nog niet teruggekeerd van haar zoektocht naar de toiletten."U mag uw bagage wel even in het kantoortje zetten hoor terwijl u haar gaat zoeken", bood de beambte grootmoedig aan. Maar even later corrigeerde hij dit aanbod zelf door te zeggen "Weet u wat, ik ga haar zelf wel even opsporen". Ja natuurlijk, dan was hij er even lekker uit, een korte extra pauze op kosten van de Staat. Maar wie kwam daar opeens de trap afgedrenteld? Juist, Sai, inmiddels al weer een beetje glimlachend. En daarna mochten we zomaar, zonder ons nogmaals aan het loket "Alle paspoorten" te hoeven vervoegen, naar het bagage-afhaalcentrum, waar het wel even zoeken was naar onze koffers, want die waren inmiddels al lang van de lopende band af..

Bij het groene "Niets aan te geven" poortje werden we staande gehouden door een douanier.
"Waar komt u vandaan?"
"Uit Thailand meneer"
"Hebt u daar iets van waarde gekocht, sieraden of zo?"
"Nee meneer"
"Heeft u daar iets anders gekocht dan?
"Alleen maar zes CD's meneer, verder een slof sigaretten en een flesje Thaise whiskey"
"Wat voor CD's?"
"CD's met daarop Thaise speelfilms, meneer"
"Hoe lang bent u in Thailand geweest?"
"Twee en een halve week, meneer"
"Goed dan maar, een goede reis naar huis"
"Dank u wel, meneer!"

Op 18 oktober 2000 (de dag na aankomst in Nederland) belde ik met de Vreemdelingenpolitie in Lelystad en informeerde op welke tijden we langs konden komen voor de meldingsplicht.
"U kunt helemaal niet langskomen", zei de juffrouw in Lelystad.
"Waarom dat nou weer?" vroeg ik
"Omdat u in Almere moet zijn", antwoordde ze. "Die fout maken ze wel meer op Schiphol. Almere valt niet onder de regio Lelystad."

Daarna (op woensdag) de Vreemdelingendienst Almere gebeld (036-5383725) Niemand thuis daar. Via een bandje hoorde ik een stem zeggen: De Vreemdelingendienst Almere is uitsluitend op maandag, dinsdag, donderdag en vrijdag 's ochtends van 9.30 tot 11.30 telefonisch bereikbaar.
Waarom in jezusnaam vandaag (woensdag) nou weer niet? vroeg ik me verbijsterd af.

Ik denk er trouwens hard over om Sai zich maar helemaal niet te laten melden bij de vreemdelingenpolitie. Volgens haar paspoort immers moet ze dat in Lelystad doen maar Lelystad wil (en mag) haar helemaal niet helpen/ontvangen. Ben toch benieuwd wat de consequenties zouden zijn als we dat melden achterwege laten........

Adri Vormaat

Naschrift:
Drie weken later arriveerde het Thaise neefje van mijn Thaise ex-vrouw op Schiphol. Ook uit Thailand en ook met een toeristenvisum. "Wat komt u hier doen?", vroeg de marechaussee.. Neefje antwoordde (in gebroken Engels): "Mijn tante bezoeken, meneer.", waarna de marechaussee zei: "Nou, gaat u dan maar door en veel plezier in Nederland". Zo kan het dus ook. Het lijkt er dus op dat daar op Schiphol, bij die wc-loze immigratie-afdeling, toch een spelletje van macht en willekeur aan de gang is.