Dat vreselijke: "En dan mag u nu
even uw pincode intoetsen"
(door onze druktoetsspecialist)
Merkwaardig geklede
bankmedewerkster belooft,
danig geschrokken na ernstige reprimande van
werkgeverszijde, plechtig het irritante aanwensel
"U mag nu.." nimmer
meer in de mond te zullen nemen
Soms mag je iets van overheidsdienaren of medewerkers van financiële instellingen. Neem nou de dames en heren van bijvoorbeeld de afdeling Burgerzaken van het Stadhuis die u, alsof u een kleuter bent, toespreken met "En dan mag u nu even hier uw handtekening zetten" of de juffrouwen en jonge heren bij de banken die vanachter het kogelvrije glas voor hun loketten tegen u zeggen "En dan mag u nu even uw pincode intoetsen." Dat "U mag" enzovoorts suggereert dat er hier sprake is van een keuze, met andere woorden: u mag het wel, maar eigenlijk hoeft het niet, u mag ook iets heel anders doen als u dat liever wilt, , bijvoorbeeld een poppetje bij het kruisje tekenen of de folders uit het informatierek gaan lezen.
Als we dat "U mag" enzovoorts weer eens horen, maakt ons dat tegenwoordig kwaad en opstandig. We zijn toch niet kinds? En daarom maken we de laatste tijd dan ook echt een punt van als we weer eens iets "mogen". Bij de Bank bijvoorbeeld toetsen wij allang niet meer onze pincode meteen in als wij weer eens horen dat wij dat nu "mogen" doen. In plaats daarvan gaan wij door het dikke glas neuriënd en met verlangende blik naar de geldlade achter de balie staan staren, waarbij een beetje trommelen met de vingers op de balie het effect nog versterkt. Een climax komt naderbij als de achter ons wachtende rij begint te schuifelen en te mompelen. "Wilt u nu uw pincode intoetsen?" zal de bankmedewerker op zeker moment wat ongerust aan u vragen. "O, maar natuurlijk willen wij dat", is dan ons antwoord, "wij mogen het van u en wij willen het ook. Zegt u maar wanneer het moet."
Op dat moment begint de rij achter u er zich nu echt mee te bemoeien. Dat is het moment om uw actie toe te lichten en aan de wachtenden uit te leggen dat het mens meedeelde dat u uw pincode mocht intoetsen alsof het hier een speciale gunst van de Bank betreft die aan andere klanten niet wordt verleend en dat u zo vrij was van dat privilege geen gebruik te maken, omdat het ten eerste een kwestie van "mogen" was waar u dus al of niet op in hoeft te gaan, ten tweede dat iedere klant van de bank in principe gelijk is en dat iedereen dus dezelfde rechten moet hebben en ten derde dat het nu maar eens uit moet zijn met dat betuttelende "u mag dit" en "u mag dat" van balie-employés.
Afhankelijk van de locatie van het postkantoor of de bank waar u deze revolutionaire gedachten uitspreekt, bestaat de kans dat u hardhandig uit de rij wordt gewerkt en in het ergste geval het ziekenhuis wordt ingeslagen. Daar zal de afdeling Patiëntenadministratie, na de administratieve formaliteiten te hebben afgewikkeld, u tenslotte meedelen: "En dan mag u bij het kruisje uw handtekening zetten".
Bij uw verzet tegen dat vreselijke "U mag" enzovoorts, zal dus een hoop lijden uw deel zijn. Maar na ontslag uit het ziekenhuis kunt u er weer met frisse moed tegenaan, want u dient nu de vermissing van uw pinpas bij de bank te melden. Want dat pasje hebt u immers laten liggen op de balie van het bankfiliaal waar de menigte wachtenden achter u zo onverwachts tegen u in opstand kwam? Vooral rustig bijven als u te horen krijgt: "De meneer die over vermiste pasjes gaat, komt zo bij u. U mag daar even plaatsnemen.".