Wonderlijke voorvallen bij brillenkoning Pearle

Een leesbrilletje kopen
is een tijdrovend karwei

Omdat wij bij het uit bed stappen ons oude leesbrilletje hadden vertrapt, betraden wij kort geleden een air-conditioned filiaal van brillenhandel Pearle om daar te informeren of men net zulke kant-en-klare leesbrilletjes verkocht als bij de groothandel waar we ons vorige exemplaar uit een enorme stapel brilletjes van diverse sterkten hadden uitgezocht. Natuurlijk stond er weer eens een hele rij wachtenden voor ons maar we waren van plan ons daaraan dit keer nou eens niet groen en geel te ergeren. Dat blijkt aanmerkelijk gemakkelijker te gaan als de ruimte waar men tandenknarst en op de nagels bijt, lekker koel is, zoals daar. Op zeker moment hoefde nog maar één klant (een echtpaar) af te rekenen en dan zouden we nog maar één wachtende (een oud heertje, met een dubbelfocus bril) voor ons hebben. Het echtpaar wilde pinnen, maar dat lukte niet zo best. De baas van de brillenzaak (misschien wel William Pearle himself) verklaarde dit als volgt: Het modem is net bezig geweest en als je dan een betaalpas in de gleuf doet, dan drukt hij hem eruit. Bepaald geen brillenjargon en we wilden net opmerken dat een ander en beter modem dan misschien een goede investering zou zijn, toen de mannelijke helft van het echtpaar opmerkte: "Nou, dat is óók een manier om de klant erop attent te maken dat er te weinig geld op zijn rekening staat." Dat zou ons niet hebben verbaasd en zeker niet omdat de echtgenote van de man na die opmerking in een schril en zenuwachtig gelach uitbarstte. Inmiddels tikte echter wél de tijd door en we kregen het opeens behoorlijk koud daar in die luchtbehandelde winkel. Voeg daarbij het al zo lang gehoorzaam op onze beurt wachten en het hoeft geen verbazing te wekken dat we, ondanks ons heilige voornemen, toch -- zoals altijd -- ietwat geïrriteerd raakten en flinke trek in onze nagels begonnen te krijgen. De echtgenoot keek bevreemd naar zijn inmiddels uitgehinnikte eega en toetste daarna opnieuw zijn pincode in. Opnieuw weigerde de automaat de melding "U heeft betaald" te produceren. We hadden al bijna geconcludeerd dat de man écht geen voldoende saldo op zijn rekening had, toen een derde pinpoging toch nog onverwachts wél aansloeg. Daarna was het de beurt aan het oude heertje. Die gaf te kennen dat hij, net als wij straks, óók een leesbrilletje wilde. Willem Parel vroeg hem of hij al eens eerder zo'n montuurtje had gehad, maar dat bleek niet het geval. Willem nam hem vervolgens de bril met dubbelfocusglazen van neus en oren en informeerde of hij met dat apparaat wel goed kon lezen. Nou nee, niet zo best eigenlijk en dat was de reden dat hij naar Pearle was gestrompeld. Meneer Pearle keek eens nauwkeurig naar de glazen van de dubbelfocusbril en maakte uit het hoofd een paar berekeningen. Daarna nam hij een kant-en-klaar brilletje van het rekje met het opschrift Leesbrillen! Vanaf Fl. 12,50 dat op de toonbank stond, plaatste dat op het hoofd van de bejaarde, hield hem een speciaal opticiensboekje met teksten in allerlei soorten kleine lettertjes voor de neus en vroeg of hij dat allemaal goed kon lezen. De trekken van de AOW-trekker betrokken en hij meldde op treurige toon dat hij met zijn oorspronkelijke bril alles veel duidelijker zag. Pearle probeerde vervolgens een brilletje van een andere sterkte, waarna een blije uitdrukking op het gezicht van de oude man verscheen. "Ja!", riep hij enthousiast, met het boekje zo ongeveer tegen zijn neus gedrukt. Maar de heer Parel was met dit resultaat niet echt tevreden want, zo legde hij uit, het was de bedoeling dat men het boekje op circa 40 centimeter van het gelaat hield en dat dán alles goed leesbaar moest zijn. Na het opzetten van een derde leesbrilletje kon het heertje alle tekstjes weliswaar op normale leesafstand goed onderscheiden maar niettemin keurde hij het af. Hij wees op de reclames aan de wanden van de zaak en merkte op dat hij die nu nog slechter zag dan met de bril waarmee hij was binnengekomen. Het duurde even voor hem kon worden bijgebracht dat de bril nou juist niet voor het onderscheiden van verafgelegen objecten was bedoeld. "Ach jee", sprak hij vervolgens, "nou, dan hoef ik dat brilletje ook niet." Pearle vroeg nog of de huidige bril van de oude baas eigenlijk wel goed voldeed. "Dat is mijn bril helemaal niet", liet hij weten, "die heb ik van een kamergenoot geleend, omdat ik de mijne niet kon vinden." En toen waren wij aan de beurt. Ons leesbrilletje kostte maar Fl.17,50 en we hoefden slechts twee modellen uit te proberen om tot de beste keuze te komen. Maar helaas waren we vergeten onze Airmiles-kaart mee te nemen. Achterop die kaart staan trouwens een heleboel kleine lettertjes, die we nu weer prima kunnen lezen.