Glaasje Op, Laat je Rijden,
maar Niet In Amsterdam...
(door onze alcoholische medewerker)
Onlangs zagen wij op tv een reclamespot waarin hunkerende politieagenten, bewapend met blaaspijpjes, handboeien en overvalwagens, langs een stille rijksweg staan te wachten op onder invloed verkerende automobilisten. Al dat wachten is vergeefs, zo blijkt, want opeens rijdt een trein voorbij waaruit gejoel en dronkemansgeschal opklinkt. En een spottende stem zegt: "Waar zouden we zijn zonder de trein?" Einde Ster-spot. Goed idee, dachten we nog. Openbaar vervoer, da's de oplossing! Veel goedkoper dan een taxi en ook best gerieflijk
Kort daarna moesten wij in het centrum van Amsterdam zijn en omdat dat bezoek waarschijnlijk niet alcoholloos zou verlopen, lieten we de auto op een parkeerplaats staan in de buitenwijk waar wij wonen en stapten we in de metro. na netjes drie strippen te hebben afgestempeld. Zo, ons kon niets gebeuren. Zelfs al zouden we later die avond niet meer in staat zijn kaarsrecht over een witte streep te lopen, de metro bracht ons wel weer veilig thuis. En zo verlieten we, loaded en stoned, uren later het bevriende grachtengordelpand waar we ons al converserend hadden laten vollopen en wankelden we zo opgewekt mogelijk naar het dichtstbijzijnde metrostation. Als onervaren metrogebruiker had ik geen flauw benul van de dienstregeling en ook het insteken van de strippenkaart in de stempelmachine vereiste in onze toestand enig inzicht. Maar tenslotte bereikten we dan toch uiteindelijk het metroperron, met een strippenkaart waarop we drie strippen hadden afgestempeld.
We voelden ons trots en vol burgerzin dat we zo verstandig waren geweest van het contactsleuteltje af te blijven en ons veilig en probleemloos naar huis te laten rijden. Om de tijd tot het arriveren van het ondergrondse trammetje te doden, hielden wij ons, in onze benevelde maar nu gelegaliseerde schemertoestand, onledig met het bestuderen van de interessante dienstmededelingen op de verlichte zuilen op het perron. Kleine domper op de vreugde, want zo te zien kostte een metroritje van het centrum naar onze verre buitenwijk niet drie maar vier strippen. Althans, dat maakten wij, met één oog toegeknepen om het verdubbelen en dansen van de lettertjes te voorkomen, op uit het "stripverhaal" op een gemeen blauw licht uitstralende lichtbak van het gemeentelijk vervoerbedrijf. Verdorie, nou waren we zo eerlijk en plichtsgetrouw mogelijk en nu konden we toch nog op de bon worden geslingerd! En van een ander, al in even gemeen kunstlicht uitgevoerd verhaal, begonnen we ons helemaal onzeker te voelen, want daar stond de waarschuwing dat het (onder andere) ten strengste verboden is zich onder invloed van alcohol of andere verdovende middelen op de perrons of in de treinstellen te bevinden!
Niettemin kwamen we zonder boetes of treinuitzetting uiteindelijk veilig thuis, maar als we nog eens in Amsterdam aangeschoten dreigen te raken en in die toestand naar huis willen, kan dat dus niet met het openbaar vervoer. Een taxi dan maar? O nee, dat nooit!