Jong
broekie met marechausseepakje aan: "U mag hier niet filmen.
Dit is militair terrein"
Kindsoldaten
op Schiphol
Gisteren, 4 mei, heeft de moeder van mijn Thaise partner haar bezoek aan Nederland voortijdig moeten afbreken omdat de opa van mijn partner plotseling in Udon Thani (Thailand) was overleden. Moeders was hier om de geboorte van haar eerste kleindochter bij te wonen en zou eigenlijk tot 17 juni blijven.
Gelukkig was het veranderen van
de terugvluchtdatum bij China Airlines geen enkel probleem. Er
was plaats zat en ze had zelfs diezelfde middag (3 mei) nog
meegekund, maar dat was wel erg snel omdat we nog een goeie
koffer en souvenirs moesten kopen enzovoorts. Maar een dag later
(4 mei dus) was bij China Air evenmin een probleem.
Bij de incheckbalie van China Airlines op Schiphol was het
allesbehalve druk. Dat klopte ook wel, want toen ik de vorige dag
informeerde of er plaats was op een vlucht, vertelde de China Air
man dat er nog plaatsen genoeg waren.Niettemin werd er bij het
inchecken streng op het aantal kilo's bagage gelet dat moeders
bij zich had.De weegschaal gaf 30 kilo aan.
"Mevrouw heeft een ticket
dat recht geeft op slechts 20 kilo bagage", zei de mevrouw
achter de Economy balie op ongemakkelijke toon. Zij was een
gewoon wit KLM-mens en allesbehalve Chinees.
"Ja maar" zei ik, "ik heb gisteren China Airlines
gebeld omdat deze mevrouw wegens een sterfgeval in de familie
eerder terug moet en de man van China Air zei dat er plaats zat
was. Dus maakt naar mijn idee een kilootje meer of minder ook
niet uit op deze vlucht."
Het Economy-mens hield vervolgens ruggespraak met haar eveneens
blanke collega van de Business Class balie.
"Heb jij daar de lijst met het maximaal aantal kilos per
persoon op deze vlucht?" vroeg ze.
"Nee" zei haar collega, "maar volgens mij mag het
wel meer zijn vandaag. Bel anders China Airlines even"
Nu ze het van twee kanten had gehoord, accepteerde de
Economy-dame opeens wel moeders veel te zware koffers , die
vervolgens zonder enige bijbetaling werden gelabeled en op de
lopende band naar de catacomben verdwenen.
Natuurlijk filmde ik uitgebreid
het afscheid op Schiphol, inclusief de paspoortcontrole. Dat
ontging de paspoort controlerende marechaussees echter niet. Het
ventje op de foto hieronder zag mij filmen en riep op vol volume
(want ik stond vrij ver weg) "Wilt u die camera
uitdoen!"
"Hoezo?", galmde ik terug, "ik zie nergens een
bordje met Verboden te Filmen!"
Dat was genoeg voor de marechaussee naast hem (zie foto hieronder) om vanachter zijn desk te komen en door de wachtende menigte heen naar mij toe te benen.
Hij sommeerde mij mee te komen naar het gebied achter de douane en eiste dat ik het stukje film waar hij en zijn collega opstonden, zou wissen. Ik protesteerde eerst nog, maar de man beweerde dat de paspoortcontrole militair terrein was en dat ik daarom militaire objecten had gefilmd en dat bovendien op heel Schiphol filmen en fotograferen verboden was. Toen ik opmerkte dat ik wel eens op de vliegvelden van bananenrepublieken zo'n verbodsbepaling had zien staan, maar nergens op Schiphol, zei hij dat ik werd geacht de wet te kennen…
Hoewel ik nog aanvoerde dat men
het soort beelden zoals ik die had opgenomen bijna dagelijks in
documentaires en andere programma's op de Nederlandse tv kan
zien, sommeerde hij mij toch de videotape terug te spoelen tot
het moment waarop er een marechaussee in beeld kwam en de tape
vanaf dat punt te overschrijven met een ander beeld, bijvoorbeeld
van mijn partner die daar met de kinderwagen stond.
"Maar ik mag toch nergens op Schiphol filmen, zei u
net?" merkte ik op.
Maar daar ging hij niet op in en keek na het terugspoelen mee wat
ik had opgenomen. En toen de marechaussee op het display
zichtbaar werd (heel klein, nog niet eens ingezoomd) zei hij
"Nu stoppen en een nieuwe opname maken.".
Ik deed of ik daar geen
ervaring mee had en bleef een beetje prutsen en tijd rekken, maar
hij bleef erbij staan. Kennelijk was het allemaal heel
staatsgevaarlijk wat ik had gedaan.
Een collega van hem kwam uit het marechausseeverblijf en vroeg
wat er aan de hand was. "Hij heeft Tom gefilmd", was
het antwoord van de marechaussee van wie ik de beelden moest
wissen.
"Welnee" zei ik, "hoe komt u daarbij. ik heb Wan
gefilmd, want zo heet mijn schoonmoeder. Die gaat vandaag terug
wegens een sterfgeval en Tom is haar zoon en die zit in Thailand,
dus hoe kan ik die nou filmen?"
Na een paar minuten waarin ik,
na diverse keren terug en vooruit spoelen en het draaien aan de
knopjes van mijn camera, een stukje van de gewraakte beelden met
nieuwe, "onschuldige" beelden had overschreven, duurde
het de marechaussee te lang want hij moest kennelijk hoognodig
terug naar zijn balie waar de rij wel erg lang aan het worden
was. Hij vroeg aan een langslopende, onverwachts redelijk
intelligent uitziende collega of die het van hem wilde overnemen
en liep terug naar zijn hokje.
"Wat is er aan de hand?" vroeg zijn plaatsvervanger aan
mij.
"Ach, ik filmde even mijn
schoonmoeder die naar Thailand vliegt omdat de opa van mijn
partner die u daar ziet staan plotseling is overleden en toen
kwam per ongeluk ook het hoofd van uw collega erop en die wil dat
ik die beelden wis.."
" Is dat alles?" vroeg de marechaussee,
"Ja" zei ik.
Hij keek naar mijn partner die snikkend achter het hekje stond.
(Snikkend omdat haar moeder inmiddels achter de paspoortcontrole
uit het zicht was verdwenen)
"Wat een onzin", zei de marechaussee, "Hebben ze
niks beters te doen? Daar heb ik geen zin in hoor. Daarvoor ben
ik geen marechaussee geworden." En ik mocht gaan.
Dat deed ik dus. Maar om toch te kunnen laten zien met wat voor figuren ik op Schiphol van doen heb gehad, heb ik tien minuten later, verdekt opgesteld, beide marechausseetjes nogmaals op de gevoelige plaat vastgelegd.
Kort na het
incident op Schiphol las ik
onderstaand bericht in "De Telegraaf"
